Ο Ντάνιελ Γκλέιζερ, νευροεπιστήμονας και διευθυντής του Science Gallery London στο King’s College του Ηνωμένου Βασιλείου, υποστηρίζει ότι ο λόγος που μας αρέσουν τόσο πολύ τα βεγγαλικά είναι επειδή μας τρομάζουν. Σκεφτείτε έναν κεραυνό ή τις λάμψεις που μας προειδοποιούν ότι κάτι πρόκειται να συμβεί στα επόμενα δευτερόλεπτα. Όλα αυτά ενεργοποιούν την αμυγδαλή, μια μικρή μπάλα νεύρων στον εγκέφαλο που ανιχνεύει τον φόβο. Οι λάμψεις διεγείρουν την προσμονή μιας απειλής και ο δυνατός θόρυβος του πυροτεχνήματος ολοκληρώνει αυτό το μικρό ταξίδι φόβου στον εγκέφαλό μας. Η ντοπαμίνη, η χημική ουσία που ρυθμίζει την ευχαρίστησή μας, μετά από κάθε μεγάλο «μπουμ» βρίσκεται στα ύψη.

«Γιατί όμως κάτι που φοβόμαστε μας προσφέρει τόση χαρά;». Αυτό ίσως σκέφτηκε ο Μιχάλης (τυχαίο το όνομα) σε κάποιο χωριό ή σε κάποια πόλη τις προηγούμενες μέρες, τότε που, λόγω της μεγάλης του θλίψης για τα καμώματα της ανθρωπότητας που οδήγησαν τον Ιησού Χριστό στο θάνατο, έριχνε τις κροτίδες κάτω από τον επιβλητικό πλάτανο ή σε ένα σοκάκι, δίπλα από τους κάδους σκουπιδιών που η μυρωδιά τους θυμίζει ανθρώπινο σώμα σε προχωρημένη σήψη. Θα περάσει, Μιχάλη, μην στεναχωριέσαι. Ρίξε μερικές ακόμα «γουρούνες», μία για κάθε αμαρτία μας, αλλά κράτα και μερικές για την Ανάσταση.

Και ο Μιχάλης έριξε τις κροτίδες σαν να μην υπάρχει αύριο. Από το πρωί μέχρι το βράδυ, ασταμάτητα. Είχε μεγάλο απόθεμα. Κάθε μεγάλο «μπαμ» και ένα μικρό γέλιο, κάθε μεγάλο «μπαμ» και ένα «αν δεν ρίξουμε αυτές τις μέρες πότε θα ρίξουμε;». Ο Μιχάλης δεν ενδιαφέρεται για τους γύρω του, το μόνο που θέλει είναι να περνά αυτός καλά. Δεν κοιτάζει ποτέ το ρολόι του, αν νιώσει την ανάγκη να ακούσει ένα γερό «μπουμ» στις 2 τα ξημερώματα θα ρίξει μια κροτίδα για να ικανοποιήσει την επιθυμία του. Ο Μιχάλης τα έχει καλά με τον εαυτό του. Αν, για παράδειγμα, οι ηλικιωμένοι γείτονες τα είχαν και εκείνοι καλά με τη πάρτη τους δεν θα έκαναν παράπονα και θα τα έριχναν στην «παράδοση», όπως κάνει και ο ίδιος.

Ο Μιχάλης νιώθει σημαντικός το Πάσχα διότι οι μέρες αυτές είναι ιδανικές για να καλύψουμε τη σιωπή που κυριαρχεί με ξαφνικούς κρότους. Ο Μιχάλης δεν γνωρίζει τι είναι η κροτοφοβία και μάλλον δεν θα μάθει ποτέ καθώς η γνώση έρχεται πολλές φορές σε κόντρα με τα συμφέροντά του. Μια φορά, πρόσφατα κιόλας, είδε σκυλιά να τρέχουν πανικόβλητα μετά τη ρίψη μιας «γουρούνας» που έκρυβε στη ζακέτα του και αυτό τον προβλημάτισε. «Γιατί τρέχουν έτσι;» ρώτησε τον φίλο του και ο Δημήτρης (τυχαίο το όνομα) του απάντησε πως «θα κυνηγούν καμιά γάτα». Ο Μιχάλης δεν σκέφτεται πολύ, τον κουράζει. Θέλει να ζει την κάθε στιγμή χωρίς περιττές αναλύσεις για το πώς μια πράξη του μπορεί να επηρεάσει τη ζωή κάποιου άλλου είτε αυτός είναι άνθρωπος είτε ζώο.

Ο Μιχάλης, πίσω στο διαμέρισμα που νοικιάζει στην πρωτεύουσα έχει μια μικρή σκυλίτσα την οποία μάλιστα λατρεύει. Αυτό τουλάχιστον καταλαβαίνουμε από το προφίλ του στο Instagram.

*Η Χαρά, μια σκυλίτσα 5 ετών, πέθανε το βράδυ της Ανάστασης από τον φόβο της λόγω των βεγγαλικών και του κάθε Μιχάλη που ζει τη στιγμή.