Πολλές θετικές ειδήσεις και εξελίξεις μαζεμένες μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Από την Αθήνα, κάπου στο κέντρο, προσγειωθήκαμε απότομα και χωρίς κανένα ουσιαστικό clue στη Θεσσαλονίκη και από την Θεσσαλονίκη βρεθήκαμε στην Αμερική, σε κάποιο δρόμο ή σπίτι του Λος Άντζελες. Αυτό το μουσικό ταξίδι ξεκίνησε πριν από μία εβδομάδα, όταν το Anime του Φοίβου Δεληβοριά βρέθηκε -κυριολεκτικά- παντού, σε κάθε τοίχο του Facebook, σε κάθε site, σε κάθε διαδικτυακή γωνία τέλος πάντων και σε κάθε laptop ή κινητό που είχε ανοιχτό το Spotify. To Anime το περιμέναμε, ήρθε, το ακούσαμε, το σχολιάσαμε και το αποθεώσαμε -ίσως κάπως βιαστικά.

Και φτάσαμε στο σήμερα, μια Παρασκευή που ενώ την περιτριγυρίζει ο γρουσούζικος αριθμός 13, μοιάζει πιο ευνοϊκή από ποτέ, τουλάχιστον για τους μουσικόφιλους. Ένα βόρειο αστέρι, ο ΛΕΞ, λίγο μετά τα μεσάνυχτα θέλησε να αναστατώσει το κοινό του δίνοντάς του νέο υλικό. Το Μετρό, όπως είναι ο τίτλος της τελευταίας του δουλειάς αποτελεί δικαίως ένα από τα πιο hot θέματα συζήτησης αφού πέρασαν τέσσερα ολόκληρα χρόνια από το εξαιρετικό 2XXX. Γράφω «ολόκληρα» γιατί όταν καλομαθαίνεις το ακροατήριό σου, αναπόφευκτα, εκείνο θα ζητήσει περισσότερα όσο πιο σύντομα γίνεται. Άλλωστε μιλάμε για έναν ράπερ με πιστούς ακόλουθους, ίσως τους πιο πιστούς στη χώρα μας τα τελευταία χρόνια. Το Μετρό δεν το περιμέναμε, ήρθε, το ακούσαμε, το σχολιάσαμε και το αποθεώσαμε -ίσως κάπως βιαστικά.

Την ίδια στιγμή, πέρα από τον Ατλαντικό Ωκεανό, ο καλύτερος ράπερ της γενιάς του κυκλοφορούσε το Mr. Morale & The Big Steppers, ενώ είχε προηγηθεί -και αυτό τη βδομάδα που μας πέρασε- το Τhe Heart Part 5, ένα καταπληκτικό κομμάτι με sample από το I Want You του Marvin Gaye που σε συνδυασμό με το video clip του, το καθιστούν κορυφαίο. Ο Kendrick Lamar ανήκει χωρίς καμία αμφιβολία στους hip hop legends, άσχετα αν μετράει περίπου μία δεκαετία στη μουσική βιομηχανία. Το Mr. Morale & The Big Steppers λοιπόν το περιμέναμε, ήρθε, το ακούσαμε και το σχολιάσαμε. Δεν έχουμε προλάβει ακόμα να το αποθεώσουμε και για να είμαι ειλικρινής, δεν ξέρω αν αυτό γίνεται τα επόμενα 24ωρα καθώς το αφτί των εγχώριων ακροατών προσπαθεί ακόμα να διαχωρίσει τον ενθουσιασμό που ακολούθησε μετά τις κυκλοφορίες του Anime και του Μετρό από το «ναι, είναι όντως η καλύτερη δουλειά που Φοίβου και του ΛΕΞ».

Αυτό που θα έπρεπε να μας απασχολήσει πριν περάσουμε στην κριτική των δύο αυτών δίσκων, όμως, είναι ο ενθουσιασμός που αναφέρθηκε παραπάνω γιατί αυτός είναι που μεταφράζει την ανάγκη μας για κάτι νέο, μακριά από μάσκες, πιστοποιητικά και πανδημίες. Σκεφτείτε πόσο καιρό, μάλλον πόσα χρόνια το ελληνικό κοινό έχει να ασχοληθεί τόσο έντονα με τη μουσική, άσχετα αν αυτό που άκουσε του ταιριάζει, το βρίσκει σύμφωνο ή αισθάνεται ότι του χαλά τον αλγόριθμο σε YouTube και Spotify. Και αυτό δεν είναι λίγο, είναι μια νίκη απέναντι στα singles που συνοδεύονται από video clips εντυπωσιασμού με σκοπό να ακουστούν ένα ακόμα καλοκαίρι στα beach bars. Μιλάμε για ολοκληρωμένες δουλειές, που χρειάστηκαν ώρες ηχογραφήσεων, πειραματισμών και συζητήσεων για να ολοκληρωθούν. Οι δύο αυτές κυκλοφορίες μας γυρίζουν στα προπανδημικά χρόνια, τότε που ο Μάιος ήταν Μάιος και η μουσική ένα μέσο διασκέδασης, ψυχανάλυσης, κοινωνικοποίησης και προβληματισμού.

​Από τις πρώτες αντιδράσεις, πάντως, καταλαβαίνουμε ότι ο Φοίβος Δεληβοριάς και ο ΛΕΞ αντιπροσωπεύουν σημαντικά τμήματα της κοινωνίας μας, ίσως εκεί οφείλεται και ο υπέρμετρος ενθουσιασμός που οδήγησε αυτόματα και στις κάπως επιφανειακές κριτικές του Anime και του Μετρό. Και οι δύο, ο ένας από το Παγκράτι και ο άλλος από την Θεσσαλονίκη αγκαλιάζουν με τον τρόπο τους την καθημερινότητά μας, αυτό το αστικό τοπίο με τα ερκοντίσιον στους ξεφτισμένους τοίχους, τους ηλικιακούς στις ταράτσες και τους έρωτες ή τις δύσκολες συνθήκες (το ίδιο δεν είναι;) που δημιουργούνται σε κάποιο μπαρ ή σε κάποια πλατεία. Μην κοροϊδευόμαστε, η επιτυχία τους έμοιαζε σχεδόν δεδομένη πριν καν τα τραγούδια τους φτάσουν στα αφτιά μας.

Όσον αφορά τους δίσκους, δεν θεωρώ ότι είναι η καλύτερη δουλειά του Φοίβου, αλλά ούτε και του ΛΕΞ. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν είναι καλοί. Είναι. Και με το παραπάνω. Και αυτό όμως ανήκει στη σφαίρα του υποκειμενικού και αλλάζει από μέρα σε μέρα. Όλοι έχουμε δικαίωμα στην ωρίμανση, ας δώσουμε την ευκαιρία στο Anime και στο Metro να πάρουν το χρόνο τους, να ταξιδέψουν από τα ηχείο στο αφτί μας με όποια ταχύτητα θέλουν, χωρίς να βιαζόμαστε για το τελικό συμπέρασμα. Τίποτα δεν είναι «τελικό» στη μουσική άλλωστε, όλα αναδημιουργούνται και αφομοιώνονται στην κάθε εποχή ανάλογα τις περιστάσεις. Τη δεδομένη χρονική στιγμή, αυτό που είχαμε ανάγκη ήταν να ακούσουμε κάτι νέο, κάτι ουσιαστικό που να συμβαδίζει με το σήμερα και παράλληλα να διώχνει μακριά τα κατάλοιπά του προετοιμάζοντάς μας για το μέλλον. Ο Φοίβος και ο ΛΕΞ μας το έδωσαν, ας πάρουν σειρά οι επόμενοι.

«Καλή έξοδο».