Πήγες κι εσύ στο Γαλλικό Ινστιτούτο; Πήγα κι εγώ στο Γαλλικό Ινστιτούτο. Το θεώρησα χρέος μου απέναντι στους νεκρούς, γιατί κάποιοι απ’ αυτούς με μεγάλωσαν έτσι μανιακός που ήμουνα με τα κόμικς και τις γελοιογραφίες. Ήταν σαν δικοί μου άνθρωποι. Και τους δικούς μου ανθρώπους, προσπαθώ να βρω έναν τρόπο για να τους τιμήσω. Άλλο τώρα το μετάνιωσα πικρά κατόπιν εορτής…
Όπως ανέβαινα τη Σίνα με τον φίλο μου τον Θανάση, μου ήρθε το πρώτο σοκ. Είδα μπαμπάδες με παιδάκια να προσέρχονται και αναρωτήθηκα αν καταλαβαίνουν αυτοί οι άνθρωποι που τα πάνε τα βλαστάρια τους. Γιατί τα βλαστάρια σίγουρα δεν καταλαβαίνουν, όσο κι αν ανεμίζουν τα σημαιάκια που γράφουν πάνω τους “Je suis Charlie”. Ακόμη περισσότερο, τα πιτσιρίκια τα τόσα δα, που ίσα ίσα μπορούν να περπατήσουν και τα κουβαλάνε οι γονείς τους ως αξεσουάρ για να πιστοποιήσουν τις ευαισθησίες τους. Ιδίως όταν πρόκειται για τέκνα γνωστών και πασίγνωστων Αθηναίων…
Ύστερα πρόσεξα και κάτι άλλο. Ότι σε αντίθεση με τις συναθροίσεις τις γαλλικές, εδώ δεν είχαμε παρά ελάχιστη παρουσία «άπλυτων» -που θα έλεγε και ο Φρανσουά Ολάντ. Διανοούμενοι, δημοσιογράφοι, πολιτικοί, άνθρωποι με white collar εν γένει ήταν που γέμισαν τη Σίνα. Οι υπόλοιποι, ούτε από μακριά. «Μα δεν είχαν καμιά σχέση με το Charlie Hebdo», μου είπε η Λήδα. Το αναγνωρίζω, αλλά και πάλι θα περίμενα κάποια συμμετοχή παραπάνω. Ίσως ο χώρος έφταιγε, ίσως η προχειρότητα της οργάνωσης (ένα μαύρο πανό “Je suis Charlie” στην είσοδο του Ινστιτούτου και τίποτα παραπάνω), ίσως η απόπειρα «αεροπειρατείας» της συγκίνησης από τον πρωθυπουργό. Πάντως μάζες δεν εμφανίστηκαν. Οπότε δίκιο είχαν και όσοι έλεγαν ότι είχε πολύ κόσμο, δίκιο είχαν και όσοι απαντούσαν ότι είχε λίγο. Άλλο οι συγκεντρώσεις οι ζόρικες, οι πολυπληθείς, που βράζουν από παλμό και ένταση και άλλο αυτό το πράγμα το άψυχο.
Μπορεί να έφταιγε και η παρουσία των πολιτικών. Κάποιοι εξ αυτών ήταν πιο σεμνοί, το ομολογώ, κάποιοι άλλοι ωστόσο βρήκαν ακόμη μία ευκαιρία να πούνε το παραμυθάκι τους στις κάμερες. Άνευ ντροπής, δίχως αιδώ καμία, σιγά και τι έγινε, έχουμε εκλογές φιλαράκι. Υπήρξαν μάλιστα και ορισμένοι που την συγκεκριμένη παρουσία τους την κάνανε σημαία και την διοχέτευσαν σε φιλικά media, σε στυλ «ήμουν κι εγώ εκεί, μην κοιτάτε που κλείνω το ματάκι στο φράχτη του Έβρου, έχω καρδιά μάλαμα ρε κωλόπαιδα».
Αναγνωρίζω το σθένος τους και τη δύναμη του χαρακτήρος τους, αλλά μακριά από εμάς. Μακριά και να μην τους ξαναδούμε ούτε αυτούς ούτε όσους λυσσάξανε στις selfies ξεκαρδισμένοι στα γέλια. Γιατί το είδα κι αυτό κι αναρωτήθηκα, πόσο η εικονική πραγματικότητα έχει αντικαταστήσει την αληθινή.
Εν τέλει, το μόνο που μου έμεινε από όλη την ελαφρώς ασυνάρτητη ιστορία, από όλο το «ελάτε να με δείτε, γιατί ήρθα να σας δω», ήταν τα γράμματα που κράταγε μια παρέα μικρών και μεγάλων δίπλα στην είσοδο του Ινστιτούτου. Γράμματα που σχημάτιζαν τη φράση «ΔΕΝ ΜΙΣΩ, ΔΕΝ ΦΟΒΑΜΑΙ». Έτσι ακριβώς και τίποτα παραπάνω.
