Η σχέση μου με την εκκλησία ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς. Στα παιδικά μου χρόνια, να φανταστείτε, κάθε φορά που με ρωτούσαν «τι θέλεις να γίνεις Ντινάκο όταν μεγαλώσεις;», τους απαντούσα με σιγουριά και περηφάνια «άγγελος». Κάτι τεχνικές λεπτομέρειες με τα φτερά να έλυνα και βουρ για βόλτες στους παραδείσιους αιθέρες ήμουν…
Ώσπου μια μέρα, κάπου στα 8-9 μου χρόνια και όντας παπαδοπαίδι στην εκκλησία της γειτονιάς, ένας παπάς μου τράβηξε με μίσος την ουρίτσα που είχα αφήσει στα μαλλιά (ήταν η πρώιμη στιλιστική μου επανάσταση αυτή) και μου είπε να μην ξαναπατήσω στο ιερό αν δεν την κόψω. Ε, λοιπόν, την έκοψα. Τη συνήθεια να πηγαίνω στο ιερό. Γιατί, γενικότερα, στην εκκλησία συνέχισα και συνεχίζω να πατάω. Ψυχοπνευματικές ανάγκες είναι αυτές κι ο καθένας τις ικανοποιεί κατά το δοκούν.
Επομένως, μια κρίση με την εκκλησία την περνάω από τότε. Με την εκκλησία ως θεσμό, βέβαια, και όχι με τα βαθύτερα πάνω στα οποία (υποτίθεται ότι) υποστηρίζεται το όλο οικοδόμημα. Θα έπρεπε να την έχω ψυλλιαστεί ότι κάτι δεν πάει καλά, ακόμη κι από αυτή την ίδια την απάντηση που έδινα πιτσιρικάς στην ερώτηση για την επαγγελματική μου προοπτική. Μα να βγάζω τα προς το ζην ως… άγγελος; Ξεκάθαρα ιδιοτελής η σχέση μου με τα υπερκόσμια της χριστιανοσύνης.
Η ζωή μετά…
Με αυτά και με αυτά, έστρωσα το χαλί της αμφισβήτησης πάνω στο οποίο ακούμπησε μια ακόμη αμφιβολία που ανέκαθεν με βασάνιζε και η οποία δυστυχώς αποτελεί κεντρικό πυλώνα της χριστιανικής πίστης. Μιλάω για τη ζωή μετά θάνατον και την κατάληξη των κακών και των ανήθικων, για την ύπαρξη της Κόλασης με λίγα λόγια.
Ως προοπτική, ποτέ δεν με γοήτευε. Φλεγόμενες πισίνες γεμάτες λάβα, δαιμόνια να τσιμπάνε με τις τρίαινές τους όσο οι άπιστοι τσουρουφλίζονται κι ο Σατανάς να χαριεντίζεται με πόρνες στο ρετιρέ του και να χιχιρίζει μοχθηρά βλέποντας τον κοσμάκη να υποφέρει στο πυρ το εξώτερον… Και μπορεί εγώ να έχω την εντύπωση ότι μέσες-άκρες είμαι καλός άνθρωπος και θα τη σκαπουλάρω την ώρα της κρίσης, αλλά δεν ξέρω τι θα πει για τη πάρτη μου κι ο άγιος Πέτρος: θα με αφήσει να σκανάρω το δαχτυλικό μου αποτύπωμα στη πύλη του Παραδείσου και να περάσω ή θα μου ψιθυρίσει κανά αμίμητο «μεγάλε, πούλο όπως είσαι…»;
Έπεσε στην αντίληψή μου κι ένα άρθρο από την ηλεκτρονική έκδοση του Time πριν από μερικές ημέρες και με έβαλε σε ακόμη περισσότερες σκέψεις. Σε αυτό γίνονταν λόγος για την άρνηση ολοένα και περισσότερων χριστιανών να αποδεχθούν την ύπαρξη της Κόλασης, δεδομένης της ηθικής ασυμβατότητας μιας τέτοιας κατάστασης με τα βασικά κηρύγματα της Χριστιανικής πίστης.
«Μονάχα οι πιο αρρωστημένοι εγκέφαλοι μπορούν να δεχτούν το βασανισμό ως μέσο σωφρονισμού ή τιμωρίας. Τη στιγμή που εμείς οι ίδιοι ως άνθρωποι θεσπίζουμε νόμους ενάντια στο βασανισμό και την κακοποίηση των ζώων, πώς γίνεται να αποδεχόμαστε την ύπαρξη της Κόλασης που στηρίζει την ύπαρξή της στην παραδειγματική τιμωρία των ανθρώπινων ψυχών;», ξεκινάει το συλλογισμό του ο αρθρογράφος, ο οποίος δεν νομίζω ότι αισθάνεται και πάρα πολύ άνετα σε υψηλές θερμοκρασίες.
Θεωρώ πως σε πολλά από αυτά που έγραφε στο κείμενό του ήταν right to the point, που λένε και στο χωριό μου. Δεν γίνεται, βρε αδελφέ, ο Ιησούς Χριστός, ο θεάνθρωπος που κατά τις Γραφές εμφανίζεται άκρως συμπονετικός απέναντι στο ανθρώπινο μαρτύριο κάθε είδους, ο θεάνθρωπος που όταν έβλεπε την αδικία μπροστά του επενέβαινε ακόμη και με αντισυμβατικούς για την εποχή και τις εβραϊκές παραδόσεις τρόπους, δεν μπορεί ξαναλέω να είναι ο ίδιος που θα βλέπει τις ψυχές μας να βασανίζονται και να το απολαμβάνει. Νέτα σκέτα…
Όπως, επίσης, δεν βγάζει νόημα και το εξής παράδοξο: Ο Χριστός, ως γνωστόν, προέκρινε αντί του βιβλικού «οφθαλμός αντί οφθαλμού», την αγάπη ακόμη και απέναντι στους εχθρούς μας. Εξίσου σθεναρά υποστήριξε και τη μη καταφυγή στη βία. Αν ο Ιησούς, λοιπόν, κήρυξε τη μη βίαιη και γεμάτη αγάπη στάση έναντι των εχθρών μας, δεν γίνεται ο ίδιος να αντιμετωπίζει διαφορετικά και με τα βασανιστήρια ως βασικό εργαλείο νουθεσίας, όλους εκείνους που -σύμφωνα με τα σταθμά της θρησκείας πάντα- δεν στάθηκαν στο ύψος των χριστιανικών περιστάσεων κατά τη διάρκεια τη ζωής τους.
Δεν το χωράει ο νους μου, επομένως, δεν μπορώ να δεχτώ την ύπαρξη της Κολάσεως.
Αν έχω άδικο, αυτό το άρθρο απλά θα μειώσει τις πιθανότητές να πάει καλά το face control που θα υποστώ στην πύλη του Παραδείσου. Σε αντίθετη περίπτωση, κοιτάζω νοητά κατάματα τον παπά που μου τράβηξε το μαλλί στο ιερό και…
