Το να αφαιρείς το βαρύ φορτίο της ευθύνης από την πλάτη σου και να το εναποθέτεις σε μία άλλη -ή τουλάχιστον να το μοιράζεσαι «για λόγους ευθιξίας»-, υποθέτω ότι είναι ανακουφιστικό. Το μοίρασμα των τύψεων σε δύο κομμάτια κάνει πιο εύκολη την διαδικασία της συνειδητοποίησης του τι έχει συμβεί και προσφέρει μια πιο καθαρή οπτική στους υπεύθυνους. Ίσως και να είναι μια αντανακλαστική κίνηση των ανθρώπων που βρίσκονται υπό πίεση να διώχνουν τις ευθύνες όπως διώχνουν τις μύγες από το πιάτο τους, ποιος ξέρει; 

Από χθες, πάντως, προσπαθούν να μας πείσουν ότι ο υπεύθυνος είναι ένας και πως η τραγωδία στα Τέμπη με τους 47 -για την ώρα- νεκρούς οφείλεται «κυρίως σε ανθρώπινο λάθος», συρρικνώνοντας με αυτόν τον τρόπο την μεγάλη εικόνα που μας γυρίζει στο 2000 και που δεν θα έπρεπε να εστιάζει σε έναν σταθμάρχη. Γνωστή η παραπλανητική τακτική, δεν περιμέναμε κάτι διαφορετικό, αλλά εδώ μιλάμε για ξεκάθαρη πολτοποίηση της κοινής λογικής. Βέβαια προλάβαμε να αναλύσουμε τον θετικό αντίκτυπο του δυστυχήματος (οξύμωρο), στην διαστρέβλωση της πραγματικότητας θα κολλήσουμε;

Έχουμε ήδη ακούσει και θα ακούσουμε και τις επόμενες μέρες για την εις βάθος διερεύνηση των αιτιών, θα οδηγηθούμε στο συμπέρασμα πως ο μοναδικός υπεύθυνος είναι ο σταθμάρχης, πως ήταν ακατάλληλος, «τι δουλειά έχει σε αυτή τη θέση ένας πρώην αχθοφόρος;», θα γίνουν κάποιες μικροαλλαγές, θα προχωρήσουμε με τη ζωή μας και η Γη θα συνεχίσει να γυρίζει. Η παλαιωμένη και επικίνδυνη κατάσταση σε αυτό που αποκαλούμε σιδηροδρομικό δίκτυο στην Ελλάδα, θα μείνει όπως είναι, σαν τα ηλεκτρονικά συστήματα που υπάρχουν αλλά δεν χρησιμοποιούνται από το 2000 λόγω κόστους με αποτέλεσμα τα τρένα να κινούνται στα τυφλά.

2023. Στα τυφλά.

Οι αρμόδιοι που θα σκύψουν πάνω από το πρόβλημα με τον μεγεθυντικό φακό για την «εις βάθος διερεύνηση», θα ξεχάσουν να αναφέρουν τις χρόνιες ελλείψεις, τις καταγγελίες των εργαζόμενων (η τελευταία έγινε στις 7 Φεβρουαρίου), τις παραιτήσεις και τις προειδοποιήσεις τους γιατί, εντάξει, κοστίζουν όλα τα παραπάνω, σκοπός είναι το κέρδος, μην το ξεχνάμε αυτό. Η αλυσιδωτή ευθύνη των κυβερνήσεων από το 2000 για το πιο «ασφαλές μέσο μεταφοράς» που έχει καταντήσει το πιο φρικτό και σύντομο ανέκδοτο, δεν θα σπάσει. Και δεν έχει λόγο να σπάσει εφόσον μιλάμε για κόστος, απλώς θα μεγαλώσει και σε κάθε στραβή, θα εμφανίζεται και από ένας σταθμάρχης με το ανθρώπινο λάθος του.

Άλλωστε, τι σημασία έχει η σήμανση μπροστά στο «πάμε κι όπου βγει», οι χαμένες ζωές μπροστά στα 50 εκατομμύρια της χρηματοδότησης ανά έτος (τρομερή η συντήρηση του δικτύου, να’ταν κι άλλη), τα κενά στα συστήματα ασφαλείας μπροστά στα δάκρυα υπουργών; Καμία. Σημασία έχει να τονίσεις το λάθος του 59χρονου πρώην αχθοφόρου και να ξεχάσεις την δικλείδα ασφαλείας που θα μπορούσε να το αποτρέψει το δυστύχημα.