Aς πούμε ότι περπατάς στη Νοταρά, στα Εξάρχεια και μιλάς στο κινητό. Κι έρχεσαι και φτάνεις γωνία με Τοσίτσα, εκεί που είναι φαρδύς ο δρόμος και θέλεις, ξερωγώ, δέκα μέτρα για να φτάσεις απέναντι. Και έρχεται ποδήλατο. Κι αντί να πάει πιο εκεί, να σε τριπλάρει, κάνει κουτουρού καταπάνω σου και σου φωνάζει “Ξύπνα”. Και καλά τι ζώο που είσαι με την κινητούμπα στο χέρι και δεν σέβεσαι τίποτα και κανέναν. Και κάνεις πιο εκεί κι όπως περνάει του λες (με πολύ χαμηλό τόνο φωνής) “εντάξει φίλε, μην παρεξηγιέσαι“. Η απάντησή του; “Ρε άντε γαμήσου!” και απομακρύνθηκε. Λεπτομέρεια: φόραγε στολή φρικιού, με αυτά τα παλ χρώματα και τα ξεφτισμένα ρούχα, ήταν φουλ αξύριστος και είχε ντρέντλοκς το μαλλί. Πιο εναλλακτικός, πεθαίνεις…
Τον θυμήθηκα αυτόν τον τύπο διαβάζοντας μια (εξίσου εναλλακτική με τον ίδιο) πρόταση για το κέντρο της Αθήνας. Δημοσιεύθηκε στο εορταστικό τεύχος 500 της Athens Voice και ήταν ένα από αυτά τα ωραία ευχολόγια όπου θα έχουν καταργηθεί όλα τα επίγεια μέσα μεταφοράς και θα πηγαίνει πέρα δώθε ο κόσμος μέσα σε κάτι εναέρια κουβούκλια όπως στα χιονοδρομικά κέντρα και θα είναι και τα πεζοδρόμια κινούμενα όπως σε εκείνο το παλαιό μυθιστόρημα του Ισαάκ Ασίμωφ και θα έχει φουλ ποδήλατα παντού. Και θα είναι όλοι ευτυχείς και χαρωποί και χαμογελαστοί διότι “τα αυτοκίνητα θα έχουν βγει εντελώς από την εικόνα και η πόλη θα έχει αποδοθεί στους πολίτες”.
Είναι από αυτά τα πράγματα που τα διαβάζεις και αναρωτιέσαι ζεις σε καρτούν του Ντάφυ Ντακ. Στου Μπαγκς Μπάνυ έστω, που είναι λιγότερο υστερικός. Σε έναν κόσμο όπου τα αυτοκίνητα (μαζί με τους οδηγούς τους, εννοείται) θα οδηγούνται με συνοπτικές διαδικασίες στις χωματερές για υγειονομική ταφή κάτω από τόνους χωμάτων. Και δεν θα μιλάει πια κανείς για αυτά και αυτούς και η μνήμη τους θα είναι λασπερή και ξεφτιλισμένη και ούτε καν ο Λόρδος Βόλτντεμορτ (ή ο Αδωνις Γεωργιάδης) δεν θα καταδέχεται να αναφερθεί στα κατά συρροήν εγκλήματά τους. Και η δίκη της Νυρεμβέργης θα μοιάζει με χλωμό φάντασμα μπροστά στις δικές τους. Φωτιά και τσεκούρι στους εποχούμενους!
Για να μην μακρυγορούμε, αυτό που θέλω να πω είναι το εξής: Είναι σαφές ότι τα ποδήλατα και οι ποδηλάτες διαθέτουν ένα ηθικό πλεονέκτημα. Δεν ρυπαίνουν, δεν σε αφήνουν στον τόπο άμα σε πατήσουν, γυμνάζουν το σώμα, δεν στέλνουν δισεκατομμύρια στο εξωτερικό για αγορά αργού πετρελαίου. Καλά ως εδώ; Καλά ως εδώ. Είναι το ίδιο ηθικό πλεονέκτημα που, ας πούμε, έχουν οι χορτοφάγοι απέναντι σε εμάς τους κρεατοφάγους, μιας και για το δικό τους το φαϊ δεν χρειάζεται να θυσιασθεί καμιά ψυχή. Το γνωρίζω και το κατανοώ.
Αυτό όμως δεν τους κάνει καλύτερους ανθρώπους! Και δεν τους δίνει το δικαίωμα να μέμφονται ή να λοιδωρούν όλους τους υπόλοιπους, μόνο και δεν μόνο επειδή δεν βλέπουν τον κόσμο όπως οι ίδιοι. Η όποια υπεροχή τους αφορά σε έναν και συγκεκριμένο τομέα και μάλιστα κάτω από πολύ συγκεκριμένες συνθήκες. Στους υπόλοιπους τομείς και στις υπόλοιπες στιγμές είναι σαν όλους τους άλλους. Θα πρέπει να αποδεικνύουν διαρκώς την ανθρωπιά τους και όχι να κρύβονται πίσω από τον μανδύα του ηθικού πλεονεκτήματος και της εναλλακτικής κουλτούρας.
Αν τους αρέσει. Αν δεν τους αρέσει, θα πάνε κι αυτοί τη βόλτα τους στο μύθο σαν τα πάλαι ποτέ παιδιά των λουλουδιών και τους χίπηδες…
