Η μονοτονία των Instagram stories των τελευταίων ημερών, δεν περιγράφεται. Το Spotify αποφάσισε να μας μετατρέψει σε κέντρα ενός άτυπου σύμπαντος και να κάνει μια ανασκόπηση -που ποτέ δεν ζητήσαμε, αλλά ομολογουμένως απολαύσαμε- στο μουσικό μας 2022. Τι ακούσαμε περισσότερο; Σε τι ποσοστό ακούμε μουσική περισσότερο από τον “μέσο Έλληνα”; Ποια κομμάτια ακούσαμε περισσότερο; Ποιους καλλιτέχνες; Είμαστε αρκετά εστέτ; Βρήκε τη θέση της στη λίστα καμία μπάντα που κανείς δεν ξέρει, αλλά μόνο εμείς οι ψαγμένοι τύποι έχουμε αναγνωρίσει την αξία της πριν γίνει κουλ; Εφηύραμε τους νέους Arctic Monkeys πριν τους μάθει η μάζα και γίνουν πιο pop, δίνοντάς μας την τέλεια ευκαιρία να τους απορρίπτουμε, ακούγοντάς τους κρυφά στο μέλλον; Προφανώς. Γιατί το Spotify, δεν είναι YouTube. Το Spotify είναι πεδίο δράσης του ιδεατού (ή του ιδανικού;) μας εαυτού.

Ασυνάρτητα line up φεστιβάλ, που πάντρευαν τις Τρύπες και τον Γιώργο Νταλάρα με τον ΛΕΞ, είδαμε. Κάπου κάτω κάτω, για κανά μισάωρο το πολύ, έπαιζε και ένας Μαζωνάκης. Πολλή indie rock, καθόλου pop, αχ τόση τζαζ, άφθονος Φοίβος Δεληβοριάς (τα έχει πει βέβαια στον Λωτοφάγο) και τα Ξύλινα Σπαθιά που μάς μεγάλωναν, αποδείκνυουν σε κάθε στόρι, πως Θεέ μου, τα εκατομμύρια των views στο YouTube στον Sin Boy, τον Snik και την Κατερίνα Λιόλου, τα αυξάνουν αποκλειστικά και μόνο bots. Εμείς δεν έχουμε αυτιά για ελαφρολαϊκό ή για εκείνο το ρημάδι το τραποτράγουδο που ακούμε μέχρι και στον ύπνο μας, ούτε για κάτι παλιά βαριά λαϊκά που μάς κάνουν να ανατριχιάζουμε κάθε φορά, στο άκουσμά τους, λες και έχουμε καψουρευτεί ποτέ στα 80s, κάτω από γαρύφαλλα και σπασμένα πιάτα. Προφανώς και όχι. Αλλά ρε παιδιά, το Trafficante ποιος το ακούει;

Η σκληρή αλήθεια, που βεβαίως και είναι διαπραγματεύσιμη, καθώς η αντικειμενικότητα είναι ένα φάντασμα που όλοι έχουν δει, αλλά δεν μπορούν να αποδείξουν, είναι πως το Spotify είναι ένα ακόμα εργαλείο να κάνουμε το απαραίτητο curation της περσόνας που έχει καταλάβει τα προφίλ μας. Το Spotify είναι η πλατφόρμα για να περάσουν εκείνα τα αμένσιωτα τραγούδια -όχι και τόσο κρυφές- αφιερώσεις από το μπανάλ πια Facebook που έχει μετουσιωθεί σε casual LinkdIn, στο Instagram που πλέον είναι μεταμφιεσμένο dating app. Το Spotify είναι η πλατφόρμα μέσα από την οποία ακούμε μουσική στη δουλειά, στο γραφείο, για να μην αναγκαζόμαστε να σκιπάρουμε τεράστιες διαφημίσεις και κομμάτια, βουλιάζοντας στην ευκολία του να παίξει μια playlist σερί.

Στο Spotify δεν κρύβεται η πραγματική μας κουλτούρα, κυρίες και κύριοι. Αυτή, μαζί με όλες τις πραγματικές μουσικές επιθυμίες μας, από το καψουροτράγουδο όταν οδηγάμε, μέχρι εκείνο το ηπειρώτικο που ούτε ξέρουμε πώς μάς ήρθε τώρα, κρύβεται στο χαοτικό, ακαταλαβίστικο, διπολικό search του YouTube. Στο παλιό, έμπιστο YouTube. Ας το παραδεχτούμε. Βέβαια, θα έλεγε κανείς πως η συντάκτρια αυτού του κειμένου έχει πικραθεί με τα αποτελέσματα της δικής της ανασκόπησης, μιας και το Spotify της έτριψε στα μούτρα πως το guilty pleasure έχει γίνει η μοναδική της πραγματικότητα. Ίσως όσοι δεν ανέβασαν το δικό τους “φεστιβάλ” με βάση της ακροάσεις του Spotify ή τη δική τους ανασκόπηση, να είναι τελικά, αυτοί που δεν παίρνουν τους εαυτούς τους τόσο σοβαρά, που δεν έχουν ακόμα πάρει χαμπάρι πως το YouTube είναι εκείνη η κρυφή καβάτζα που για να πληκτρολογήσεις στο search της πρέπει να έχεις αφήσει για λίγο πίσω σου τη δηθενιά. Για όσο.