Eντάξει, τώρα τα πήρα ολοσχερώς στο κρανίο με την Αμφίπολη! Όχι με την αρχαιολόγο Περιστέρη και τις αυθαιρεσίες της. Όχι με τον υπουργό Τασούλα και τους εκκεντρισμούς του. Ούτε καν με την εκπρόσωπο τάφου Παναγιωταρέα και τις χαζομάρες της για τα δαχτυλάκια των ποδιών. Τα πήρα στο κρανίο, στην κράνα που λέγαμε και στο στράτευμα, με την ιστορία για τον εργάτη που τραγούδαγε Γονίδη. Που βγήκε τώρα ο πρόεδρος του ελληνικού τμήματος του Διεθνούς Συμβουλίου Μνημείων και Τοποθεσιών ICOMOS, Αθανάσιος Νακάσης και δήλωσε ότι αυτά είναι ντροπής πράγματα…
Μισό λεπτό να εξηγηθώ πριν πάω παρακάτω. Δεν ακούω Γονίδη και δεν γουστάρω Γονίδη. Τον βαριέμαι κι αυτόν και τα τραγούδια του και καμία όρεξη δεν εχω να μου τσαλαπατάνε τ’ αυτιά. Μια φορά μόνο τον έχω δει, στα eighties, σε μια υπόγα στη Συγγρού όπου εμφανιζόταν παρεάκι με τον Τόλη τον Τσιμογιάννη. Από κάτω χαμός, τα κορίτσια πετάγανε βρακιά και σουτιέν στους περφόρμερς (μία μάλιστα τον πέταξε αναμμένο τον στηθόδεσμο και σκοτεινιάσαμε απ’ τη μπουρούχα), γέλιο, αλεγρία, σκίουι, διασκεδάσαμε, καβλαντίσαμε, ως εκεί. Μία δόση ήταν αρκετή και πέραν αυτής ουδέν. Τελεία.
Άλλο αυτό και άλλο οι παπάρες του κυρίου προέδρου. Ο οποίος κύριος πρόεδρος μιλώντας στον ΣΚΑΪ δήλωσε για το βίντεο της ανασκαφής που δόθηκε στη δημοσιότητα (αυτό το βίντεο με τον εργάτη να τραγουδάει Γονίδη) το εξής κατάπτυστο: “Η ανασκαφή είναι εκκλησία, δεν πρέπει να υπάρχουν αυτά.”
Α ναι; Α ναι, ε; Αφού λοιπόν είναι εκκλησία η ανασκαφή, γιατί δεν την κάνουν μόνοι τους οι αρχαιολόγοι; Ή ακόμη καλύτερα, γιατί δεν πάει να την κάνει το ελληνικό τμήμα του ICOMOS; Ξέρω, ξέρω, ρε γαμώτι, πονάει η μέση και δεν αντέχουν τα μπράτσα και δεν λειτουργεί σπα στην Αμφίπολη να περιποιηθείς τους κάλους στα δάχτυλα. Οπότε, δυστυχώς, δυστυχέστατα, δεν εχεις άλλη επιλογή από το να εμπιστευθείς αυτούς τους άθλιους, τους ξεφτίλες, τους φριχτούς και απαίσιους εργάτες. Και δεν φτάνει που τους πληρώνουμε κιόλας, θέλουνε να τραγουδάνε και λαϊκά άσματα!
Θα μπορούσα να γράψω εδώ εκατομμύρια πράγματα για τον ρατσισμό των πνευματικά εργαζόμενων απέναντι στους χειρόνακτες. Θα μπορούσα να μιλήσω μέρες ολόκληρες για το πόσο ψηλά την έχουν τη μύτη. Και να συμπληρώσω σελίδες επί σελίδων για τις πολιτιστικές τους ντιρεκτίβες που σπάνε νεύρα και έτερα ευαίσθητα σημεία του σώματος. Τα είπε όμως όλα πριν μένα ο Σαββόπουλος με ένα σπουδαίο στιχάκι. Τα είπε όλα μιλώντας για όσους “οδηγήσαν μια γενιά στα πιο βαθιά χασμουρητά“. Μπροστά σ’ αυτούς τους τύπους τους ντεμέκ, συγγνώμη αλλά προτιμώ Γονίδη με τα χίλια!
