Καλησπέρα σας. Με λένε Χρήστο Ξανθάκη και είμαι κάτοικος Δακτυλίου. Για τις μετακινήσεις μου εντός του λεκανοπεδίου Αττικής χρησιμοποιώ τόσο τα μέσα μαζικής μεταφοράς (ΜΜΜ χάριν συντομίας) όσο και το αυτοκίνητό μου. Προτιμώ τα ΜΜΜ, αλλά υπάρχουν φορές που άνευ οχήματος δεν θα προλάβαινα να κάνω παρά τις μισές δουλειές που έχω να κάνω.
Θα προτιμούσα να ήταν η κατάσταση αλλιώς, να πηγαίνω μόνο με το λεωφορείο και το μετρό και το τρόλεϋ (ποτέ με το τραμ, δεν έχω μπει και δεν θα μπω σε αυτό το πράγμα), αλλά δεν είναι. Το αυτοκίνητο μου είναι απαραίτητο στις μετακινήσεις μου. Κι επειδή μου είναι απαραίτητο το αυτοκίνητο, μου είναι απαραίτητη και η Πανεπιστημίου. Τελεία.
Θα μπορούσα να κάτσω τώρα εδώ να γράψω χίλιους λόγους για τους οποίους θα πρέπει η Πανεπιστημίου να παραμείνει δρόμος και να μην μεταμορφωθεί σε βουλεβάρτο. Δεν χρειάζεται όμως. Όποιος έχει πιάσει τιμόνι στα χέρια και έχει οδηγήσει στην Αθήνα, καταλαβαίνει πολύ καλά τη σημασία της για την ομαλή κυκλοφορία εντός Δακτυλίου.
Άνευ Πανεπιστημίου η κυκλοφορία θα γίνει κόλαση και θα δούμε με τα μάτια μας, τα ματάκια μας τον τετράτροχο Χάρο. Οι μόνοι που θα επωφεληθούν θα είναι οι τουρίστες του γουικέντ, αυτά τα κοτοπουλάκια που σε συναντάνε κάτι μεσημέρια Κυριακής στα πέριξ της Αγίας Ειρήνης και σε ρωτάνε “προς τα που θα πάω για Ομόνοια;” και “κατά που πέφτει το Σύνταγμα;”.
[fullimage]18144[/fullimage]
Άνθρωποι δηλαδή που μένουν εκτός Δακτυλίου, εκτός Α’ Αθηνών εν γένει, και επιθυμούν σφόδρα να δημιουργηθεί μια Ντίσνεϋλαντ στο ιστορικό κέντρο για να μπορούν να περπατάνε, να χαζολογάνε, να κάνουν ποδήλατο από Παρασκευή απόγευμα ως Κυριακή βράδυ. Και τις υπόλοιπες μέρες και ώρες, γαία πυρί μιχθείτω, ας πάει και παλιάμπελο, βουρ στον πατσά και σας περισσεύει καμιά άλλη έκφραση του συρμού σας παρακαλώ να μου τη δανείσετε, χωράνε όλες. Τις υπόλοιπες ώρες ας γίνει η Πανεπιστημίου πουτανάδικο και πρεζάδικο, τι με νοιάζει εμένα που μένω στα Φάληρα και στις Εκάλες;
Όπως καταλαβαίνετε, λοιπόν, πολύ χάρηκα που οι Ευρωπαίοι μας τη γύρισαν στα μούτρα την πρόταση χρηματοδότησης της Πανεπιστημίου. Με μια διατύπωση κομψή ότι το έργο δεν είναι πρώτης προτεραιότητας και ότι προέχουν άλλα πιο σημαντικά γι’ αυτή την ταλαίπωρη χώρα. Έργα που κάπως θα ανακουφίσουν τους κατοίκους της και όχι vanity projects που λένε οι Αμερικάνοι -γιορτές ματαιοδοξίας δηλαδή, για να διασκεδάζουμε με τους φίλους μας και να ανταλλάσσουμε φιλοφρονήσεις. Μας το ξέκοψαν οι κουτόφραγκοι και δεν τα δίνουν τα 65 μύρια που τους ζητήσαμε για να περνούν ωραία οι τουρίστες του γουικέντ και να υποφέρουν οι κάτοικοι του Δακτυλίου.
Πολύ περισσότερες ελπίδες, λέω εγώ, θα είχαμε να τα πάρουμε τα λεφτά αν τους υποσχόμασταν ότι θα ανατινάζαμε καμιά δεκαριά οικοδομικά τετράγωνα στην Κυψέλη και στα Πατήσια. Εκεί που έχουν πέσει οι τιμές στις εν λόγω περιοχές, θα μπορούσε το ελληνικό κράτος να ψωνίσει ένα σωρό πολυκατοικίες της συμφοράς, να τις ισοπεδώσει και να φτιάξει στη θέση τους πλείστα πάρκα και παρκάκια.
Έτσι θα ανακουφίζονταν οι κάτοικοι, θα χαλάρωνε το γκέτο και θα ανέβαιναν εν τέλει και οι αξίες των ακινήτων. Αλλά οι εργολάβοι δεν θα έβγαζαν ούτε μια δραχμούλα. Οπότε άσ’ το καλύτερα και πάμε για φρέσκα κουλούρια. Ή μάλλον για φρέσκα μπετά…
