Ο κόσμος κατεβαίνει ξανά στους δρόμους. Τα πλήθη θυμίζουν τις πλατείες του 2011, αλλά αυτή τη φορά κάτι είναι διαφορετικό. Η οργή είναι πιο ψυχρή, πιο στοχευμένη. Δεν είναι ακατέργαστη απελπισία, δεν είναι αυθόρμητη αγανάκτηση. Είναι κάτι άλλο: μια συλλογική συνειδητοποίηση ότι το σύστημα έχει βραχυκυκλώσει. Και το ερώτημα είναι αμείλικτο: Ποιος θα το εκφράσει αυτό;
Η Δεξιά πέφτει, η ακροδεξιά στηρίζει. Επειδή όλα όσα έρχονται τα έχουμε μάθει και ξαναδεί, θυμήσου και σημείωσε όλα όσα έχουν γίνει και όσα θα ακολουθήσουν. Διόλου πρωτότυπα.
Το ξέρεις. Το νιώθεις. Στις 28 Φεβρουαρίου, η Ελλάδα έβραζε. Κι όμως, η κυβέρνηση έκανε πως δεν βλέπει.
Όταν η κυβερνητική προπαγάνδα -σταθερά διά στόματος Άδωνι Γεωργιάδη- γίνεται φθηνή, αλλά όχι αρκετά φθηνή για να ξεπλύνει το αίμα.
Τι πρέπει να ρωτάμε τελικά, πώς και ποιον;
Όχι, δεν είναι Οκ το να λέμε ότι δέρνουμε τους συντρόφους μας και όχι δεν υποστηρίζει αυτό ο φεμινισμός.
Τι συμβαίνει στο μυαλό των αυτόκλητων στιλιστών που αφηνίασαν με το πουκάμισο του Πάνου Βλάχου;
Νομίζουμε πως η λύση θα δοθεί αν μισήσουμε όλους τους άντρες, όμως αυτό είναι άλλη μια απόδειξη ότι έχουμε ξεχάσει να ζούμε με πυρήνα την αγάπη.
Από έναν άνδρα που αρρωσταίνει με όσα βλέπει μαζί με εσάς.
Το "Change my mind" είναι μια "κατάρα" και όσοι/ες το εφαρμόζουν έχουν έναν και μόνο, πολύ συγκεκριμένο σκοπό. Την προσοχή σου. Δεν το λέμε εμείς, η επιστήμη το αποδεικνύει.
Η πρωθυπουργική θητεία του ήταν πολυκύμαντη. Τα γεγονότα κυρίως όμως τα απόνερά τους τα βιώνουμε ακόμη. Βλέπετε, ο Κώστας Σημίτης εξακολουθεί να διχάζει τη χώρα, ακόμη και με τον θάνατό του.
Ο Κώστας Σημίτης έμοιαζε και ήταν σχεδόν το αντίθετο του Ανδρέα Παπανδρέου. Γι' αυτό όμως και κατάφερε να γίνει τόσα χρόνια ο ηγέτης του ΠΑΣΟΚ και της πιο "ανοιχτόμυαλής" στιγμής της ελληνικής κοινωνίας. Αλλά γι' αυτό φέρει και τεράστια ευθύνη για όσα ακολούθησαν.
Για τη Μποφίλιου και τη μαντήλα της δεν έχασαν χρόνο να βγάλουν χολή, για τα μαύρα χάλια που επικρατούν στην χώρα πίνουν τ' αμίλητο νερό.
Η ΕΡΤ αποφάσισε να κάνει ένα πρωτοχρονιάτικο σόου. Καλά εντάξει, το «σόου» είναι κάπως υπερβολικό για τη μιζέρια που απόπνεε το πλατό και φώναζε «Τηλεάστυ», όχι Δημόσια Τηλεόραση.
Γιατί τα 58 καρφιά, είναι μια κλοπή που μας εκθέτει όλους – Από το κράτος δικαίου μέχρι την κοινωνική συνείδηση.
Είτε στα social media, είτε εκτός, η ανάγκη να μειώσουμε τους άλλους πηγάζει από τις δικές μας ανασφάλειες. Όταν η "κριτική" γίνεται όχημα προσβολών και διαδικτυακού bullying.
Από τη Μαρίνα Σάττι μέχρι τον Στέφανο Κασσελάκη, από τον Γιώργο Λάνθιμο μέχρι τον Εμμανουήλ Καραλή, για κάποιους το 2024 θα είναι ορόσημο και για άλλους...
Η Ζιζέλ Πελικό άλλαξε πλευρά στην ντροπή, και σημάδεψε μια για πάντα την έννοια της έμφυλης βίας και το πως λειτουργούμε απέναντι της. Κι αυτό είναι ένα μάθημα τεράστιο, ειδικά σήμερα.
Ας το πούμε απλά: όταν κατηγορείτε τις γυναίκες για τη συμπεριφορά των ανδρών, βάζετε μια βόμβα στα θεμέλια της ίδιας της κοινωνίας. Όχι, η κακοποίηση δεν είναι δική τους ευθύνη. Όχι, η γυναικεία υπόσταση δεν είναι πρόσκληση σε βία. Και όχι, δεν θα το ανεχτούμε άλλο.
Η σφαίρα στο σώμα του Αλέξη, το ξύπνημα μιας καταπιεσμένης πλειοψηφίας, το τέλος της επίπλαστης ψευδαιμονίας αλλά 16 χρόνια μετά, τόσα ίδια λάθη και αίσχη.