Στις 5.30 το πρωί. Στα σκοτεινά, όταν όλοι κοιμούνται, όταν όλοι βρίσκονται στο στάδιο των ονείρων, του ξακουστού ύπνου REM. Τότε αποφάσισαν τα όργανα της τάξης να σπάσουν την πόρτα της συνταξιούχου Ιωάννας Κολοβού στου Ζωγράφου και να προσθέσουν έναν ακόμα εφιάλτη στην ήδη πιεσμένη της καθημερινότητα. 

Η όλη επιχείρηση μας γύρισε πίσω στα χρόνια που, με μια κουκούλα ή με ένα ανώνυμο τηλεφώνημα, οι άνθρωποι από το κρεβάτι τους μεταφέρονταν σε παγωμένα κελιά, με τη διαφορά ότι η Ιωάννα Κολοβού δεν μεταφέρθηκε κάπου, άλλωστε δεν έχει πού να πάει, αυτό το διαμέρισμα είναι “η πρώτη της κατοικία”.

Οι εικόνες με τους αστυνομικούς, τους κλητήρες, την σπασμένη πόρτα και το τελεσίγραφο να εγκαταλείψει το διαμέρισμα είναι κάτι παραπάνω από έντονες. Προκαλούν έναν φόβο και μία αναστάτωση που συνδέεται άμεσα με το ερώτημα του ποιος θα είναι ο επόμενος. Ποιος θα αναγκαστεί να αφήσει το σπίτι του μέσα στη νύχτα, ποιος θα είναι αυτός που θα χώσει λίγα ρούχα σε μια βαλίτσα και θα σταθεί έξω από αυτό σαν χαμένος τουρίστας σε στάση λεωφορείου, να κοιτάζει το κτίσμα από μπετόν που κάποτε αποκαλούσε “σπίτι”. 

Ψυχολογική βία, βαρβαρότητα, αδικία. Όλα αυτά βίωσε μέσα σε λίγα λεπτά ένας άνθρωπος που, στην ερώτηση “γιατί;”, θα πάρει την απάντηση “το προβλέπει ο νόμος”. Και είναι αλήθεια, δεν υπάρχει καμία παρανομία από την πλευρά του κράτους και των αγαπημένων του τραπεζών. Η Ιωάννα Κολοβού έχει ένα χρέος που φτάνει τα 15.000 ευρώ και όταν στην χώρα μας χρωστάς, εννοείται ότι θα τιμωρηθείς αφού η αυστηρότητα απέναντι στους μικροοφειλέτες, είναι μεγαλύτερη από τη συμπόνια που τους δείχνουμε. 

Στην τελική, δεν χρωστάνε και εκατομμύρια για να κάνουμε τα στραβά μάτια, σωστά;

Τα γρανάζια από τους μηχανισμούς της τρομοκρατίας, όμως, δεν είχαν υπολογίσει ότι ο απλός λαός και όχι αυτός που αγοράζει κόκκινα δάνεια λόγω της ιδιότητάς του, είναι πάντα σε ετοιμότητα να απλώσει το χέρι του και να σηκώσει ένα τείχος προστασίας απέναντι στο άδικο. Όσοι βρέθηκαν στου Ζωγράφου έδωσαν ένα ξεκάθαρο μήνυμα: οι συγκεντρώσεις αλληλεγγύης και οι αγώνες τόσο για την Ιωάννα Κολοβού αλλά και για κάθε άνθρωπο που σε ανύποπτο χρόνο θα βρεθεί σε παρόμοια θέση, δεν θα σταματήσουν. Οι καιροί το απαγορεύουν και απαιτούν επαγρύπνηση. 

Και κάτι δείχνει αυτό. Για την ακρίβεια φωνάζει ότι, εφόσον δεν αλλάξει το νομοθετικό πλαίσιο για την πρώτη κατοικία, αφού το μέτρο αυτό είχε έρθει “πακέτο” με τα μνημόνια από τα οποία πλέον κρατάμε μονάχα τις κακές αναμνήσεις, τότε διατηρείται για να κάνει τη ζωή του κράτους και των τραπεζών πιο εύκολη και τη ζωή του διπλανού μας αφόρητη. Α, ναι, καπιταλιστικό σύστημα το λένε. Κάπως άδικο δεν είναι;

Κοίτα να δεις που από άλλους περιμέναμε να μας πάρουν τα σπίτια.