Ας πούμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίζει τις εκλογές. Ας το πούμε ως υπόθεση εργασίας, δεν είναι σίγουρο και μην αρχίσετε παρακαλώ τα σχόλια διαμαρτυρίας. Και με το που τις κερδάει, αρχίζει κιόλας να κυβερνάει. Σχηματίζει κυβέρνηση, ορκίζονται (ορκίζονται;) οι υπουργοί και οι υφυπουργοί, ξεκινάει το νομοθετικό έργο στη Βουλή κ.λπ. κ.λπ. Εντάξει ως εδώ; Εντάξει. Αλλά μισό λεπτό να ρωτήσω και κάτι: Τον μηχανισμό ποιος θα τον ελέγχει, τις συνεννοήσεις ποιος θα τις κάνει, τα ντιλερίκια ποιος θα τα φέρεις εις πέρας;
Δυο παραδείγματα πριν προχωρήσω πιο κάτω. Μια φορά κι έναν καιρό, ένας γνωστός μου έπρεπε να πληρωθεί μια αμοιβή από ένα υπουργείο. Η αμοιβή είχε εγκριθεί, είχε πάρει όλες τις υπογραφές, πήγε ταμείο ο άνθρωπος. Και δεν έλαβε ούτε δραχμή! Μια, δυο, τρεις, ως κι ο υπουργός τα είχε πάρει στο κρανίο. Δώσε τηλέφωνα, δώσε γκρίνια, δώσε αγωνία. Ώσπου τον έπιασε τον γνωστό μου ο προϊστάμενος ο σχετικός και του είπε: «Ο υπουργός μπορεί να φύγει αύριο μεθαύριο, εγώ θα είμαι πάντα εδώ. Κανόνισε!» Και κανόνισε ο δικός μου, ως είθιστο, και την έλαβε την αμοιβή του. Κουτσουρεμένη βεβαίως, για να βγει και το γαμημένο το μεροκάματο…
Αυτά πριν από καμιά εικοσαριά χρόνια. Πριν από τριάντα τρία χρόνια ακριβώς, είχαμε άλλο χαβά. Μόλις είχε ανέβει στην εξουσία το και γινόταν του Κουτρούλη ο γάμος. Χαμός από πρωτοβουλίες, ορυμαγδός από νομοσχέδια, καταιγίδα από ανατροπές. Και φυσικά προέκυπτε μια ατελείωτη σαλάτα, όπου δεν δούλευε τίποτα και μπερδεύονταν όλα. Όσοι έζησαν τότε τη «μάχη του τελάρου» στην κεντρική αγορά, ακόμη διηγούνται ιστορίες φρίκης στα παιδιά τους και στα εγγόνια τους. Τότε λοιπόν μας προέκυψε και το εξαιρετικό απόφθεγμα: «Φύγαν οι δεξιοί και ήρθαν οι αδέξιοι!» Εξαιρετικό και απολύτως ακριβές για ολίγα έτη. Ύστερα, όπως όλοι ξέρουμε, οι «αδέξιοι» έγιναν τα μεγαλύτερα γατιά της χώρας και δίχως αυτούς δεν κουνιότανε φύλλο. Ούτε φυλλαράκι.
Στο δια ταύτα, όμως. Το δια ταύτα είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πάσχει από στελέχη. Όχι από στελέχη πρώτης γραμμής, εκεί μπορεί να έχει και τους καλύτερους όλων. Εδώ μιλάμε για μικρομεσαίες καταστάσεις, για τη ραχοκοκαλιά του συστήματος, για τους τύπους εκείνους που μπορούν να σου κάνουν τη ζωή πιο δύσκολη ή πιο εύκολη –ανάλογα με τη φάση. Εκεί, είναι γνωστό ότι υπάρχουν σοβαρές ελλείψεις. Ότι υπάρχουν τομείς μεγάλοι που τους καλύπτουν ένας, δύο ή τρεις άνθρωποι. Και δεν νομίζω ότι φτάνουν για να βάλουν σε τάξη, να κουλαντρίσουν, να χειραγωγήσουν ιστορίες που στην αρχή μοιάζουν πολύ χαλαρές και στη συνέχειά τους μπορεί να σου ισιώσουν το μαλλί από τον τρόμο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση θα μετρήσουν ιδιαιτέρως οι συμμαχίες που θα χτίσει το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα και οι συνακόλουθες επιλογές προσώπων. Θα μετρήσουν οι «γραβατάκηδες».
Οι κύριοι εκείνοι που κατέχουν και πέντε πράγματα πέρα από την επαναστατική ρητορική, που μπορούν να σηκώσουν δέκα τηλέφωνα και να μιλήσουν με δέκα παράγοντες, που καταλαβαίνουν πότε πρέπει να κάνουν πίσω και πότε πρέπει να τραβήξουν μπροστά. Που γνωρίζουν την τέχνη του timing και την αρετή του πάρε δώσε. Που θα σε προστατεύσουν από τις εκατομμύρια παγίδες του συστήματος και θα σε βγάλουν από θέσεις δύσκολες όταν νομίζεις ότι όλα γκρεμίζονται γύρω σου. Που θα υπενθυμίσουν στον προϊστάμενο τον σχετικό του ανωτέρω παραδείγματος τις αμαρτίες του και θα τον υποχρεώσουν να κάνει τη δουλειά του σαν κρατικός λειτουργός και όχι σαν λαμόγιο. Εγώ τους λέω «γραβατάκηδες», ακριβώς γιατί στον ΣΥΡΙΖΑ περηφανεύονται ότι δεν φοράνε γραβάτες.
Κι απ’ αυτούς τους «γραβατάκηδες» δεν μπορείς να ξεφύγεις, αν επιθυμείς να κυβερνήσεις πραγματικά την Ελλάδα και όχι να παίζεις με τα φαντάσματα της επανάστασης. Συμβιβασμός αναμφιβόλως, αλλά όπως έλεγε και ένας σοφός του παρελθόντος η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού. Ειδάλλως, σε περιμένουν στο χρονοντούλαπο ο Δον Κιχώτης με τους ανεμόμυλους…
