Κάθομαι εγώ τώρα και διαβάζω το τεύχος Δεκεμβρίου του “Sunday Times Travel”. Του ταξιδιωτικού περιοδικού δηλαδή των λονδρέζικων “Times”, ενός από τα πιο πλούσια και πιο έγκυρα και πιο δημοφιλή έντυπα της συγκεκριμένης κατηγορίας. Και βλέπω το αφιέρωμα “What’s Hot For 2015” και δεν μπορώ παρά να χαίρομαι που φιγουράρει στις σελίδες του και η Ελλαδίτσα.
Πόσο φθηνή και ωραία είναι, ας πούμε, η Ικαρία, τι καλά που θα λειτουργήσει (πρώτα ο Θεός…) μουσείο αφιερωμένο στη Μαρία Κάλλας στο Κέντρο των Αθηνών, πόσο χάι θα κάνουν τις βόλτες τους σε όχι και τόσο πολυσύχναστα νησιά οι τουρίστες μέσω της νέας υδροπλανικής υπηρεσίας που εγκαινιάζεται εντός των προσεχών μηνών. Εντάξει, δεν είμαστε και πρώτη μούρη (μάλλον διότι η μοναδική διαφήμιση ελληνικού ενδιαφέροντος στο τεύχος είναι από ιδιωτική αλυσίδα ξενοδοχείων), αλλά και πάλι δεν απουσιάζουμε και εντελώς.
Τα διαβάζω όλα αυτά, παίρνω μια αναπνοή και φτάνω στο αφιέρωμα Hilltop Views”. Στις όψεις των πόλεων δηλαδή, από την κορυφή των λόφων. Κι έχει μέσα Σαν Φρανσίσκο, Εδιμβούργο, Νίκαια, Χονγκ Κονγκ, Βαρκελώνη και Λυκαβηττάκι!
Μάλιστα, τον ιερό βράχο των ταπεινών που θα έλεγε και ο Σαββόπουλος, όπου έχει φάει κόσμος και κοσμάκης τα νιάτα του σε συναυλίες και αλητείες. Και δώσε κοσμητικά και πάρε θαυμασμό το περιοδικό και τι ωραία που φαίνεται η Ακρόπολη το ηλιοβασίλεμα και πώς βλέπεις την Αττική ολόκληρη από την Πεντέλη ως τον Σαρωνικό και πώς θα βγάλεις πέρα την ανηφόρα, όπως ανεβαίνεις από τη ρίζα του λόφου, από το Κολωνάκι, όλα κομπλέ. Θαυμασμός και ομορφιά και άντε παιδάκι μου πήγαινε να το χαρείς.
Ως εδώ όλα καλά. Αλλά θα έρθει ο τουρίστας να περπατήσει απ’ τον περιφερειακό ως το θέατρο κι άμα έχει πέσει ο ήλιος θα τα δει όλα! Ή μάλλον δεν θα δει τίποτα, γιατί το σκότος είναι απόλυτο και σκιαχτικό. Το διαπίστωσα ιδίοις όμμασι προχθές Κυριακή το βράδυ, μετά από τον αγώνα του Παναθηναϊκού. Όπως βγήκα απ’ τη Λεωφόρο και μπήκα στο αμάξι, είπα στον εαυτό μου: «Δεν πας ως το Λυκαβηττο να πάρεις μια αναπνοή, πριν επιστρέψεις στο σπίτι;» Και πήγα. Και είδα ότι από τον περιφερειακό ως τη «φουρκέτα», στη μισή διαδρομή ως το θέατρο δηλαδή, από τις δεκατόσες λάμπες του δρόμου είναι αναμμένες μόνο οι δύο. Σκηνικό γκραν γκινιόλ με δυο λόγια, έτσι και το πας στο περπατητό. Να κοιτάς δεξιά αριστερά, πότε θα σκάσουν μύτη ο Δράκουλας ή ο Λυκάνθρωπος. Και ακόμη χειρότερα μπορεί, αυτή την εποχή τη δύσκολη.
Την ίδια ώρα, ο Δήμος Αθηναίων στήνει φάτνες στην Ομόνοια και ετοιμάζεται για Χριστουγεννιάτικα και Πρωτοχρονιάτικα ταρατατζούμ. Για γιορτές και πανηγύρια και τρίγωνα κάλαντα. Με τον Λυκαβηττό (και το μισό Κέντρο εδώ που τα λέμε…) στο φουλ σκοτάδι, γιατί κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να αλλάξει λάμπες. Εκτός κι ποντάρουμε στους φαν των θρίλερ και των ταινιών τρόμου. Να επισκεφθούν την Αθήνα, για να αποκομίσουν έντονες συγκινήσεις. Και κανά διάστρεμμα ίσως, καμιά ρήξη συνδέσμων ή μηνίσκου. «Για το καλό», που λένε και οι γηραιότεροι, «για το καλό»…
