Γυναίκες που αυτοφωτογραφιζονται γυμνές ή ημίγυμνες στο Instagram και μοστράρουν τη γύμνια τους στους «φίλους» του διαδικτύου! Γυναίκες στη τηλεόραση που, ακόμα και στα δελτία ειδήσεων -άσε την ψυχαγωγία που συνηθίσαμε πια-, μοστράρουν τα στήθη τους μέσα από ιλιγγιώδη ή ασφυκτικά ντεκολτέ, πράγμα που δεν έχει καμία σχέση με τη δουλειά τους και, συνήθως, με τους κανόνες του καλού γούστου! Γυναίκες που κάθονται και ασχολούνται, σχολιάζουν και περιγελούν άλλες γυναίκες γιατί είναι χοντρές ή έχουν κυτταρίτιδα ή κάνανε κοιλιά! Γυναίκες που τραγουδούν, που εμφανίζονται στο θέατρο, που βγαίνουν σε κοσμικές ανούσιες βραδιές και που φωτογραφίζονται με όσο το δυνατόν πιο τολμηρά έως ανύπαρκτα ρούχα!

Ινδάλματα θεωρούνται παγκοσμίως κάτι κυρίες με μόνο προσόν τους τα μεγάλα οπίσθια τους, που αψηφούν τους νόμους της βαρύτητας χάρη σε εκείνους, τους άλλους, της σιλικόνης! Με την θέλησή μας ξαφνικά παίρνουμε ρόλο πρωταγωνιστικό, συναινούμε στη πρόσφορα ωμής, νεαρής σάρκας στα σκλαβοπάζαρα μιας αδιάφορης, χορτασμένης, εκφυλισμένης ηδονοβλεψίας, που μας στερεί κάθε ανθρώπινη ιδιότητα όπως τα ταλέντα, η ευφυΐα, η ευγλωττία, οι γνώσεις, η κατάρτιση, οι πνευματώδεις συζητήσεις εις το όνομα του βάρους, του ύψους και της ομοιογενείας. Δεκάδες ρέπλικεες σε εικόνα-φωτοτυπία, γεννήματα εργαστηριακών παρεμβάσεων ενάντια στο χρόνο που μετριέται σε σημάδια. Μποτόξ, ρετινόλες, πλαστικές διορθωτικές επεμβάσεις, λίφτινγκ, λιποαναρροφήσεις, νυστεριές για ένα αποτέλεσμα σαν απ’ τον Φρανκενστάιν, με άλιωτες, αναλλοίωτες, πανομοιότυπες μούρες, που δεν μπορούν να γελάσουν, μοιάζουν φτιαγμένες από ζελατίνη και εμαγιέ, χαμογελάνε με τις ίδιες πορσελάνες, σα νιπτήρες αντί για δόντια, φορούν τα ίδια εξτένσιον της καημένης, κουρεμένης –αν όχι πεθαμένης- Ινδής, βάφονται με την ίδια μόδα, χάνουν κάθε τι απ’ την ανθρώπινη έκφραση προκειμένου να δείχνουν νέες, σα αναλλοίωτα Φαγιούμ, σαν νεκροζώντανες βαμπιρικές μάσκες στην αιωνιότητα του άχρονου, σα φαντάσματα παγιδευμένα ανάμεσα στο χθες και στο ποτέ!  

Στην τηλεόραση το κακό δε λέει να ξορκιστεί. Κακογουστιά, αφόρητος σεξισμός, μισογυνισμός, κραυγαλέες πλάκες τύπου ΚΨΜ, εμπορευματοποίηση του γυναικείου φύλου, ασυδοσία, αμετροέπεια,  χωρίς συναίσθηση πως –ναι!- τους βλέπουν, αρκεί να υπάρχει η αμφίβολη δικαίωση απ’ τα νούμερα. Αστειάκια για τα ντεκολτέ, πιασίματα και χερουκλώματα, χαρακτηρισμοί όπως «πατσαβούρες», αγοραίες πλακίτσες διανθισμένες με φράσεις και υπονοούμενα σαν να βλέπεις σεξοκωμωδία ιταλική του ’60! Πριν λίγες σεζόν ήταν αστείο να δείχνουν αποτριχώσεις αιδοίων. Φέτος είναι αστείο να δείχνουν ασκήσεις γυμναστικής του κόλπου και να το συνδυάζουν με φράσεις και γελάκια ντροπή για όλες όσες ακούμε. Πρωί πρωί και βιαστικά πλάνα στα επίμαχα σημεία μοντέλων, που μπορεί να δείχνουν δαχτυλίδια αλλά η κάμερα να τρυπώνει κάτω απ’ τις φούστες στα οπίσθια τους. Ευπρέπεια και κοσμιότητα καμία! 8 η ώρα και τα μίνι και τα σορτσάκια μοστράρονται να χορεύουν βαρβαρικούς, αφόρητους ήχους μπουζουκοπόπ σουξεδακίων – μνημεία κακογουστιάς. 

Στα περιοδικά αποθεώνεται το ψέμα του ιλουστρασιόν φώτοσοπ, με γυναίκες – κούκλες βιτρίνα, γεννήματα της σούπερ τεχνολογίας των κομπιούτερ.  Ποια γυναίκα δηλαδή, δεν νιώθει δηλαδή, αν όχι ντροπή, θλίψη; Ποια γυναίκα διασκεδάζει και βλέπει ικανοποιημένη να θεωρείται μόνο ως το σημείο που αφορά στα όργανα αναπαραγωγής της και ως αντικείμενο μόνο, εμπόρευμα, ικανό αποκλειστικά για να φαντασιώνονται οι άντρες; Δε λέμε ούτε το σώμα το γυναικείο να ‘ναι ταμπού, ούτε να απαγορευτεί η ομορφιά ως Ταλιμπάν ή πουριτανοί στη Γιούτα.  Όμως η ωμότητα, ο σεξισμός, η υποτίμηση του ανθρώπινου είδους με γυναικεία φύση ως μονοδιάστατα πλάσματα ερωτικής εναπόθεσης στερήσεων έχει και όρια! 

Κατά τα άλλα συνεχίζουμε ως φύλλο να είμαστε οι μεγάλοι δείκτες στην ανεργία, να απολυόμαστε πρώτες, να αμειβόμαστε χαμηλότερα από άνδρες συνήθως λιγότερων προσόντων από μας, να μην έχουμε παιδικούς σταθμούς για τα παιδιά μας, να μην υποστηρίζονται οι μητέρες που μεγαλώνουν μόνες τους παιδιά, να είμαστε θύματα βίας, κακοποίησης, εμπορεύματα και σκλάβες στο τράφικινγκ, σώματα για εκμετάλλευση. Και συνεχίζουμε να μεγαλώνουμε τα κορίτσια μας με την εικόνα του γαλάζιου πρίγκιπα που θα έρθει να τις σώσει αρκεί να είναι φρόνιμες, πιστές, καλές νοικοκυρές άλλα και που@άνες στο κρεβάτι, πάντα υπέροχες, και στις προσβολές για το φύλλο τους να μην αντιδρούν σαν μην τις αφορά, άλλα να αναφέρονται μόνο στις άλλες… όλες! 

Όμως σήμερα, Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, όπως κάθε χρόνο στις 8 Μαρτίου, θα μας πουν χρόνια πολλά, μπορεί να μας χαρίσουν και τριαντάφυλλα. Σε λογιών αφιερώματα στα ΜΜΕ θα δοθεί ευκαιρία για να κοτσαριστεί ως εικονογράφηση ή πλάνο τίποτα ωραία οπίσθια και πάλι. Ε! Πως οι γυναίκες γιορτάζουν! Να μη τιμηθούν όπως τους πρέπει; Και να σκεφτείς πως αυτή τη μέρα, στις 8 Μαρτίου, τότε στα 1857 εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη, ξεχύθηκαν στους δρόμους ζητώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας. Ήταν η πρώτη φορά που οι γυναίκες όρθωναν ανάστημα ζητώντας απλά ανθρώπινά δικαιώματα, όπως το δικαίωμα της ψήφου, της αμοιβής για την εργασία, την ίδια την εργασία. Οι αστυνομικοί άνοιξαν πυρ! Χύθηκε αίμα! Η πρώτη Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας γιορτάστηκε το 1909 με πρωτοβουλία του Σοσιαλιστικού Κόμματος των ΗΠΑ και υιοθετήθηκε δύο χρόνια αργότερα από τη Σοσιαλιστική Διεθνή.

Μετά την επικράτηση της Οκτωβριανής Επανάστασης στη Ρωσία, η επαναστάτρια Αλεξάνδρα Κολοντάι έπεισε τον Λένιν να καθιερώσει την 8η Μαρτίου ως επίσημη αργία του Σοβιετικού Κράτους. Από το 1975 ο ΟΗΕ καθιέρωσε την ημέρα για να αναδεικνύονται τα  γυναικεία προβλήματα και δικαιώματα. Η Έμα Γκόλντμαν μια σημαντική πολιτική φιλόσοφος, επαναστάτρια και αναρχική ακτιβίστρια, φυσικά και ξεχασμένη και παραγνωρισμένη  σε σχέση με άλλους, κατώτερους της σε πολλές περιπτώσεις, ομοϊδεάτες ομόλογους της, έλεγε πως «το ισχυρότερο προπύργιο της εξουσίας είναι ομοιομορφία. Η ελάχιστη απόκλιση από αυτή είναι το μέγιστο έγκλημα». Πόσο σωστός αφορισμός! Τι εύστοχο τσιτατάκι! Λοιπόν, κυρίες, για κοιταχτείτε, μήπως φτάσαμε σε εκείνο το σημείο που μοιάζουμε όλες; Που είμαστε όλες ίδιες; Γιατί μπορεί με το να μας κάνουν όλες ομοιόμορφες, να μας έχουν, ήδη, ξεκάνει…