Τα άτομα που υποστηρίζουν ότι ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος έπραξε λάθος που απομάκρυνε την Σάσα Σταμάτη από το θέατρο Ακροπόλ, πληθαίνουν και αυτό γιατί, σύμφωνα με τους θιγμένους, δεν κερδίζεις κάτι με αυτή τη συμπεριφορά, το αντίθετο: ισχυροποιείς παρόμοιες πράξεις που θυμίζουν αυτή της δημοσιογράφου, που με το έτσι θέλω αποφάσισε να διακόψει την παράσταση του Χριστόφορου Ζααραλίκου. Με λίγα λόγια, αυτό που θέλουν να τονίσουν είναι ότι να αντιμετωπίζεις τέτοιες συμπεριφορές με τον ίδιο ή παρόμοιο τρόπο, δεν οδηγεί πουθενά και ότι το «οφθαλμός αντί οφθαλμού» υποβαθμίζει την ίδια την τέχνη. Από πού και ως πού, όμως, η απόφαση του Βασίλη Χαραλαμπόπουλου είναι «φασιστική»;
Οι δύο περιπτώσεις, όπως και οι απόψεις γύρω από τη συζήτηση που έχει ανοίξει από το πρωί, είναι εκ διαμέτρου αντίθετες. Ο ηθοποιός έχει κάθε δικαίωμα να μην θέλει η παράστασή του να υποστεί μίανση από συγκεκριμένα άτομα. Η τέχνη, για κάποιους, είναι ιερή και αυτό οφείλουμε να το σεβόμαστε. Ο Βασίλης Χαραλαμπόλουλος, με με μια κίνηση συμβολική, επέλεξε να διαφυλάξει αυτό που από τη γέννησή του πρεσβεύει το θέατρο και που πρόσφατα, για ακόμη μια φορά, κλυδωνίστηκε: την ελευθερία της έκφρασης. Σε καμία περίπτωση, ειδικά μετά το σάλο που έχει προκληθεί, δεν θα ανέβαινε η δημοσιογράφος στη σκηνή για να διακόψει την παράσταση, αυτό έλειπε. Άλλωστε για τον «Κουρέα της Σεβίλλης» μιλάμε.
Το μόνο που ήθελε να κάνει ο ηθοποιός, ήταν να περάσει ένα μήνυμα. Και το έκανε. Όλοι μπορούμε να έχουμε διαφορετικές απόψεις, να μην μας αρέσει ένα συγκεκριμένο έργο ή ακόμα και να το βρίσκουμε προσβλητικό, αυτό δεν σημαίνει όμως ότι έχουμε το δικαίωμα με τραμπούκικες πρακτικές να το κατεβάσουμε, μόνο και μόνο γιατί μας κάθισε βαρύ στο στομάχι και δεν είναι για τα γούστα μας. Το σημαντικότερο, όμως, είναι ότι έδειξε την αλληλεγγύη του στον συνάδελφό του με έμπρακτα, φωνάζοντας προς όλες τις κατευθύνσεις ότι το θέατρο δεν θα ανεχτεί ξανά την κάθε Σάσα Σταμάτη εκεί έξω.
Η κίνηση του Βασίλη Χαραλαμπόπουλου, δεν ήταν μια κίνηση εντυπωσιασμού, ούτε ήθελε να πάρει τον κόσμο με το μέρος του.
Η κίνηση του Βασίλη Χαραλαμπόπουλου, δεν ήταν μια κίνηση εντυπωσιασμού, ούτε ήθελε να πάρει τον κόσμο με το μέρος του. Αν ήταν, θα μαθαίναμε για αυτό το περιστατικό το ίδιο βράδυ ή τουλάχιστον, το επόμενο πρωί. Γιατί το μάθαμε σήμερα και όχι το περασμένο Σαββατοκύριακο; Γιατί πολύ απλά, δεν ήταν αυτός ο σκοπός του ηθοποιού. Επίσης, καταλαβαίνουμε το πόσο διαφορετικοί είναι αυτοί οι δύο άνθρωποι μεταξύ τους από τον τρόπο που χειρίστηκαν τις εκάστοτε καταστάσεις. Ο ένας με την διακριτικότητα που τον χαρακτηρίζει, ζήτησε από μία ταξιθέτρια να μεταφέρει το εξής μήνυμα: «ο κ. Χαραλαμπόπουλος μου είπε να σας πω ότι αν δεν φύγετε, ο ίδιος δεν θα παίξει απόψε». Κόσμια, χωρίς φωνές. Σκεφτείτε τώρα τι έκανε η Σάσα Σταμάτη στην παράσταση του Χριστόφορου Ζαραλίκου.
Σύμφωνοι, όλοι θα έπρεπε να έχουν πρόσβαση στην τέχνη, αρκεί αυτός που θα κάτσει κοντά στη σκηνή να μην νιώθει την ανάγκη να πατήσει πάνω σε αυτή για να κλέψει την παράσταση από τους πραγματικούς ηθοποιούς (όχι αυτούς της κυβέρνησης) που θέλουν να κάνουν τη δουλειά τους σωστά και άμεμπτα. Γιατί η Σάσα Σταμάτη, εκτός από το να διακόψει μια παράσταση που έθιγε τα συμφέροντά της, παρεμπόδισε έναν επαγγελματία από το κάνει τη δουλειά του. Σε αυτό το πλαίσιο, η απόφαση του Βασίλη Χαραλαμπόπουλου ήταν απόλυτα νόμιμη και δίκαιη.
Μέχρι η ίδια να να καταλάβει το σφάλμα της και να απολογηθεί, οφείλουμε να είμαστε με τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο.
