Οι κοινωνιολόγοι δικαιολογημένα θα μιλήσουν για την «αποκτήνωση της μάζας» και την περίφημη «συναισθηματική πανώλη» που χαρακτηρίζουν το ποδόσφαιρο. Ποιος μπορεί να τους αδικήσει μετά το τελευταίο αιματηρό περιστατικό στην Θεσσαλονίκη; Από τα ξημερώματα της Τρίτης μία οικογένεια θρηνεί για την απώλεια ενός 19χρονου μέλους της μετά από οπαδικές διαφορές. Στην αρχή διαβάσαμε για συμπλοκή. Καμία συμπλοκή δεν υπήρξε. Ήταν δολοφονική επίθεση.
Σύμφωνα με τις μέχρι τώρα πληροφορίες, πέντε είναι συνολικά τα άτομα που δέχθηκαν επίθεση. Ο απολογισμός; Ένας νεκρός και δύο τραυματίες. Όλοι τους κινούνταν πεζοί επί της οδού Θεοδ. Γαζή, κοντά στο γήπεδο «Κλ. Βικελίδης» του Άρη και όπως διαβάζουμε, πριν την φονική επίθεση, προηγήθηκαν διάφορα «Γαμ… τον Άρη σας ρε μ…». Στη συνέχεια βγήκε το μαχαίρι ενώ κοντά στο σημείο βρέθηκε και ένα μικρό δρεπάνι.
Ο 19χρονος δέχτηκε τη μαχαιριά στο εσωτερικό μέρος του ποδιού, κοντά στη βουβωνική χώρα και πέθανε από ακατάσχετη αιμορραγία. Μία γυναίκα μάρτυρας, σύμφωνα με ρεπορτάζ της Voria άκουσε ένα άτομο να φωνάζει «σας παρακαλώ, μη με χτυπάτε άλλο». Από πότε μία τέτοια παράκληση δεν δημιουργεί τον παραμικρό οίκτο; Πώς μπορείς και αφαιρείς τη ζωή ενός παιδιού έχοντας οπαδικά κίνητρα; Δεν πέφτουμε από τα σύννεφα, όχι, αλλά είναι δύσκολο να χωνέψεις κάτι τέτοιο, ο εγκέφαλός μας αρνείται να επεξεργαστεί μια τέτοια πληροφορία.
Το οπαδικό κίνημα έχει αποτραβηχτεί από τον πυρήνα του εδώ και χρόνια και η δολοφονία του 19χρονου είναι μία ακόμα επιβεβαίωση. Τη θέση του ρομαντισμού και της πίστης σε ένα έμβλημα και ό,τι αυτό αντιπροσωπεύει έχουν πάρει τα πολιτικά παιχνίδια, οι βιαιοπραγίες και τα τάγματα εφόδου. Για κάποιο λόγο δεν γίνεται καμία αναφορά σε αυτές τις ομάδες ανθρώπων που με ένα μαχαίρι στην τσέπη επιβάλλουν τις εξάψεις τους με πρόσχημα τη φανέλα που φορούν. Είναι τάγματα εφόδου και λειτουργούν φασιστικά, τι άλλο πρέπει να συμβεί για να το εμπεδώσουμε; Καλύπτουμε την εγκληματική δράση και την βαφτίζουμε «οπαδική βία».
Ζούμε σε μία κοινωνία που γνωρίζει τι έπεται, γνωρίζει τι έχει συμβεί στο παρελθόν και παρ’ όλα αυτά αρνείται να αντιδράσει. Δεν μιλάμε για αργά αντανακλαστικά, μιλάμε για ξεκάθαρη ανικανότητα τόσο των συλλόγων που καλύπτουν τους υπαίτιους μετά από κάθε επίθεση όσο και της Πολιτείας. Ή αλλιώς, -και αυτό δείχνει το επίπεδο της χώρας μας- οι υπεύθυνοι παριστάνουν εσκεμμένα τους αιφνιδιασμένους και το παραμύθι «δεν είχαν δώσει δικαιώματα» βρίσκει νέους αναγνώστες. Δυστυχώς, το δεύτερο σενάριο δείχνει να επικρατεί.
