Αυτή τη φορά, τα χριστουγεννιάτικα ινσταγκραμικά στόρις δεν στόχο να κάνουν το τυρί της γεμιστής γαλοπούλας να φαίνεται λαχταριστό, ούτε μετρούσαν μελομακάρονα σαν να μην έχει βαρεθεί κανείς αυτή τη ματαιόπονη καταμέτρηση. Αυτή τη φορά, λευκά, πλαστικά, ορθογώνια ημι-gadgets, κατέλαβαν τη θέση των φαγητών, των κρασιών και των στιγμών διασκέδασης -οργανικών και κατασκευασμένων για τις ανάγκες της σοσιαλμιντιακής περσόνας μας. Τα self tests, θετικά και αρνητικά, μετέτρεψαν το story reel του Instagram σε ένα συνεχόμενο, λευκό, ψυχεδελικό, υγειονομικό «πότε σε ρώτησα». Και μετά το στόρι τι; Πού πηγαίνει ένα self test όταν πεθαίνει;

Δεν υπερβάλλω. Μίλησα με άνθρωπο που έκανε 10 self test σε μια εβδομάδα. Την εβδομάδα των Χριστουγέννων. Τι κι αν έχει επτά μέρες η ριμάδα, μερικές φορές, θες να είσαι σίγουρος. Άλλες πάλι, το τεστ είναι ελαττωματικό. Ευτυχώς, ο άνθρωπος δεν τα έκανε στόρι και τα δέκα. Περιορίστηκε σε ένα κολλάζ. Συγχαρητήρια, ο οργανισμός σας είναι η κόλαση του κορωνοϊού. Πολλές κολάσεις πέρασαν μπροστά από τα μάτια μας, με αρνητικά τεστ να υπάρχουν σε κάθε γωνία των social, με illustrators να τα μετουσιώνουν σε πηγή έμπνευσης για να καταφέρουν σε ένα μόλις σκίτσο να εκφράσουν αυτή τη λευκή, με δυο ενδείξεις αφόρητη πλήξη των self tests. Τώρα που το θυμήθηκα, τι απέγιναν το self-tests  των illustrators; Πετάχτηκαν; Συγκεντρώθηκαν σε μια κούτα για να αποτελέσουν ένα installation τέχνης σε λίγα χρόνια; Πού καταλήγουν τα self-tests;

Άλλοι οργανισμοί αποτέλεσαν τον παράδεισο του κορωνοϊού. Το ξέρω, το είδα στα στόρις τους. Θετικά self tests, και gifs “quarantine time”, δίπλα σε κούπες που άχνιζαν. Σχεδόν μύρισα τη λεπτή μυρωδιά του χαμομηλιού σε μιξ με τη λουίζα, μιξ στο οποίο ορκίζεται κάθε θεία από το χωριό που σέβεται τον εαυτό της. Όσοι, δε, δεν έκαναν self test ή τέλος πάντων το τεστ τους δεν έφτασε να εκπληρώνει τον μιντιακό του σκοπό, μας ανησύχησαν ή μας τάραξαν το OCD. Στο επόμενο στόρι αγαπητέ, θα έπρεπε να βλέπουμε ακόμα ένα self test. Γιατί μας βγάζει εκτός τροχιάς το διήμερό σου στην Αράχωβα; Άφησε το για αργότερα. Και αν έκανες self-test, αλλά αποφάσισες πως αυτό δεν αφορά κανένα (πόσο μόνος νιώθεις εκεί μέσα στον πυρήνα της αλήθειας;). Αλήθεια, τι απέγινε το self test σου; Αλείφθηκε με υπολείμματα πάστας ελιάς και μπέικον από τη γέμιση της γαλοπούλας, μέσα στον κάδο απορριμμάτων; Αυτή είναι η μαύρη τρύπα που τρώει τα self-tests που δεν κάνουν απόσβεση των 24 ωρών δημοσιότητάς τους;

Στο πρώτο αμήχανο self-test που έκανα τις γιορτές, μετά το πέρας των 15’, τύλιξα το λευκό, αρνητικό πτώμα της λοιμωξιολογίας σε ένα poly bag και το πέταξα στα σκουπίδια. Στο δεύτερο λύγισα. Είχαν περάσει και τόσα άλλα, «ξένα» , μπροστά από τα μάτια μου που απόρησα. Πού πετιέται ρε παιδιά όλο αυτό το πλαστικό με το οποίο μοιραστήκαμε την ψυχή μας σχεδόν, μέσα από τα ρουθούνια μας; Μια ζωή χαζή, σκέφτηκα. Στο site του υπουργείου Περιβάλλοντος σίγουρα θα αναφέρεται το πώς πετιέται το self test, σκέφτηκα. Σε ποια μαύρη τρύπα καταλήγει η κατάλευκη υπόστασή του; Λογικά στην ανακύκλωση. Ή ίσως σε κάποιον ειδικά διαμορφωμένο κάδο, για τα self-test και τα σχετικά απορρίμματα με τα οποία έχει εμπλουτίσει τα απόβλητά μας η πανδημία.

Μια ζωή ηλίθια, προβοκάτορα. Όντως. Η κυβέρνηση την έχει δώσει την οδηγία της. Αν το τεστ είναι, λέει, αρνητικό, το πετάς στα σκουπίδια σου, όπως κάνεις με τα τσόφλια του μήλου και τα κουκούτσια των ελιών. Αν είναι θετικό, δημιουργείς έναν δεύτερο κάδο, στον οποίο πετάς το οτιδήποτε, για όσο νοσείς. Μετά αυτή την πλαστική σακούλα τη βάζεις σε μια άλλη πλαστική σακούλα, και τη δένεις σφιχτά. Όπως ο ντελιβεράς τα σουβλάκια σου. Και στις δυο περιπτώσεις τα σκουπίδια αυτά καταλήγουν στους πράσινους ή γκρι κάδους της χώρας τούτης.

Προσοχή. Όχι στους μπλε. Βρε, δεν ανακυκλώνονται τα self-test.

 Τα self test είναι παντού, ενδέχεται να γίνονται και χωρίς να υπάρχει κανένα σύμπτωμα, ούτε υπόνοια επαφής με κρούσμα. Έτσι, για να περάσει η ώρα και να θαυμάσουμε το ακούραστο ανοσοποιητικό μας. Αλλά δεν ανακυκλώνονται, μόνο στοιβάζονται μαζί με τα άλλα σκουπίδια. Αλλά μη σκας. Το βασικό βήμα για την περιβαλλοντική μας συνείδηση έγινε. Καταργούμε τα πλαστικά καλαμάκια. Η περιβαλλοντική συνείδηση, άλλωστε, εξαργυρώνεται σε κομμένα στη μέση χάρτινα καλαμάκια και αποδομημένους φρέντο εσπρέσσο. Όλοι το ξέρουν αυτό.