Αυτοαναφορικές προσωπικότητες, με ασύλληπτο ναρκισσισμό, μέρος του συστήματος και του προβλήματος, που αλληλοκαλύπτονται χρόνια για να υπάρχουν στην τηλεοπτική θέση τους -όπως ακριβώς οι δεινόσαυροι της πολιτικής που δήθεν στηλιτεύουν. Επιμένουν ότι θέλουν να αλλάξουν την συστημική αποτυχία αλλά πάντα παραμένοντας οι ίδιοι στη θέση τους. Περισυλλέγουν στο Twitter τις απόψεις του κόσμου, όπως οι περίεργοι τύποι με ανιχνευτές μετάλλων στην παραλία ψάχνουν τα χαμένα ψιλά άλλων ανθρώπων μέσα στην άμμο. Για να τους αποθεώσει το οργισμένο από το συλλογικό πένθος κοινό. Θέλουν να φορέσουν το μανδύα του ινστρούχτορα και να γίνει viral η παρόλα τους. Προσωπικά, δεν πείθομαι, όσο λυρισμό και να χρησιμοποιούν δημοσιολογώντας. Αυτοί οι άνθρωποι ήταν πάντα μέρος του προβλήματος και ποτέ η λύση. Boomer βαστάζοι των αφεντικών τους που περιμένουν κέρδη από τις επενδύσεις τους. Με απαξιωμένες τηλεοπτικές εκπομπές που δεν κάνουν νούμερα τηλεθέασης για τον απλούστατο λόγο ότι δεν λένε απολύτως τίποτα. Αναπαράγουν αποκλειστικά.
Και γαμώ τα σόου
Τα ΜΜΕ ελέγχονται. Υπάρχουν οι μηχανισμοί που το επέτρεψαν αυτό να συμβεί. Και οι ιδιοκτήτες τους. Και οι τηλεπερσόνες, μετά τα Τέμπη, έχουν εθιστεί σε αυτό που λέγεται performative politics. Τι σημαίνει; Είναι ουσιαστικά η επιλογή της θεατρικότητας, αυτό που έμεινε ως σλόγκαν από την ταινία του Οικονομίδη “μα τι πάρασταση δώσατε πάλι” στο δημόσιο λόγο. Δεν θέλουν να ενημερώσουν το εκλογικό σώμα αλλά να αυξήσουν την επιδραστικότητα στα social media και να διασώσουν την περσόνα τους. Μεγαλύτερο ριάλιτι δεν υπάρχει από αυτό που βλέπουμε στις τηλεοράσεις τις τελευταίες ημέρες. Κρεσέντο λαϊκισμού για τραγουδίστριες που τόλμησαν να εμφανιστούν στην πίστα, μπλουζάκια με το # των ημερών μην τυχόν και δεν καταλάβει ο τηλεθεατής τον πόνο και τη θλίψη του παρουσιαστή. Και εμείς, το κοινό, αυτό το κοινό που πληρώνει ανατιμήσεις μισού δις ευρώ το 2022 στα σούπερ μάρκετ, που φοβήθηκε να ανοίξει τη θέρμανση δυο ώρες παραπάνω το Γενάρη, που νιώθει κάθε μέρα τόση απογοήτευση που μας εκφράζει το πανό “χώρα να φύγουμε” και που περιμένει μάταια να αποδοθούν ευθύνες με πολιτικό ονοματεπώνυμο μετά από κάθε τραγωδία, αναζητούμε τον τηλεπαρουσιαστή που θα χαιδέψει τα αυτιά μας λέγοντας τα αυτονόητα. Είμαστε τόσο αποχαυνωμένοι, μας έκαναν τόσο αποχαυνωμένους, που χειροκροτούμε τηλεπερσόνες που λένε τα αυτονόητα. Τα προφανή.
Ξέρετε τι συνειδητοποίησα από τον αριθμό των retweet που έχουν κερδίσει από χθες τα λόγια του Νίκου Μουτσινά και του Αντώνη Κανάκη; Πιστεύουμε ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει πραγματικά και ότι όλοι είναι ίδιοι. Αυτό είναι επικίνδυνο. Γιατί είναι απολιτίκ.
Τα αυτονόητα
Ο πιο εύκολος τρόπος για να σε συμπαθήσει ένα οργισμένο πλήθος είναι να του επιβεβαιώσεις τις σκέψεις του. Με θόρυβο. Για να εκτονωθεί ο θυμός τους. “Δεν θέλουμε να επιστρέψουμε στην κανονικότητα της λοβοτομής που βολεύει τα κέρδη…δεν οφείλεται σε τραγικό ανθρώπινο λάθος, οφείλεται στην ανικανότητα σας, στην αδιαφορία σας, στο ότι δεν κάνατε τίποτα όλα αυτά τα χρόνια για να κάνετε το αυτονόητο. Αυτή είναι η πραγματικότητα” είπε ο Αντώνης Κανάκης. Και τρένταρε γιατί βρέθηκε ένας άνθρωπος που δεν βιάζει την κοινή λογική να τα πει στην τηλεόραση. Μας είπε κάτι που δεν σκεφτήκαμε μόνοι μας; Όχι. Λειτούργησε ως βαλβίδα αποσυμπίεσης; Ναι. Ήταν μελοδραματικός; Φυσικά, απασφάλισε. Διαφωνεί ο Πορτοσάλτε μαζί του; Ναι, και αυτό είναι ενδεικτικό. Είπε δηλαδή το αυτονόητο; Ναι.
Το απολιτίκ αφήγημα
Είναι σουρεαλιστικό να μπαίνεις στα social media και να αποθεώνονται ο Μουτσινάς, ο Λιάγκας και ο Κανάκης ως επαναστάτες του συστήματος; Είναι ειρωνικό. Γιατί αυτό που δεν είπαν είναι το ζητούμενο: Αν ασχολούμαστε με τον Κανάκη, τον Μουτσινά και τα αυτονόητα και γίνεται θόρυβος στα σόσιαλ θα καταναλώνουμε δράμα και καυγάδες (πχ Πορτοσάλτε vs Κανάκης) και ψευτοδιλήμματα και δεν θα μιλάμε για την απόδοση ευθυνών, δεν θα μιλάμε για την ιδιωτικοποίηση του νερού, δεν θα μιλάμε για τις απεργίες, δεν θα μιλάμε για τις διαδηλώσεις στο Σύνταγμα (και παντού) και θα συνεχίσουμε να παρακολουθούμε τηλεόραση. Θα κάνουμε share τα αποσπάσματα από την εκπομπή του, λες κι εμείς δεν έχουμε φωνή. Ο δικός τους μισθός θα ανέβει. Ο δικός μας;
