Κάθε χρόνο τέτοια εποχή, ζούσα την απόλυτη ευτυχία. Όχι γιατί κονόμαγα, όχι γιατί καλοπήδαγα, όχι γιατί είχα σουξέ και με υμνούσε ο κόσμος όλος. Τίποτε εκ των ανωτέρω. Κάθε χρόνο τέτοια εποχή ζούσα την απόλυτη ευτυχία, γιατί άνοιγε η σαιζόν της φράουλας. Και στη φράουλα μπροστά υποχωρούσαν όλες οι υπόλοιπες απολαύσεις. Οι γευστικές τουλάχιστον, μιας και άνθρωπος ήμουν κι εγώ είχα και κάποιες άλλες ανάγκες…
Θα περίμενε λοιπόν κανείς να είναι γεμάτο το ψυγείο μου με κόκκινα καρούμπαλα. Θα περίμενε να έχω παραγγείλει από εκείνη που κοιμάται πλάι μου να ετοιμάσει σπιτική σαντιγί (εύκολο, πολύ εύκολο πιάνουν λιγάκι τα χέρια σου) και να στοιχίσει τα μπωλάκια. Θα περίμενε να έχω γράψει εποχιακούς ύμνους στις φράουλες και να έχω ποστάρει διάφορους μυκηθμούς και επιφωνήματα ηδονής στα κάθε είδους social media. Αν ψώνιζα φράουλες, θα το περίμενε.
Αλλά δεν το βάζω πια το χέρι στην τσέπη, δεν την ανοίγω την πορτοφόλα. Δεν μπαίνουν φράουλες στο σπίτι μου ή τουλάχιστον δεν μπαίνουν ωσότου εισέλθει ο Απρίλης, για να μην πω ο Μάης, και κάνουν την εμφάνισή τους στους πάγκους της λαϊκής κάτι φραουλίνια Αιτωλοακαρνανίας. Λίγο ζουληγμένα, λίγο ταλαίπωρα, μικρά στο μέγεθος καμία σχέση με τους γίγαντες της Ηλείας. Γευστικά ωστόσο, ζουμερά πολύ και οπωσδήποτε απαλλαγμένα από αμαρτίες και μπαταριές.
Γιατί δεν μπορώ ούτε να τις φάω, ούτε να τις αγγίξω, ούτε να τις κοιτάξω καν τις φράουλες της Μανωλάδας. Μετά από όλα τα αιματηρά και αναίσχυντα που έχουν διαδραματισθεί στα χωράφια της, δεν μου πάει η καρδιά να ενισχύσω παραγωγούς και καλλιεργητές που πάνε κόντρα στις βασικές ηθικές αρχές μου. Δεν γίνεται, δεν μου βγαίνει και δεν θα το κάνω. Κι ας χάσω μια από τις μεγαλύτερες απολαύσεις της ζωής μου όλης…
Θα μου πείτε, δεν είναι όλοι οι παραγωγοί ίδιοι. Θα σας απαντήσω ότι έχετε δίκιο, αλλά δεν έχω τη δυνατόητα να τους ξεχωρίσω. Θα μου πείτε ότι συνθήκες εκμετάλλευσης επικρατούν και σε άλλες καλλιέργειες. Θα σας απαντήσω ότι έχετε δίκιο, αλλά πουθενά αλλού (στα μήλα, για παράδειγμα) δεν πυροβολήσανε τους εργάτες σαν τα κοτσίφια. Θα μου πείτε ότι στο τέλος οι εργάτες θα μείνουν χωρίς δουλειά. Θα σας απαντήσω ότι οι συγκεκριμένοι εργάτες και τώρα σαν να μην δουλεύουν είναι μερικές φορές. Γιατί την αμοιβή τους ενίοτε την χάνουν ολωσδιόλου. Πάει βόλτα πριν φτάσει στα χέρια τους…
Οπότε; Οπότε αναμένω. Περιμένω να δω αν θα τηρηθούν κάποιες εξαγγελίες και αν θα βελτιωθούν κάποιες συνθήκες. Όχι τίποτα οράματα για παλάτια και χρυσάφια, αλλά πέντε βασικά πράγματα, πέντε βασικά δικαιώματα. Και τέρμα στο ντουφεκίδι παρακαλώ, δεν μας έφτιαξε ο Θεός θύτες και θύματα για πέντε δεκάρες. Αν λυθούν αυτά, αν μπει μια τάξη και μια λογική, θα ξαναρχίσω κι εγώ τη φραουλοφαγία. Τη φραουλομανία για να είμαι ακριβής, μιας και ακόμη τις ονειρεύομαι στον ύπνο μου. Κι αναστενάζω…
Υ.Γ.: Θεά η σαντιγί, δεν λέω, αλλά η@μημένη η clotted cream είναι σκέτος τεχνητός παράδεισος όταν συνοδεύει φραουλίτσες...
