Οι τηλεοπτικές εκπομπές, που πια είναι λες και δεν τις ενδιαφέρει να αγνοήσουμε το τεράστιο κενό που υπάρχει ανάμεσά μας, τα social media και τα οικογενειακά μας τραπέζια, όλα τα τερέν στα οποία δρούμε κοινωνικά δηλαδή, δεν μας θυμίζουν καφενείο τυχαία. Καφενειακή είναι η προσέγγιση της ζωής, της αυτοδιάθεσης και των επιλογών σε αυτή την κοινωνία ούτως ή άλλως. Αυτή είναι και η παγίδα υποθέτω αν είσαι από τους ανθρώπους που συντονίζονται αργά το βράδυ σε βραδινά talk shows κομμένα και ραμμένα για Boomers. Και πιστέψτε με, η Boomer ταυτότητα δεν μένει μόνο στα ηλιακά χαρακτηριστικά, μερικοί τη φορούν από επιλογή και ας είναι νεότεροι, με περισσότερες προσλαμβάνουσες, έχοντας απορρίψει το φλερτ με την ελευθερία -και τη δική τους και των άλλων- από νωρίς.

Από την άλλη βέβαια, μπορεί αν γνωρίσεις έναν αυθεντικό Boomer (η ταυτότητά του αποδεικνύει τη γνησιότητα), που μπορεί να σε κάνει να νιώσεις πως χαράμισες κάθε σπιθαμή της δυνατότητας που σου δόθηκε να μην ακολουθήσεις το μπανάλ κοινωνικό κατεστημένο, που αποδεδειγμένα δεν έχει κάνει τον κόσμο καλύτερο. Ναι, μπορεί ένας Boomer, σε αντίθεση με τον Νίκο Χατζηνικολάου, που δεν είναι ο μόνος δημοσιογράφος που έχει πασέ ερωτήσεις στο fix ερωτηματολόγιό του, να μη σε ρωτήσει ποτέ αν θα κάνεις παιδιά ή αν σκοπεύεις να παντρευτείς, και να σε αφήσει με το στόμα ανοιχτό να κατηγορείς τον εαυτό σου που πρόλαβε να τον προδικάσει, προετοιμαζόμενος για την επίμαχη ερώτηση. «Πότε θα βάλεις μπροστά για κανένα παιδάκι;», αν είσαι στα 20κάτι. «Κάνε ένα προλαβαίνεις ακόμα», αν είσαι στα 30κάτι – ερώτηση που σήμερα παίρνει παράταση και στα 40κάτι, τα οποία αν έχεις περάσει, φτάνεις στην ερώτηση που απαιτεί μια απολογία – «μετανιώνεις που δεν έκανες παιδί;». Η σκληρή αλήθεια είναι πως ποτέ δεν γλιτώνεις από αυτές τις ερωτήσεις, γυναίκα. Ακόμα και αφού κάνεις παιδί, θα σε κυνηγάει η επόμενη ερώτηση: “πότε θα κάνεις το δεύτερο”. Ξέρεις, για να έχει παρέα το πρώτο. 

Στα κακά νέα, η κοινωνία καθρεφτίζεται στα μέσα ενημέρωσής της. Ακόμα χειρότερα τα νέα για όποιον ξυπνά και κοιμάται βρίζοντάς τα, παίρνοντας στις γραμμές παραπόνων τους, σχολιάζοντας με μίσος κάτω από τις αναρτήσεις τους. Λίγο μίσος προς τον εαυτό βγαίνει εκεί. Σε αυτά τα μέσα, η Σμαράγδα Καρύδη, καλεσμένη στην εκπομπή Ενώπιος Ενωπίω, δέχτηκε ερώτηση για την «αμέλειά» της, να μην κάνει παιδιά, με την επίφαση της αναφοράς μιας δήλωσής της ότι «είχα δίκιο που δεν έκανα παιδιά». Οι άνθρωποι καλώς οι κακώς, εύκολα ή δύσκολα, φτάνουμε σε ένα ικανοποιητικό σημείο αυτογνωσίας. «Θα γινόμουν σκλάβα του παιδιού, θα άφηνα τη ζωή μου πίσω», απάντησε η ίδια, με μια αμηχανία. Με τη θλιβερή αμηχανία που προκαλεί η εκφορά μιας προσωπικής αλήθειας. Προκάλεσε αντιδράσεις; Φυσικά. Για αυτό δεν γίνεται η ερώτηση άλλωστε; Στο τέλος της όμως καταφέρνει να εντείνει όλους τους κρυφούς μηχανισμούς που προκαλούν την αμηχανία που λέγαμε.

 

Το 2022 οι γυναίκες φαίνεται να έχουμε σαφή εικόνα αλλά και τις σωστές λέξεις να περιγράψουμε τι σημαίνει η μητρότητα για εμάς. Το ίδιο και η αποχή από αυτό το μικρό θαύμα. Οι δυνατότητες του σχεδόν μεταφυσικά εμπλουτισμένου, που λειτουργεί σε turbo ρυθμούς, σώματός μας, έχουν αφεθεί στην ευγενική μας ευχέρεια. Το αν θα τις εκμεταλλευτούμε ή όχι είναι θέμα αυτοδιάθεσης, επιτέλους, όσο αν και από κάθε καμουφλαρισμένα σκοτεινή γωνιά του πλανήτη το «αυτό» πάει να διαχωριστεί άτσαλα και βίαια από το «διάθεση». Η μητρότητα για τη Σμαράγδα Καρύδη θα σήμαινε σκλαβιά, θα σήμαινε πως το εγώ της, το καλό και το κακό, θα κατέβαινε στη λίστα με τις προτεραιότητες και ειλικρινά αυτή είναι μια συνειδητοποίηση που αν γινόταν από περισσότερες θηλυκότητες εκεί έξω, θα μετρούσαμε περισσότερες ευτυχισμένες γυναίκες, που έχουν βρει σε πιο ταιριαστά μονοπάτια την αυτοπραγμάτωση και λιγότερα δυστυχισμένα, βαθιά τραυματισμένα παιδιά.

Στο ίδιο ακριβώς 2022, μια τέτοια δήλωση θεωρείται προκλητική, στολίζεται με whataboutism για το πόσες άλλες γυναίκες θέλουν πολύ να γίνουν μητέρες, δεν μπορούν και ταλαιπωρούνται με τη γραφειοκρατία της υιοθεσίας. Άντρες και γυναίκες κουνούν το δάχτυλο στην Καρύδη, λες και η δική της απόφαση και ανάγνωση της μητρότητας επηρεάζει τη δική τους. Κάποιο κακό trigger σε καλά κρυμμένες σκέψεις και απωθημένα έχει συμβεί εκεί, μόνο που δυστυχώς, ο δρων δεν το σκέφτηκε πριν σηκώσει την πέτρα να λιθοβολήσει τη γυναίκα που δεν εκπληρώνει τις βιολογικές της δυνατότητες. Μόνο που πριν σηκώσει την πέτρα, θα μπορούσε και να σκεφτεί αν τον ενδιαφέρει στα αλήθεια αν η ηθοποιός μετάνιωσε που δεν έγινε μητέρα. Αν τέτοιες ερωτήσεις χρησιμεύουν σε κάτι. Το παραμικρό. Γιατί άντρες δεν τις δέχονται και μένει μόνο να κυνηγά τις γυναίκες αυτή η αμηχανία και οι εξαναγκασμένες τύψεις του γόνιμου χρόνου που είναι μη αναστρέψιμος.