Μαθαίνοντας για τον σεισμό σε Τουρκία και Συρία, πρωί πρωί, σκέφτηκα ένα κακό αστείο. Ένα dad joke. Δεν είμαι περήφανη. «Ο Θεός τιμωρεί τον Ερντογάν που απειλεί την ορθόδοξη Ελλάδα μας», έκανα την ειρωνική έξυπνη στον φίλο με τον οποίο το συζητούσαμε το πρωί. Το λέω κακόγουστο το αστείο καθώς προϋποθέτει την απόλυτη ανικανότητα διαχωρισμού του concept «πολιτική ηγεσία μιας χώρας» από το βασικό της θεμέλιο: τον λαό. Βρήκα βλακώδες το αστείο μου καθώς μου φάνηκε τόσο απίθανο έστω και ένας άνθρωπος εκεί έξω να θεώρησε πως ο φονικός σεισμός των αδιανόητων 7,6 Ρίχτερ ως κάτι λιγότερο από μια ανθρώπινη τραγωδία, τόσο κοντά μας, που θα έπρεπε να μας ανατριχιάζει ο ίδιος του ο ήχος. Οι κραυγές των ανθρώπων στα βίντεο. Η μακάβρια καταμέτρηση των νεκρών που άφησε πίσω του.
Τελικά το αστειάκι μου ήταν κακό επειδή δεν είναι τόσο αστείο για αρκετούς χρήστες του Twitter που από το πρωί χλευάζουν όσους Έλληνες στεναχωρήθηκαν ειλικρινά για την τραγωδία στην Τουρκία. Μερικοί από αυτούς, δε, τη θεώρησαν κάτι σαν «συμπαντική εκδίκηση», μη σας πω οργή Θεού, για τον προφορικό αναθεωρητισμό του Ερντογάν. Δεν είναι πια αστείο, αν κάποιοι το θεωρούν γεμάτο νόημα. Είναι χυδαίο.
Σε ένα ιδανικό σύμπαν, έχουμε ήδη διαπιστώσει, με τη βοήθεια της ιστορίας, πως κανένα show εξωτερικής πολιτικής δεν έχει νόημα για τον απλό λαό. Πως κανένας πόλεμος δεν κατάφερε να γεννήσει και να δώσει σάρκα και οστά σε όσα «μας χωρίζουν». Γιατί δεν υπάρχουν. Σε αυτό το ιδανικό σύμπαν μόνο θλίψη και ένα ένστικτο πως κάποιοι εκεί έξω χρειάζονται τη βοήθειά μας ξυπνούν οι εικόνες και τα βίντεο από τον σεισμό σε Τουρκία και Συρία. Στο ίδιο αυτό ιδανικό σύμπαν, αντιλαμβανόμαστε πως καμία από τις αναθεωρητικές κορώνες του Ερντογάν δεν μπορούν να μάς φτάσουν σε τέτοιο σημείο στρατολαγνείας, εθνικής εκδικητικότητας και θρησκευτικών ψευδαισθήσεων, που να καταφέρνουν να ατονήσουν πλήρως την ενσυναίσθησή μας και τον πυρήνα μας που είναι ίδιος με κάθε πλάσμα, κάθε λαού και εθνικότητας, ανεξαρτήτων συνόρων και προστριβών.
Το σύμπαν δεν είναι ιδανικό. Από το πρωί διαβάζουμε, λίγα ευτυχώς, μα αρκούντως εξοργιστικά, tweets χαιρέκακης ικανοποίησης με την καταστροφή. Ανθρώπους να δηλώνουν εξοργισμένοι έστω και με την ιδέα ανθρωπιστικής βοήθειας στους σεισμόπληκτους. Γιατί είναι Τούρκοι. Γιατί είναι μουσουλμάνοι. Γιατί θα ξενερώσει ο μαρμαρωμένος βασιλιάς. Γιατί θα πέσει φωτιά να μας κάψει. Γιατί τους τιμώρησε ο Θεός. Γιατί βασικά το μίσος είναι το μεγαλύτερο παραισθησιογόνο εκεί έξω, αρκετά ικανοποιητικό για υπερφουσκωμένα εγώ στο όνομα της ημιμάθειας και των ψευδαισθήσεων.
Φτάνει στα όρια της ψυχοπάθειας το να μπορείς να αναμετρηθείς με όρους εξωτερικής πολιτικής και εθνικής κόντρας πάνω από το δράμα. Είναι τρομερά ανησυχητική η συναισθηματική ανικανότητα να αισθανθείς λίγος μπροστά στην εικόνα ενός μικρού παιδιού να απεγκλωβίζεται από τα συντρίμμια πάνω από τα οποία ένας ηλικιωμένος κλαίει την περιουσία του. Ή μάλλον θα ήταν ανησυχητική αν κατάφερνε κανείς να εντοπίσει την ψυχική παθογένειά της. αλλά πρέπει να έχεις και λίγη νοημοσύνη, ιδίως συναισθηματική, για να αντιληφθείς πόσο χυδαίος έχεις καταντήσει.
