Ο ελληνικός λαός δεν περνάει καλά φέτος το καλοκαίρι. Κι αυτό δεν είναι υπερβολή. Είναι μια απλή διαπίστωση. Έχει μπει σε ένα survival mode περίεργο που δεν του επιτρέπει πολλές στιγμές ανάπαυλας και χαράς. Τουναντίον, έχει πολλούς λόγους να αισθάνεται ματαιωμένος, απογοητευμένος, αγανακτισμένος και μερικές φορές απελπισμένος. Σίγουρα δεν έχει τους ίδιους λόγους να αισθάνεται υπερήφανος.
Κι εννοώ τα νοικοκυριά, γιατί κυκλοφορούν και πολλοί αστοί γύρω μας που συμπαθούν παιδοβιαστές και θέλουν να μας νουθετήσουν γιατί δεν έχουμε πτυχίο Νομικής. Αυτοί προφανώς δεν ανησυχούν και για τον επόμενο χειμώνα που δεν θα ξέρουμε πώς να ζεστάνουμε το σπίτι μας.
Ωστόσο, μερικές φορές πρέπει να μας «αποπροσανατολίσει» από την καθημερινότητά μας ένας αστερισμός που βρίσκεται στο ίδιο σύμπαν με μας και θα μας κάνει να ξεχάσουμε την ταξικότητα της δικαιοσύνης και της ζωής μας. Θα μας αναγκάσει να προσγειωθούμε αλλά όχι απότομα.
Ο Μίλτος Τεντόγλου σε μια Ελλάδα του «ξέρεις ποιος είμαι εγώ» δεν μας ζήτησε ποτέ να χειροκροτήσουμε τον κωλοπαιδισμό του επειδή είναι αθληταράς. Κι αυτό πραγματικά δεν είναι το σύνηθες. Δεν θέλει να εντυπωσιάζει. Δεν θέλει να κερδίζει τα χρυσά πάση θυσία, χάνοντας τη σημασία της νίκης και της πρωτιάς. Θέλει να συνεχίσει να είναι ένας κοινός θνητός. Να παραδέχεται μια μικρή ήττα με ταπεινότητα κι αξιοπρέπεια και να σηκωθεί από την άμμο, πανέτοιμος για την επόμενη μέρα και τον επόμενο στόχο. Αυτό είναι βαθιά ανθρώπινο και μεταξύ μας σημάδι λαϊκού ανθρώπου που δεν έχει μάθει να γκρινιάζει και να χτυπιέται για μια κακή ημέρα, γιατί ξέρει ότι έρχεται το αύριο που πρέπει να δώσει τη μάχη του ξανά. Δεν κουβαλά καμιά γελοία αυτοπεποίθηση, δεν είναι γεννημένος μέτριος δηλαδή. Αναγνωρίζει την ανωτερότητα του συναθλητή του σε έναν αγώνα. Ξέρει τι σημαίνει αθλητικό πνεύμα.
Δεν είναι κουλ ο Μίλτος. Είναι απροσποίητα κανονικός άνθρωπος. Κι αυτό τον κάνει τόσο διαφορετικό. Ας πάρουμε το τελευταίο άλμα του Μίλτου Τεντόγλου στα 8,32 μ. που του χάρισε το ασημένιο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Όρεγκον. Η δήλωση που ακολούθησε μας σάστισε. Στάθηκε σπουδαίος αγωνιστικά και εξωαγωνιστικά για άλλη μια φορά.
Πέρυσι, ο Μίλτος Τέντογλου, γιόρτασε τα 24α γενέθλια του με ένα άλμα που του χάρισε την πρώτη θέση και το χρυσό μετάλλιο στο παγκόσμιο πρωτάθλημα κλειστού στίβου που διεξάγεται στο Βελιγράδι. Έχει αναδειχθεί πρωταθλητής Ευρώπης ανοιχτού στίβου το 2018 στο Βερολίνο, πρωταθλητής κλειστού στίβου το 2019 στη Γλασκώβη, και επίσης, πρωταθλητής Ευρώπης κλειστού στίβου το 2021. Στους Ολυμπιακούς αγώνες του Τόκιο κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο με άλμα στα 8,41 μ, στην 6η προσπάθειά του. Στην 8η συμμετοχή του σε τελικό μεγάλης διοργάνωσης την τελευταία τετραετία και έχοντας κατακτήσει 5 χρυσά, ο Μίλτος Τεντόγλου πήρε το ασημένιο μετάλλιο. Κι έδειξε ότι ξέρει να χάνει με την παρακάτω δήλωση.
«Νομίζω ότι οι προσγειώσεις μου ήταν αυτές που μου στέρησαν το χρυσό μετάλλιο. Πάντα είναι κακές. Αν κάνεις κακή προσγείωση χάνεις περισσότερα εκατοστά. Είναι κρίμα που το έχασα έτσι το χρυσό. Από την άλλη με 8.32 μ. θα ήταν ντροπή να κερδίσω, δε με πειράζει. Θα ήθελα να πηδήσω 8,50 μ. κι ας μην κέρδιζα. Δεν πέτυχα ούτε ένα άλμα. Είπα ότι έπρεπε να κάνω 8,50μ. Δεν έπρεπε να κερδίσω με 8,32μ.». Τεράστιο αθλητή σε κάνουν πολλά παραπάνω πράγματα από τα χρυσά μετάλλια.
Το ήθος πχ. Και η καλύτερη προσγείωση είναι αυτή του ανθρώπου που πατάει γερά τα πόδια του στη γη.Κάνεις δεν κέρδιζει το θαυμασμό μας γιατί είναι -διαρκώς- μέτριος αυτοαναφορικός νάρκισσος αλλά γιατί παραμένει τεράστιος άνθρωπος.
