Οι ευθείες ερωτήσεις είναι θέμα κουλτούρας. Φαίνονται κάπως εξωτικές στον πρωθυπουργό. Οι οργισμένες απαντήσεις είναι «περήφανη» ανταπόκριση πρωθυπουργού σε δημοσιογραφική ερώτηση. Το παιχνίδι «έχεις λαγό; Έχει αυτιά;» είναι αξιόλογος διάλογος μεταξύ ερωτηθέντα και ερωτήσαντα σε συνέντευξη τύπου. Η ανύψωση των τόνων δεν είναι δείγμα έλλειψης επιχειρήματος, αλλά εθνική υπερηφάνεια που γρήγορα αναδύεται από τα βάθη της όποιας δύσκολης θέσης, όταν μια δημοσιογράφος με τις «ευθείες ερωτήσεις» και την «κουλτούρα» της προσβάλλει τους Έλληνες, αναφερόμενη στα pushbacks του προσφυγικού και τις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αυτά μάθαμε χθες από την περιβόητη γενναία απάντηση του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη σε μια «γραφική», «ακτιβίστρια», «σεσημασμένη», «γεροντοκόρη», Ολλανδή δημοσιογράφο, η οποίο τον έφερε στα όριά του, μιας και για λίγα δευτερόλεπτα έσκασε την επικοινωνιακή του φούσκα, δεν τον ρώτησε ποιο είναι το αγαπημένο του φαγητό, δεν του έκανε ένα εγκάρδιο πατ πατ στην πλάτη, δεν γέννησε κάποια follow up ερώτηση για τα ντολμαδάκια και έκανε σωστά τη δουλειά της, η οποία δεν είναι άλλη, από το να βάζει τις δύσκολες ερωτήσεις στο τραπέζι.
Το μενού μετά από τέτοια παραστρατήματα, περιλαμβάνει παραδοσιακά (ο καθένας με την κουλτούρα του στο κάτω-κάτω), τη δολοφονία χαρακτήρα της δημοσιογράφου. Και μιας και πρόκειται για γυναίκα, το όπλο για αυτή τη δολοφονία, θα είναι ο σεξισμός και ο κιτρινισμός. Με αφορμή το γεγονός πως η Ingeborg Beugel πριν ένα διάστημα είχε συλληφθεί στην Ύδρα με υποψίες για παράνομη φιλοξενία μετανάστη, σεξισμός, ηλικιακός ρατσισμός και χυδαία κλειδαροτρυπολαγνικά σχόλια. Μιλώντας στον Guardian, η Beugel ανέφερε πως κάτοικοι της Ύδρας ειδοποίησαν την αστυνομία, θορυβημένοι από την παρουσία του Fridoon, ενός 23χρονου αιτούντα άσυλο στο νησί. Ο Fridoon διέμενε στο σπίτι της δημοσιογράφου -έχοντας κάνει προσφυγή κατά μιας αρνητικής απόφασης ασύλου-, η οποία του προσέφερε στέγη καταγράφοντας την ιστορία και την πορεία του για επαγγελματικούς λόγους. “Διάφοροι έξαλλοι κάτοικοι του νησιού τους κάλεσαν [την αστυνομία] λέγοντας πως έχω μια ‘ύποπτη σχέση’ με έναν ‘παράνομο’ στο σπίτι μου”, είπε η Beugel τότε, αναφέροντας πως οι συνθήκες κράτησής της είχαν τόσο αυστηρούς όρους που δεν τις επιτράπηκε να πάρει ούτε τα απαραίτητα από το σπίτι της φεύγοντας.
Από ένα αισιόδοξο πρίσμα, αυτοί που σήμερα τη στοχοποιούν, αρνούμενοι να βάλουν στο μικροσκόπιο την αδυναμία του πρωθυπουργού να δώσει μια στοχευμένη απάντηση σε ό,τι αφορά το μεταναστευτικό, χωρίς να εκνευριστεί, χωρίς να ανεβάσει ένταση, είναι άνθρωποι της ίδιας κατηγορίας με όσους κάλεσαν την αστυνομία θεωρώντας παράταιρο το γεγονός πως μια Ολλανδή μένει στο ίδιο σπίτι με έναν αλλοδαπό, μικρότερό της σε ηλικία. Πλάσματα που αδυνατούν να ξεχωρίσουν το δέντρο από το δάσος, ξεζουμάροντας, θέλοντας να δουν τη μεγάλη εικόνα. Μια γυναίκα μπορεί να φιλοξενεί έναν νεότερο άντρα, χωρίς να την ενώνει μαζί του μια ερωτική κλωστούλα, αλλά και να το κάνει, ποιο είναι το πρόβλημα; Από ένα απαισιόδοξο πρίσμα, στην ομάδα προστέθηκαν και όσοι αδιαφορούν πλήρως για το πώς και το γιατί μιας πολυπολιτισμικής συγκατοίκησης στην Ύδρα, αλλά τρέφονται από μισαλλόδοξες θεωρίες και ρατσιστικά παραληρήματα, χωρίς καμία διάθεση για αμφισβήτηση των ικανοτήτων ενός πολιτικού που εξέλεξαν.
Μέσα στα σεξοκεντρικά σχόλια, αναδύονται και άλλα συνωμοσιολογικά, αφού το να επικεντρώνεσαι στον μικρόκοσμο, τον μικροαστικό μικρόκοσμο, ενέχει το ρίσκο να σε φέρει τόσο κοντά που να μπορείς να ψηλαφήσεις τις πιο παρανοϊκές του απολήξεις. Από υποστηρίκτρια τουρκικών συμφερόντων, μεταμορφώνεται σε Κρουέλα, με δυο σκυλιά, τα οποία βγάζουν βόλτα οι «Πακιστανοί υπηρέτες της». Καθώς, δε, μιλάμε για γυναίκα, οι στυλιστικές της επιλογές δεν μένουν ασχολίαστες, καθώς, ως γνωστόν, όταν μια γυναίκα σου κάνει μια ερώτηση που δεν μπορείς να απαντήσεις, κουβαλώντας στους γυναικείους ώμους της όλο το θάρρος που η πατριαρχία έχει ορίσει ως ανδρική αρετή, με τι θα ασχοληθείς; Με το καπέλο της. Θα την αποκαλέσεις καρικατούρα, υστερική, γεροντοκόρη, κούγκαρ, αυτάρεσκη και θα μουρμουρήσεις ένα ψευτοναρκισσιστικό «που θα μου πεις εσύ εμένα».
Κανείς δεν σοκάρεται που τα εγχώρια μέσα έσπευσαν να στηρίξουν τον πρωθυπουργό σε αυτό το “happening” που ήρθε να ταράξει λίγο τα επικοινωνιολογικά νερά, που εδώ και δυο χρόνια μολύνονται με ερωτήσεις που σχεδόν μπορεί να απαντήσει και ένα δεκάχρονο. Αυτό που ίσως να σοκάρει είναι το πώς το δίκαιο χάνεται σε μια θάλασσα σεξισμού, ηλιακού και μη ρατσισμού, φανατικού μίσους που μεταβολίζεται σε σχόλια ντροπής κάτω από δημοσιεύσεις και tweets.
Πέρα από απογοήτευση και μια αίσθηση αποπροσανατολισμού, που έχουμε πλέον συνηθίσει, το μόνο που αξίζει να κρατήσουμε από όλο αυτό είναι εκείνη η μη ηθελημένη, αυθόρμητη σπόντα προς τους Έλληνες δημοσιογράφους. Αφού όταν χαρακτηρίζεις «κουλτούρα ολλανδική» της ευθείες ερωτήσεις, έχεις άτυπα δώσει έναν καθόλου κολακευτικό χαρακτηρισμό στους Έλληνες δημοσιογράφους, τις ερωτήσεις τους και τη διάθεσή τους να κάνουν σωστά τη δουλειά τους.
