Τη μία στιγμή βρίσκεσαι κοντά στα αγαπημένα σου πρόσωπα, μοιράζεσαι τις σκέψεις σου, διαφωνείς, γελάς, κάνεις τις γνωστές αναδρομές στο παρελθόν και λίγα λεπτά αργότερα, αποτελείς και εσύ μέρος του. Γίνεσαι μια ανάμνηση που θα την επαναφέρουν σε κάποιο οικογενειακό τραπέζι για να τονίσουν την απουσία σου, όσο ζητούν από τον πρώτο ξάδερφο να τους περάσει τη σαλάτα. Έτσι απλά, από τη μία στιγμή στην άλλη, με ένα κομμάτι μηλόπιτας σφηνωμένο στον οισοφάγο σου, αποχωρείς από τον κόσμο των ζωντανών.

Η ζωή, λένε, είναι απρόβλεπτη.

Η ερώτηση που προκύπτει όμως μετά την είδηση πως ένας 55χρονος πέθανε στην Κοζάνη, στο δρόμο, και ενώ πέρασαν από δίπλα του τουλάχιστον τρία άτομα, είναι το κατά πόσο απρόβλεπτη είναι η συμπεριφορά των καθημερινών ανθρώπων, όχι η ίδια η ζωή. Γι’ αυτή είχαμε ήδη τις υποψίες μας.

Τι ακριβώς έγινε: Ο 55χρονος επισκέφθηκε το σπίτι του αδελφού του, ο οποίος τον κέρασε μηλόπιτα. Ο άνδρας θέλησε να τη δοκιμάσει στο δρόμο, με αποτέλεσμα ένα κομμάτι να φράξει τον λαιμό του και να μην μπορεί να ανασάνει. Έπεσε στο έδαφος και όπως ανέφερε η κόρη του, μιλώντας στο Mega, τουλάχιστον τρία άτομα πέρασαν από το σημείο χωρίς όμως να τον βοηθήσει κανείς.

«Ένας γείτονας ειδοποίησε τον θείο μου, ο θείος μου του έκανε ΚΑΡΠΑ, συνήλθε, αλλά ο εγκέφαλός του ήταν χωρίς οξυγόνο πάνω από 15 λεπτά. Αν ο γείτονας έκανε ίσως ΚΑΡΠΑ πριν ειδοποιήσει τον θείο μου, αν κάποιος έκανε ΚΑΡΠΑ πριν ειδοποιήσει τον θείο μου… Τον περάσανε τουλάχιστον τρεις χωριανοί» συνέχισε η κόρη του.

Αν, αν, αν…

Τουλάχιστον τρία άτομα πέρασαν από το σημείο, διαβάζεις και τραβάς τα μαλλιά σου. Μα πώς είναι δυνατόν να βλέπεις έναν άνθρωπο να υποφέρει, να μην μπορεί να ανασάνει, να σωριάζεται στο έδαφος και να περνάς από δίπλα του χωρίς να κάνεις κάτι, έστω τα βασικά όπως το να καλέσεις για βοήθεια αν δεν γνωρίζεις πώς να δώσεις τις πρώτες βοήθειες; 

Γιατί μπαίνει ο μηχανισμός της απάθειας σε λειτουργία; Μήπως είναι αντανακλαστικός; Ποιος είναι ο ρόλος του φόβου και γιατί αρνούμαστε να πάρουμε ευθύνες; Από το τραγικό αυτό συμβάν γίνεται ξεκάθαρο σε όλους ότι πολλοί άνθρωποι γύρω μας μηδενίζουν τις ανθρώπινες αξίες, αποφεύγουν να πάρουν μέρος σε κάτι που δεν τους αφορά άμεσα. Άραγε, ποια θα ήταν η συμπεριφορά τους αν ένα συγγενικό τους πρόσωπο πνιγόταν από ένα κομμάτι μηλόπιτας στο κυριακάτικο τραπέζι;

Βρισκόμαστε στο 2022, σε μία αποδεδειγμένα δύσκολη εποχή, με την πίεση να αυξάνεται μέρα με τη μέρα συνθλίβοντας κάθε σύνδεσμο που μας ενώνει με τον άνθρωπο που ζει δίπλα μας. Και αντί να έχουμε ως οδηγό την κατανόηση και τον αλτρουισμό, κλείνουμε τα μάτια και περπατάμε στα τυφλά. Άλλωστε, είναι πιο εύκολο να κλείνεις τα μάτια και να προσποιείσαι ότι δεν συνέβει παρά να στέκεσαι απέναντι στο πρόβλημα προσπαθώντας να βρεις τη λύση του.

*Ο άνδρας παρέμενε νοσηλευόμενος από τις 29 Οκτωβρίου αλλά κατέληξε πριν από δύο ημέρες.