Σταθμός μετρό, Δουκίσσης Πλακεντίας.
Ετοιμάζομαι να κατέβω τις σκάλες προς την αποβάθρα έχοντας –ώ τι έκπληξη!- σκυμμένο το κεφάλι προς το κινητό μου. Πέφτω πάνω σε έναν τύπο μπροστά μου. Λογικό. Προτού προλάβω να του ζητήσω συγγνώμη, βλέπω πως δεν έχει ενοχληθεί στο ελάχιστο. Έχει το μυαλό του (και το βλέμμα του στραμμένο) αλλού.
Να, εδώ:
Βασικά, περιμένετε μισό λεπτάκι να περάσει ο κυριούλης και θα καταλάβετε για τι πράγμα μιλάω.
«Περάστε, κύριε μου, περάστε…»
Οκ τώρα;
Οκ…
Τι βλέπετε λοιπόν; Ένα ποδήλατο αναποδογυρισμένο και κλειδωμένο πάνω στα κάγκελα, στο εσωτερικό του σταθμού, το οποίο κάποιοι το έχουν «στολίσει» με κάμποσες κόλλες λευκό χαρτί Α4.
Εικόνα που δεν τη συναντάς και τόσο συχνά, σωστά; Σωστά. Και γι’ αυτό άλλωστε τόσος κόσμος και κοσμάκης τριγύρω, που μόνο ποπ κορν δεν έβγαλε από τις τσάντες του όση ώρα έμενε απορημένος μπροστά από το απροσδόκητο αυτό θέαμα.
Ο αθεόφοβος ο ποδηλάτης, δηλαδή, σκέφτηκε να ασφαλίσει το ποδήλατό του στον εσωτερικό χώρο του σταθμού και κάποιοι άλλοι (προφανώς εργαζόμενοι στο χώρο ή οι υπεύθυνοι του σταθμού) είπαν να τον… νουθετήσουν με αυτόν τον καθόλα ελληνικό τρόπο. «Στη χώρα του χαβαλέ είμαστε, χαβαλέ θα κάνουμε», σκέφτηκαν προφανώς προτού αρχίσουν να κολλάνε πάνω στο σασί του ποδηλάτου έγγραφες προειδοποιήσεις: «Δεν επιτρέπεται η στάθμευση ποδηλάτων στους χώρους του μετρό, παρά μόνο στα σημεία που έχουν οριστεί ως χώροι στάθμευσης ποδηλάτων εκτός μετρό», όπως έγραφαν επάνω τους.
Μια χαρά τα λένε οι σύντροφοι κι έχουν τα χίλια τους τα δίκια. Και φτου κακά στον ποδηλάτη που με την ενέργειά του τσαλακώνει κάπως την εικόνα της ποδηλατικής κοινότητας και δίνει τροφή στα τρολάκια εκείνα που βγάζουν σπυράκια όταν βλέπουν ποδήλατα στους αθηναϊκούς δρόμους.
Αλλά, για μισό λεπτό… Για ποιους χώρους στάθμευσης μιλάνε οι αγαπητοί;
Ακόμη και στους ελάχιστους σταθμούς που υπάρχουν κάποια υποτυπώδη πάρκινγκ ποδηλάτων, είναι γνωστό τοις πάσι πως ελάχιστοι τολμούν να τα αφήσουν εκεί προκειμένου να πάρουν στη συνέχεια το μετρό. Κι αυτό για τον απλούστατο λόγο ότι τα σημεία αυτά δεν φυλάσσονται. Οι πιθανότητες, επομένως, να βρει κανείς το ποδήλατό του όταν επιστρέψει είναι τόσες όσες έχει και ο ΠΑΟΚ να πάρει φέτος πρωτάθλημα (ηρέμησε καρντάσι, χιουμοράκι…).
Πάνε, επομένως, στράφι οι περιβόητες διακηρύξεις που έχουν λάβει χώρα κατά καιρούς από δημοτικά στελέχη, συγκοινωνιολόγους και άλλους εμπλεκόμενους στα της ενδοαστικής μετακίνησης, διακηρύξεις οι οποίες αερολογούν γύρω από την αναγκαιότητα της άμεσης και καθολικής πρόσβασης των ποδηλάτων σε όλα τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Γιατί, κακά τα ψέματα, αν είσαι ποδηλάτης δεν μπαίνεις καν στη διαδικασία να σκεφτείς ότι θα παρκάρεις το ποδήλατό σου έξω από κάποια στάση μετρό, όταν ξέρεις πως οι μακρυχέρηδες παραμονεύουν. Οι οποίοι, παρεμπιπτόντως, έχουν στήσει προ πολλού μια άκρως κερδοφόρα μπίζνα με τα “λάφυρά” τους αυτά.
Κι επειδή είναι σαν να φτάνει ήδη στα αυτιά μου η οχλαγωγία των “αντιδραστικών του πληκτρολογίου” και τα χιλιοειπωμένα “όλα τα είχαμε, φυλασσόμενοι χώροι στάθμευσης ποδηλάτων μας έλειπαν”, αυτό και μόνο αυτό το εξίσου χιλιοειπωμένο θα τους θυμίσω: Και τα πιο μεγάλα, ξεκινούν από βήματα μικρά...
