Οι κατηγορίες των «παγκόσμιων ημερών», είναι για μένα το άλλοθι της «πολιτισμένης κοινωνίας» για να συνεχίζει να εγκληματεί εναντίον όσων αποθεώνει για μια μέρα και μόνο. Να ξεκινήσω από τη «Ημέρα των ζώων», την «Ημέρα του νοσηλευτή», την «Ημέρα του παιδιού», την «Ημέρα της μητέρας», την «Ημέρα του πατέρα»; Η «Ημέρα των ζώων» έρχεται για να ξαναθυμίσει τα εκατομμύρια πλάσματα που ανήμπορα να υπερασπισθούν το δικαίωμα στην ζωή, περιφέρονται ως έτοιμη λεία για τον κάθε διεστραμμένο που θα ξεσπάσει με τον πιο ανελέητο τρόπο, το μίσος του για την ζωή, την αγάπη και την εμπιστοσύνη. Η «Ημέρα του παιδιού» έρχεται  να θυμίσει ότι όσο περισσότερο νομίζουμε ότι μεγαλώνει η απόσταση από την εποχή  που οι πρόγονοι της πολιτισμένης Ευρώπης ζούσανε στη λάσπη, τόσο περισσότερα είναι τα βρέφη και τα παιδιά που εκτίθενται σε κακοποίηση και τη βαρβαρότητα που συνήθως προέρχεται από το πιο κοντινό και συγγενικό περιβάλλον. Όσο περισσότερες «παγκόσμιες μέρες» μπαίνουν στο παγκόσμιο εορτολόγιο, τόσες περισσότερες και οι ενοχές της ανθρωπότητας…

Σήμερα είναι η «Παγκόσμια ημέρα κατά του καρκίνου». Βρισκόμαστε, λοιπόν, στον 21 ο αιώνα, οι περισσότεροι στην παρέα μας έχουμε αρκετούς φίλους και συγγενείς που διαχειρίζονται τον καρκίνο, αλλά η αναφορά στην νόσο συνεχίζει με αμείωτη ένταση να χαρακτηρίζεται σαν «επάρατη νόσος». Η λέξη προέρχεται, φυσικά, από τα αρχαία ελληνικά (επί + αρωμαι ) < ‘αρά = προσευχή  ή κατάρα. Το επίθετο “επάρατος, επάρατη, επάρατο”, σημαίνει κάτι που το απευχόμαστε επειδή οδηγεί στην καταστροφή. Η «επάρατη νόσος», ο καρκίνος δηλαδή, σημαίνει ότι η αρρώστια είναι καταραμένη ή ανίατη και θεωρείται ακόμη και προσβλητική για τους πάσχοντες. Άλλα συνώνυμα είναι: Ο αναθεματισμένος, ο επικατάρατος, ο καταραμένος.

Θυμάμαι όταν πήγαινα στο δημοτικό, κάθε Μεγάλη Εβδομάδα πήγαινα με την γιαγιά στην εκκλησία. Στο προαύλιο, μετά το τέλος της λειτουργίας, μαζευόντουσαν διάφορες κυρίες και κουβέντιαζαν μαζί της και συχνά άκουγα την ερώτηση «τον έχασες; Από τι;». Τότε οι απέναντι γυναίκες φτύνανε τον κόρφο τους και λέγανε «από τον εξαποδώ ή από την κακιά αρρώστια». Στο παιδικό μου μυαλό, λοιπόν, «χόρευε» ένας εφιάλτης. Ότι ο «εξαποδώ», ο σατανάς δηλαδή, επιλέγει θύματα όταν κοιμούνται και τα σκοτώνει. Πόσα βράδια, ούτε που θυμάμαι, κρατούσα τα βλέφαρα με κόπο ανοικτά, για να μην δεχθώ επίσκεψη από τον «εξαποδώ». Πολύ αργότερα κατάλαβα ότι «η κακιά αρρώστια» ήταν συνώνυμο του καρκίνου.

Το 1990 μπήκε στην ζωή μου και στην ζωή μας η ιδιωτική τηλεόραση. Εικοσιπέντε χρόνια μετά, η εκφώνηση των παρουσιαστών σε θέματα που αφορούν τον θάνατο αναγνωρίσιμων ανθρώπων από καρκίνο, ποτέ δεν αναφέρεται στο όνομα της νόσου. Ο χαρακτηρισμός «επάρατη» συνεχίζει με αμείωτη ένταση! Ο καρκίνος είναι καρκίνος. Είναι μια αρρώστια, δηλαδή, σαν και πάρα πολλές άλλες, πολλά είδη της οποίας θεραπεύονται 100%.

Φυσικά, ακόμη και στο 2015 το μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού, όταν αναφέρεται στον καρκίνο συνεχίζει να φτύνει στον κόρφο του ή να σταυροκοπιέται. Όμως επειδή η κάθε κοινωνική ομάδα, έχει τους δικούς της κώδικες επικοινωνίας, θα ήθελα να προτείνω σε όλους τους συναδέλφους δημοσιογράφους, αρχισυντάκτες και παρουσιαστές ειδήσεων, όταν αναφέρονται στην νόσο να σταματήσουν να την χαρακτηρίζουν ως «καταραμένη», γιατί α) ο καρκίνος θεραπεύεται αν διαγνωσθεί έγκαιρα και β) γιατί θα πρέπει να σκεφθούν ότι σε όλα τα δωμάτια ασθενών στα νοσοκομεία υπάρχουν τηλεοράσεις. Υπάρχει περίπτωση να μπούμε άραγε στην ψυχολογία εκείνων που νοσηλευόμενοι, νομίζουν ότι όχι απλά είναι καταραμένοι της ζωής, αλλά και στιγματισμένοι;

Σας παραξενεύει το δεύτερο; Δεν θα έπρεπε. Δυστυχώς στην χώρα μας βρισκόμαστε πολύ πίσω από αυτό που συμβαίνει στην Αγγλία, στην Γερμανία ή στην Σουηδία. Εκεί οι άνθρωποι μιλάνε ανοιχτά για τον καρκίνο στις παρέες τους. Εδώ σε πάρα πολλές κλειστές κοινωνίες, ο καρκινοπαθής αντιμετωπίζεται ως έκπτωτος κοινωνικά.

Με αφορμή, λοιπόν, την «παγκόσμια ημέρα» ας αρχίσει από μας τους δημοσιογράφους να εξοικειώνεται η κοινωνία: ο  καρκίνος δεν είναι επάρατη νόσος. Επάρατη νόσος είναι η βλακεία.

Στην υγειά μας!