Η ανάγκη για χρήματα ήταν τεράστια. Οι επιλογές για να βγάλω χρήματα, σχετικά γρήγορα ήταν σχεδόν ανύπαρκτες. Το τζόκερ δεν ψηνόταν να μου κάνει το χατίρι, οπότε που θα πάει ο απελπισμένος; Σε τηλεπαιχνίδι! Για ευνόητους λόγους δε θα αναφέρω το όνομα του τηλεπαιχνιδιού (όχι ότι υπάρχουν και πολλά στην ελληνική τηλεόραση) καθώς δε μου φταίνε σε τίποτα οι άνθρωποι. Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Από την πολύ αρχή…
Απογευματάκι, καφεδάκι στο λαπτοπάκι (σταματάω να μιλάω σαν τον Αυτιά) και πρέπει να βρεθεί τρόπος για εύκολο μπικικίνι. Νόμιμα (μην παίρνετε αέρα). Αυτό που βρήκα πιο λογικό, για κάποιο λόγο, ήταν να πάω στην τηλεόραση να με δει κι η γιαγιά μου να βγάλω και κανένα φράγκο γιατί έχω σταματήσει να σηκώνω άγνωστα τηλέφωνα.
Κάνω αίτηση στο site του παιχνιδιού και περιμένω. Την επόμενη μέρα χτυπά το τηλέφωνο και με χαρά μου ανακοινώνεται ότι «αύριο παίζω». Λίγο μπίρι μπίρι με την κοπελίτσα που μου τηλεφώνησε, «κάτι μου θυμίζει το επώνυμό σας», συγχωριανή η κοπελίτσα και λόγω αυτού ουσιαστικά (βύσμα παντού ρε!) πήρα θέση.
Βάζω τα καλά μου, ετοιμάζομαι και βαδίζω για το στούντιο που γίνονται τα γυρίσματα. Το ραντεβού ήταν στις 19.00, άσχετα που μπήκαμε στο στούντιο κατά τις 21.00. Γύρω στα 80 άτομα περίμεναν να μπουν για να παίξουν. Όπως μαντεύετε, το ίδιο είχαν πει και σε εκείνους: «έρχεστε για να παίξετε». Βέβαια, η αλήθεια ήταν ότι «έρχεστε για να είστε κοινό σε τρία σερί γυρίσματα κι επιλεγείτε τυχαία τότε ναι, θα παίξετε, αλλά θα έρθετε άλλη μέρα γιατί δεν έχουμε άλλο γύρισμα για σήμερα». Αν το έλεγαν έτσι, θα είχε μείνει μόνο ο παρουσιαστής με τους τύπους που πάνε από συνήθεια. Ναι υπάρχουν και τέτοιοι.
Στην αναμονή για την είσοδο στο στούντιο, όντας ανέκαθεν αντικοινωνικός, δε μίλησα σε κανέναν, είχα τεντώσει όμως αυτί. «Ωπ, γεια χαρά, κι εσύ εδώ;», «ωχ, εσύ δεν είσαι από το deal;», «ναι ρε, καιρό είχα να σε δω». Υπάρχουν. Είναι κάποιοι από τα εκατομμύρια των ανέργων της χώρας, που περνούν την ώρα τους στα τηλεπαιχνίδια γιατί δεν έχουν λεφτά να πάνε για καφέ. Έτσι ακριβώς το είπε ένας από αυτούς που ήταν δίπλα μου. Το έχουν για διασκέδαση…
Λίγο πριν μπούμε μέσα ήρθε ο ανιματέρ. Μέχρι πρότινος, ούτε εγώ ήξερα τι είναι. Ανιματέρ, λοιπόν, είναι αυτός που ξεσηκώνει τελείως αυθόρμητα (#ΝΟΤ) το κοινό για να ουρλιάζει χωρίς κανένα λόγο με τα κρύα αστεία του παρουσιαστή (είμαι κακός το ξέρω). Τους μισούς (και παραπάνω) υποψήφιους παίκτες τους γνώριζε με τα μικρά τους ονόματα από άλλα τηλεπαιχνίδια στα οποία είχε εργαστεί.
Ήμουν έτοιμος για την επιλογή των παιχτών όταν ο σκηνοθέτης είπε το αμίμητο: «Πάμε, άλλα δύο επεισόδια και μετά θα γίνει η επιλογή». Η ώρα ήταν 23.00. Και δεν είχα καμία διάθεση να υπομείνω κι άλλο αυτό το πράγμα. Πήγα για σουβλάκια που είναι το ισχυρότερο φάρμακο για την απογοήτευση.
Η εμπειρία μου θα μπορούσε να χαρακτηριστεί με μία λέξη. Θλίψη. Άνθρωποι που πηγαίνουν εκεί για διασκέδαση επειδή δεν έχουν λεφτά να πάνε για καφέ. Άνθρωποι που ξέρουν απ΄έξω τα διαδικαστικά (χειροκροτήματα, γέλια κ.α.) και τους ίδιους τους συντελεστές του παιχνιδιού. Ένας παρουσιαστής που κάνει κακό χιουμοράκι και μερικές δεκάδες τύποι που το υπομένουν γιατί θέλουν να βγάλουν λίγα λεφτά (τα οποία ποιος ξέρει πότε και αν θα τα πάρουν), να περάσουν καλά ή απλά για να σπαταλήσουν λίγο από τον πολύ ελεύθερο χρόνο τους.
ΥΓ: Το τηλέφωνό μου χτυπάει ακόμα από την παραγωγή για να πάω να παίξω. Μάλλον θα τους τελείωσαν οι παίκτες…
