Σε μια τηλεόραση που συνήθως παπαγαλίζει, εκτελεί εντολές, τηρεί non papers κατά γράμμα, έχει ξεμείνει σε ένα μοντέλο ενημέρωσης που δεν ικανοποιεί κανέναν, παρά μόνο ελάχιστους και που ψυχαγωγεί με έναν τρόπο μπανάλ, σαν να έχει μείνει στα 90s και που σχεδόν προσποιείται την τυφλή απέναντι σε όσα απασχολούν στα αλήθεια ένα κοινό που έχει πια κουραστεί από τις τηλεοπτικές παρωπίδες και έχει εναποθέσει τις δυνάμεις του στο internet, η Ναταλία Γερμανού και η ομάδα της έσπασαν το φράγμα του τηλεοπτικού στρουθοκαμηλισμού.
Με αφορμή το περιστατικό με την Ολλανδή δημοσιογράφο, Ingeborg Beugel, που έφερε τον πρωθυπουργό αντιμέτωπο με τη σκληρή αλήθεια πως όσα συμβαίνουν με το προσφυγικό είναι γνωστά -σχεδόν- σε όλους και δεν υπάρχει χαλί αρκετά μεγάλο για να τα κρύψει, η Ναταλία Γερμανού επέλεξε να δώσει το βήμα στον Ιάσονα Αποστολόπουλο. Γιατί αν κάποιος μπορεί να δώσει μια βιωματική εικόνα του τι συμβαίνει στα χωρικά και μη ύδατά μας, σε επίπεδο χαμένων ανθρώπινων ζωών, είναι εκείνος. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε αν αυτή η συνέντευξη σόκαρε το τηλεοπτικό κοινό, που βολεύεται με υποσχέσεις και επιφάσεις από πλευράς ηγεσίας για τη διαχείριση του προσφυγικού, αλλά σίγουρα γνωρίζουμε πως εξόργισε το καλά κρυμμένο ακροδεξιό κομμάτι της ελληνικής ιδεολογικής πίτας.
Η Ναταλία Γερμανού δέχτηκε επιθέσεις με τα δυο πιο κακόγουστα μέσα. Τα υπερόπλα όσων βαφτίζουν το μίσος υπεροχή και την άγνοια ιδεολογία: σεξισμός και ageism.
Μιας και το αίσθημα της έκπληξης λείπει καθώς παρακολουθούμε τη συντονισμένη επίθεση εναντίον της Ναταλίας, ας επικεντρωθούμε στο άλλο, το θετικό. Αυτό της ανάγκης για επιβράβευση στην εκπομπή που έφερε εις πέρας ό,τι πήρε πίσω η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ακυρώνοντας τη βράβευση του Ιάσονα Αποστολόπουλου. Αυτό το «μπράβο» που φτάνει στο στόμα μας αυθόρμητα, πυρηνικά, αφού δεν είναι πολλές οι φορές που νιώθουμε πως παρακολουθούμε την τηλεόραση που αν όχι αξίζουμε, τουλάχιστον θέλουμε.
Τι έκανε η Ναταλία Γερμανού; Μίλησε για τον ελέφαντα στο δωμάτιο. Έφερε τον πιο κατάλληλο άνθρωπο για να δώσει πληροφορίες για την ύπαρξή του. Ο ανθρωπισμός, όχι αγκυλωμένος στο διεθνές δίκαιο, ο εμμονικός με συμβάσεις και άρθρα, μα ο πηγαίος, μπήκε στην τηλεόραση του Σαββατοκύριακου. Την τηλεόραση της άνεσης, του ελεύθερου χρόνου, του κοτόπουλου με πατάτες. Το προσφυγικό και ο ανθρωπισμός τρύπωσαν στα σπίτια που πολλές φορές συνηθίζουν να τον αντιμετωπίζουν μέσα από ένα απόμακρο πρίσμα, μπολιασμένο με θραύσματα του μικρόκοσμου. Και η τηλεόραση διαχρονικά πλέει σε αυτό το κύμα.
Το θάρρος μιας ψυχαγωγικής εκπομπής να κάνει το αυτονόητο, δεν ήρθε χωρίς κόστος. Και αυτό προφανώς όσοι το τόλμησαν, το ήξεραν εξαρχής. Η παρουσιάστριά της δέχεται επιθέσεις μίσους, σεξισμού, ηλικιακού ρατσισμού, χυδαιότητας και απρόσωπης πληκτρολογιακής αγένειας. Αυτά είναι τα όπλα της, με αυτά μάχεται. Ωστόσο έγινε η αρχή. Και το να κάνεις το απροσδόκητο καλό, τη «δύσκολη» δουλειά, έχει το κόστος της σε έναν κόσμο που θεωρεί το μίσος από όπλο μέχρι τεκμηριωμένη πολιτική ιδεολογία. Τρόπο να ζεις και να πορεύεσαι.
Στα κακά νέα, αυτό το μίσος δέχεται η Ναταλία Γερμανού αυτή τη στιγμή. Στα καλά νέα, έχουμε βάσιμες υποψίες, πως δεν της καίγεται καρφί.
