Κυριακή ώρα 14:00. Λίγο νερό στα μούτρα, έναν καφέ στα γρήγορα, μια κυριακάτικη εφημερίδα και ώρα για μελέτη. Η αρχική σελίδα του facebook αποπνέει θλίψη. Δεν είναι τόσο οι πολλοί φίλοι με καταγωγή από την Ήπειρο, από την οποία άλλωστε κατάγομαι κι εγώ. Δεν είναι καν οι απίστευτες βροχές που έχουν ταράξει τις περιοχές αυτόν τον καιρό. Είναι το γεφύρι. Κι αυτό το γεφύρι μπορεί να είναι στην Πλάκα, αλλά δεν ήταν… της πλάκας.
«Κοίτα οι κουφάλες στο Κουλούρι, μέχρι και με αυτό βρήκαν τρόπο να τρολάρουν». Αυτή ήταν η πρώτη σκέψη. Κατεβαίνοντας την αρχική σελίδα όλο και περισσότερες δημοσιεύσεις για το γεφύρι. Σχόλια, απόψεις για το ποιος φταίει, παλιές φωτογραφίες πάνω ή δίπλα ή κάτω από το γεφύρι, όλοι έχουμε τέτοιες. Τελικά είναι αλήθεια. Έπεσε. Σύμφωνα με πληροφορίες του δήμου, το 2007 έγιναν έργα αναστήλωσης, ωστόσο το γεφύρι ξεριζώθηκε. Και μαζί με αυτό μερικές παιδικές αναμνήσεις και λίγες πιο πρόσφατες. Πριν μια βδομάδα ήμουν εκεί. Έβγαζα κι εγώ φωτογραφίες κι ας έχω μερικές χιλιάδες από δαύτες, με άξονα πάντα το γεφύρι. Το «γιουφύρ» που λένε με την ντοπιολαλιά τους οι ηπειρώτες…
Πάνω από τον άγριο ποταμό Άραχθο, το γεφύρι της Πλάκας έδινε την απαιτούμενη ηρεμία και επιβλητικότητα, γεγονός που προσέφερε σπάνια ομορφιά στο τοπίο καθιστώντας το άκρως αντιφατικό για τον ντόπιο. Πόσο μάλλον για τον επισκέπτη. Λες κι ήταν άνθρωπος. Έλληνας και μάλιστα ηπειρώτης. Άγριος, σαν τα πρόσωπα των παππούδων και των γιαγιάδων που έχουν ζήσει τη φτώχεια και τις κακουχίες στο πετσί τους (τις έχουν ζήσει ακόμα και σε εποχές σχετικής ευημερίας της υπόλοιπης χώρας). Και ήρεμος. Σαν τη ψυχή των παππούδων και των γιαγιάδων όταν βλέπουν παιδιά και εγγόνια μια-δυο φορές το χρόνο. Που χαίρονται, αλλά δεν είναι συνηθισμένοι στις χαρές και δεν έχουν μάθει να εξωτερικεύουν συναισθήματα. Αυτό τους βοήθησε να επιβιώσουν σε καιρούς πολύ δυσκολότερους από τους σημερινούς. Έτσι είναι οι ηπειρώτες, αντιφατικοί.
Το γεφύρι είχε και περίοπτη θέση στη νεότερη ελληνική ιστορία. Κατασκευάστηκε το 1866 με πρωτομάστορα τον Κωνσταντίνο Μπέκα, και ήταν το μεγαλύτερο μονότοξο γεφύρι των Βαλκανίων. Σύμφωνα με πληροφορίες που άντλησα από μηχανικό της περιοχής, το γεφύρι ήταν φτιαγμένο από πέτρα κι από ένα μείγμα υλικών που έκανε πιο ομοιογενή τη συγκόλησή του και το οποίο μεταξύ άλλων αποτελούνταν από ασπράδι και τσόφλι αυγού μαζί με άχυρα (τεχνική ιδιαίτερα διαδεδομένη στην Ήπειρο, καθώς το μείγμα αυτό γινόταν ολοένα και σκληρότερο με το πέρασμα του χρόνου). Δέσποζε για 149 χρόνια σε μια πανέμορφη δασώδη τοποθεσία και αποτελούσε ένα από τα χαρακτηριστικότερα αξιοθέατα όχι μόνο της περιοχής αλλά και ολόκληρης της Ηπείρου. Εκεί υπεγράφη στις 29 Φεβρουαρίου 1944 η συμφωνία Μυρόφυλλου-Πλάκας, η οποία έφερνε την ειρήνη ανάμεσα σε ΕΛΑΣ και ΕΔΕΣ, την περίοδο της τριπλής κατοχής από Γερμανούς, Ιταλούς και Βούλγαρους.
Η επόμενη μέρα γεμάτη ερωτηματικά. Τι θα γίνει, πώς θα γίνει, πότε θα γίνει κάτι, δεν το ξέρουμε. Ίσως αργήσουμε να το μάθουμε. Πρέπει όμως κάτι να γίνει και πρέπει όλοι να συμβάλλουμε σε αυτό.
Κι όπως είπε ένας φίλος, «πέτρα πέτρα θα το ξαναφτιάξουμε»…
