Κατά πολλούς το μούσι τα τελευταία χρόνια ζει μεγάλες στιγμές. Μην πω τις μεγαλύτερες. Αλλά τελικά, κατά τη γνώμη μου, ζει τις χειρότερες του. Μπορεί οι hipsters και το νέο-look να το έβαλαν στα καλύτερα σπίτια αλλά περίπου εδώ και μια 2ετια βρίσκεται στο στόχαστρο. Κείμενα, tweets και αναρτήσεις γιατί πρέπει οι άνδρες να το ξυρίσουν επιτέλους και ότι το έχουν παρακάνει και ότι έχει γεμίσει τρίχες η Καρύτση και οι άλλες trend πλατείες. Τέτοιος πόλεμος κατά της τρίχας που αν είχε προσωπικότητα το μούσι θα ήθελε να ανοίξει η γη και να το καταπιεί.
Και την περασμένη εβδομάδα «έσκασε» η Κονσίτα και έσκασε και η βόμβα! Η εκπρόσωπος της Αυστρίας στη Eurovision βγήκε με το μουσάκι της στη σκηνή της Κοπεγχάγης, σήκωσε την κούπα και τα όργανα άρχισαν. Φωτιά στα social media και στα site κατά πόσο είναι σωστό, ωραίο, ηθικό, χριστιανικό και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς, μια γυναίκα να βγαίνει στη σκηνή με μούσια. Χαμός. Τέτοιος χαμός που μάλλον χάσαμε τη μπάλα – για να μην πω ουσία και θεωρηθώ και γραφικός.
Πριν ξεκινήσω να λέω, λοιπόν, και εγώ τη μαλακία μου, ας ξεκαθαρίσω κάτι: όχι δεν μου άρεσε που είδα μια γυναίκα με μούσια. Αισθητικά. Και ο λόγος είναι απλός: Μου αρέσουν οι γυναίκες και τις προτιμώ χωρίς τρίχες στο πρόσωπο (και στις μασχάλες, για να πω την αλήθεια). Ψιλοξενέρωσα όταν είδα που λες τη Κονσίτα, αλλά μόνο για αυτόν τον λόγο. Και μέχρι εκεί.
Αλλά sorry, δεν δέχομαι τις ατάκες «σε τι κόσμο θα φέρουμε τα παιδιά μας», «θα μας κάψει ο Θεός», «τι παραδείχγμα δίνουμε» και άλλα τέτοια λαϊκίστικα. Όπως δεν δέχομαι την επανάσταση της Κονσίτα και το μήνυμα της ελευθερίας και του δικαιώματος που ήθελε να περάσει, που υποστηρίζουν κάποιοι άλλοι.
Και εξηγούμε για να μην παρεξηγούμε: δεν τα δέχομαι όλα αυτά γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε πως ότι έγινε, έγινε στο πλαίσιο της Eurovision. Σε ένα ευρωπαϊκό πανηγυράκι που ο στόχος είναι να κερδίσεις και να σε μάθουν 100 άνθρωποι. Και όπως έχει αποδεχθεί τα τελευταία χρόνια, οι διαγωνιζόμενοι για να το πετύχουν αυτό κάνουν τα πάντα. Δεν διστάζουν να ξεφτιλιστούν για το 12αρι και για την πρώτη θέση. Γιατί τελικά τα 15 λεπτά δημοσιότητας είναι πιο σημαντικά από όλα τα άλλα. Εκεί έχει φτάσει η Eurovision, μαγκιά της, δεν την βλέπω, δεν με απασχολεί.
Το κακό είναι ότι τα social media ακόμα τα βλέπω. Άρα; Άρα αν μας ενοχλούν τα μούσια της Κονσίτα ως κάτι ανήθικο και πρόστυχο, τότε έπρεπε να μας ενοχλεί και το βρακί της Ελευθερία Ελευθερίου (λέμε τώρα) πριν από κάτι χρόνια. Ή αυτό είναι ηθικό; Δεν νομίζω (μάλλον πιο… αποδεκτό!).
