Για τον “ΑντιΣΥΡΙΖΑ” σας έχω γράψει, όπως και για τον “Δεν Θα Με Κάνετε Εσείς Αριστερό“. Σήμερα, λοιπόν, ήρθε η ώρα του “ΠαραΣΥΡΙΖΑ”! Πώς λέμε ρε παιδί μου “ΠαραΝοσοκομειακός”, “ΠαραΣτρατιωτικός”, “ΠαραΘρησκευτικός”, παρατέτοιος, παρακείνος, κάτι δηλαδή που φέρνει στο ορίτζιναλ αλλά δεν είναι έτσι ακριβώς για πολλούς και διάφορους λόγους; Έτσι είναι κι ο ΠαραΣΥΡΙΖΑΣ, ένας τύπος που φλερτάρει με το στρατόπεδο της αξιωματικής αντιπολίτευσης αλλά δεν ταιριάζει και πάρα πολύ στην πολιτική του, στην ιδεολογία του, την τοποθέτησή του. Διότι δεν πάει προς τα εκεί επειδή το γουστάρει, πάει επειδή τον συμφέρει.
Μια διευκρίνιση πριν προχωρήσουμε παρακάτω. Δεν αναφέρομαι εδώ σε όσο κόσμο είδε κι έπαθε με την κρίση και του γύρισε το μάτι ανάποδα και έβγαλε αφρούς και αποφάσισε να αλλάξει στρατόπεδο. Αυτούς τους πολίτες, που με μία λέξη λέμε ότι ριζοσπαστικοποιήθηκαν. Μιλάω για κάποιους άλλους που φοβούνται ότι θα έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ και θα τους πιάσει με τα βρακιά κατεβασμένα και ή (στην καλύτερη περίπτωση) θα χάσουνε την κονόμα ή (στην χειρότερη περίπτωση) θα φορέσουν τα βραχιόλια τα τσίγκινα. Και έχουν αρχίσει να ρίχνουν γεφύρια και γεφυράκια!
Έχει πολλή πλάκα να παρακολουθείς την σταδιακή μεταστροφή τους. Εκεί που ακούγανε Τσίπρας και βγάζανε καντήλες, πρώτα κόψανε τις κακίες, ύστερα ψαλιδίσανε τις αντιρρήσεις, κατόπιν λατσέψανε τη γκρίνια και στο τέλος άρχισαν να ανακαλύπτουν θετικά στοιχεία στον ηγέτη του ΣΥΡΙΖΑ: “Εντάξει, το παίζει Ανδρέας Παπανδρέου, αλλά κι ο Ανδρέας δεν ήταν κανάς τυχαίος!” “Εντάξει λέει αοριστολογίες, αλλά υπάρχει κανείς που να λέει μεγαλύτερες αοριστολογίες από τον Γιώργο Νεοδημοκρατόπουλο;” “Εντάξει, ακολουθεί την τακτική του ώριμου φρούτου, αλλά όλοι οι πολιτικοί μετά το ’74 την ίδια τακτική δεν ακολούθησαν;” Και πάει λέγοντας…
Πιο ωραίοι ακόμη είναι όσοι προσπαθούν να ξεπλύνουν το άδοξο παρελθόν τους. Και βρίσκουν δικαιολογίες απαστράπτουσες, που θα εντυπωσίαζαν ακόμη και τον βαρώνο Μυγχάουζεν. “Ναι ρε παιδί μου, εγώ ήμουνα που την έπεφτα στους Αγανακτισμένους, αλλά εκείνη την εποχή είχε ξεφύγει ο θυρεοειδής και είχανε σπάσει τα νεύρα μου”. “Μάλιστα, τα τελευταία τέσσερα χρόνια έγραψα ύμνους για τα Μνημόνια, αλλά πάντοτε ασκούσα σφοδρή κριτική στον απαράδεκτο τρόπο εφαρμογής τους”. “Όντως, προσέβαλα κόσμο και κοσμάκη επειδή ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ίδιος είναι ο ΣΥΡΙΖΑ του σήμερα με τον ΣΥΡΙΖΑ πριν από τρία χρόνια;” “Σας παρακαλώ κυρίες και κύριοι μη λέμε κουταμάρες, μιλάμε για δύο εντελώς διαφορετικά κόμματα”. Και ξαναπάει λέγοντας, ad infinitum.
Ναυάγιο με δυο λόγια. Καταβύθιση, με τις μπουρμπουλήθρες να ανέρχονται σε ρυθμούς πολυβόλου. Δεν τους νοιάζει πάντως και πολύ τους ΠαραΣΥΡΙΖΕΣ, μια και πιστεύουν ακράδαντα στην ρήση του P.T. Barnum πως “κάθε λεπτό γεννιέται κι ένα καινούριο κορόιδο“. Επομένως, κάποια κορόιδα θα το φάνε και το δικό τους το παραμύθι, θα πεισθούν από τη μπουρδολογία τους, θα δώσουν άφεση αμαρτιών και συγχώρεση. Και τότε ευελπιστούν ότι θα ξανανοίξει ο δρόμος για μπίζνες, για τιμές, για δόξες. Σαν να μην πέρασε μια μέρα, που λέει και το άσμα. Σαν να μην πέρασε ούτε μια στιγμή.
Υ.Γ.: Αρκεί να μασήσει κι ο ΣΥΡΙΖΑ, βεβαίως. Γιατί δεν μασήσει…
