Γιατί οι δημοσιογράφοι δεν τρώνε φρέσκα κουλούρια, κυρία Αρβελέρ;

Μεγάλο θέμα προέκυψε το τελευταίο διήμερο με τις δηλώσεις της Ελένης Γλύκατζη Αρβελέρ, σύμφωνα με τις οποίες η επιφανής ακαδημαϊκός δήλωσε το εξής… εξωφρενικό: «Όταν μου λένε ότι υπάρχει κρίση, γελάω».

Πάμε να δούμε δύο μικρές λεπτομέρειες;

Μικρή λεπτομέρεια Νο1:

Η συγκεκριμένη φράση, χρησιμοποιήθηκε αυτούσια σε πηχυαίους τίτλους, κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της δημοσιογραφικής δίψας για μεγαλύτερη αναγνωσιμότητα. Χρησιμοποιήθηκε αυτολεξεί, αλλά και σε συνδυασμό με την ερεθιστικότερη των λέξεων της εποχής, το «μνημόνιο». Αφήνοντας, έτσι, στον αναγνώστη την αίσθηση ότι η… καλοθρεμμένη κα Αρβελέρ προκαλεί το κοινό αίσθημα λέγοντας μέσες άκρες πως δεν τρέχει και τίποτα με την βίαιη δημοσιονομική προσαρμογή, πώς κάνετε έτσι βρε κακομαθημένα;

Όλα αυτά τη στιγμή που η πραγματικότητα των δηλώσεών της απέχει παρασάγγας από τους παραπάνω συνειρμούς.

Αυτό που είπε, είχε να κάνει με μια αναφορά στα προσωπικά της βιώματα, τα οποία συμπεριλαμβάνοντας τα χρόνια της Κατοχής, κάνουν τα χρόνια της μνημονιακής εποχής να φαντάζουν με μια πρόσκαιρη βιώσιμη παρεκτροπή από τις καλοζωισμένες μεταπολιτευτικές δεκαετίες. Αυτό και τίποτα παραπάνω. “Εγώ γνώρισα την κατοχή. Για να πάω στο σχολείο περνούσα πάνω από πτώματα πεινασμένων ανθρώπων, τα οποία μάζευε ένα καροτσάκι του δήμου. Λοιπόν, όταν μου λένε ότι υπάρχει κρίση, γελώ”, ήταν αυτολεξεί η δήλωσή της.

Μικρή λεπτομέρεια Νο2:

Η συγκεκριμένη φράση βγήκε από τα χείλη της κας Αρβελέρ στο πλαίσιο μιας εκτενούς συνέντευξης που παραχώρησε στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων. Στις 29 Ιουλίου. Του… 2013!

Μόλις 9 χρόνια, δηλαδή, μετά τη λήξη των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας…

Οι δηλώσεις αυτές, φίλτατοι, αναπαρήχθησαν μανιωδώς από μπλογκς και ελαφροελαφριά σάιτ. Συνηθισμένα τα βουνά του διαδικτύου από τις νιφάδες της παραπληροφόρησης και της ασυνέπειας, θα μου πείτε. Το θέμα, όμως, είναι ότι η αναπαραγωγή της “είδησης” πολλαπλασιάστηκε και με την αρωγή αρκετών έγκυρων μέσων (που λογικά θεωρούνται και… έγκαιρα).

Δεκτό το ότι η πληροφόρηση μέσω διαδικτύου είναι καταιγιστική και δύσκολα μπορεί να φιλτραριστεί. Η πραγματικότητα αυτή, είναι λογικό και φυσιολογικό να ταλαιπωρεί τον απλό αναγνώστη. Δεν ισχύει, όμως, το ίδιο και για τον επαγγελματία δημοσιογράφο που πληρώνεται -ανάμεσα σε άλλα πολλά- και για να κάνει αυτό ακριβώς το φιλτράρισμα.

Εκτός πια κι αν όλη αυτή η παράθεση ετεροχρονισμένων ή (ακόμη χειρότερα) ψευδών ειδήσεων είναι αποδεκτή πάνω στο άγχος για να τσιμπήσει κανείς μεγαλύτερο κομμάτι από τη διαφημιστική πίτα. “Δείξε μου τους πολιτικούς και την κοινωνία σου, για να σου πω τους δημοσιογράφους που έχεις”, που λέει και μια αρχαία κινέζικη παροιμία…