Από χθες αργά το απόγευμα, οι οριζόντιες ρίγες έχουν γίνει θέμα. Ο χορογράφος και περσόνα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, Τάσος Ξιαρχό, αποφάσισε να παίξει ρόλο ζυγαριάς και αστυνομίας μόδας στο Instagram, βιντεοσκοπώντας, χωρίς να το γνωρίζει η ίδια, μια κοπέλα και μιλώντας για το πόσο μπαναλ είναι να μη συμμορφώνεται αυτή η κοπέλα με έναν κανόνα μόδας που ο ίδιος θυμάται από μικρός: αν έχεις παραπάνω κιλά, δεν φοράς οριζόντιες ρίγες. Αυτό δεν πήγε πολύ καλά, μιας και ο χορογράφος βρέθηκε στην “αμήχανη” θέση να κλείνεται στην τουαλέτα καταστήματος εστίασης, μέχρι να φύγει η κοπέλα την οποία βιντεοσκόπησε και ανέβασε χωρίς τη θέλησή της, ενώ παράλληλα την μπλόκαρε συνειδητοποιώντας πως όντας ο ίδιος δημόσιο πρόσωπο, η παραβίαση των προσωπικών δεδομένων της κοπέλας δεν θα έμενε κρυφή.
Ο Τάσος Ξιαρχό προσπάθησε να μας τραβήξει μαζί του στον πάτο αυτής της κουτσομπολίστικης, βαθιά ρατσιστικής, χονδροφοβικής και κακοποιητικής συνωμοσίας και τα πράγματα δεν πήγαν ακριβώς όπως το περίμενε. Ίσως γιατί έχουμε ενηλικιωθεί. Ίσως γιατί βρήκαμε χυδαία την πρόθεσή του να διαπομπεύσει μια γυναίκα. Ίσως γιατί δεν θα τολμούσαμε ποτέ όχι να κάνουμε δημόσιο στόρι, αλλά ούτε βίντεο σε ομαδική συνομιλία κάτι τέτοιο. Ίσως γιατί μπορεί να δίνουμε το follow μας κάπως εύκολα, αλλά και το unfollow δεν έρχεται με δυσκολία. Ίσως γιατί το 2021, δεν ανεχόμαστε να ασχολούνται άλλοι με τις ρίγες και το πόσο εύκολα ή δύσκολα κουμπώνουν τα φερμουάρ μας. Ίσως γιατί έχουμε αφήσει πίσω μας κανόνες μόδας για “αδύνατους” και “plus size”, γιατί έχουμε χωνέψει πως θα φοράμε ό,τι θέλουμε, στέλνοντας την αστυνομία μόδας στον ίδιο κάδο απορριμάτων με όλες τις άλλες “αστυνομίες” που καταχρώνται εξουσίες και φλερτάρουν με την αμετροέπεια.
Στο Twitter τρεντάρει ο χορογράφος, ο οποίος μόλις είδε τα πράγματα να παίρνουν έκταση, επέστρεψε με νέο στόρι συγγνώμης. Στη συγγνώμη του αυτή προσπάθησε εκ νέου να πάρει τους followers του μαζί του στον πάτο της περήφανης εκδήλωσης των κατώτερων ενστίκτων, ζητώντας τους να παραδεχτούν πως και εκείνοι έχουν κάνει τέτοια σχόλια, καταλήγοντας λίγο-πολύ, πως το θέμα δεν είναι αν τσακίζεις δέκα διαφορετικούς πυλώνες της ανθρώπινης ύπαρξης και αξίας, από τα προσωπικά δεδομένα, μέχρι την εξωτερική εμφάνιση και τις επιλογές κάποιου. Το θέμα είναι να ζητήσεις συγγνώμη μετά. Ο ίδιος βέβαια, στην επικοινωνία του με την κοπέλα, όχι μόνο δεν ζήτησε συγγνώμη, αλλά εντελώς χειριστικά προσπάθησε να την απειλήσει και την προκάλεσε να του ζητήσει εκείνη συγγνώμη. Φαίνεται πως δεν θυμάται ένα άλλο σετ κανόνων που ακούμε όλοι από μικροί, όπως το να μην κρίνεις τους γύρω σου, να κοιτάς τη δουλειά σου, να ζητάς συγγνώμη και να το εννοείς.
Το Instagram έχει γίνει μια παράλληλη πραγματικότητα που αργά ή γρήγορα τρώει τα παιδιά της, ακριβώς όπως τα γεννά.
Η αλήθεια είναι πως παράγουμε περισσότερους ντεμέκ ινφλουένσερς από όσους μπορούμε να καταναλώσουμε. Στο συχνά τοξικό Instagram έχουν δημιουργήσει τα μικρά τους βασίλεια άνθρωποι που ξεκινούν ολόκληρα βίντεο με τη φράση “επειδή με ρωτάτε”, γιατί πράγματι κάποιος τους ρωτάει. Η σκληρή αλήθεια είναι πως τους τοποθετούμε στο βάθρο που λέγεται “opinion leading” και απλώς περιμένουμε σαδιστικά να πέσουν στο πρώτο τους μεγάλο ατόπημα. Δεν μας νοιάζει πραγματικά τι λένε, τι πιστεύουν, τι φοράνε. Περιμένουμε την αποκαθήλωσή τους. Όσοι αντιστέκονται στον πειρασμό του να θεωρήσουν εαυτούς τόσο σημαντικούς, αντέχουν κάπως παραπάνω στον χρόνο. Όσο περιμένουμε, καταλήγουμε πράγματι να καταναλώνουμε την πολλές φορές αχρείαστη πληροφορία που έχουν να προσφέρουν. Και όταν δεν την έχουν, τη δημιουργούν με το ζόρι.
Τι έγινε με τον Ξιαρχό; Ένιωσε αρκετά σημαντικός. Έπεσε στην παγίδα. Θεώρησε πως θα συγχωρεθεί. Ναι, ο Τάσος Ξιαρχό είναι ένα ακόμα θύμα της παγίδας του περιεχομένου που πρέπει να γεννιέται, να κοινοποιείται και να συνεχίζει αυτόν τον φαύλο κύκλο. Το Instagram έχει γίνει μια παράλληλη πραγματικότητα που αργά ή γρήγορα τρώει τα παιδιά της, ακριβώς όπως τα γεννά. Δεν θα έπρεπε να μας κάνει εντύπωση το ότι ένας άνθρωπος που μετρά πια την επιτυχία του σε followers και λεπτά αυτοαναφορικότητας υπέπεσε στο ατόπημα του να μας δείξει τις χειρότερες εκφάνσεις του. Τα social media έχουν μετατραπεί σε ένα καφενειακό σκηνικό. Και στα καφενεία όλοι κάποια στιγμή δείχνουμε τον χειρότερο εαυτό μας. Κάπου εκεί γύρω είμαστε εμείς, περιμένοντας να τους διώξουμε από το καφενείο, το οποίο θα συνεχίσει να κάνει τη δουλειά του και χωρίς τους αδύναμους κρίκους.
Δημιουργούμε, αναπαράγουμε, καταναλώνουμε, συνειδητοποιώντας μετά από κάθε αποκαθήλωση πως τουλάχιστον τα κριτήριά της ανεβαίνουν σε ποιότητα. Χονδροφοβικοί, ψεκασμένοι, ομοφοβικοί, ρατσιστές και θρασύδειλοι παίρνουν σειρά. Τον Ξιαρχό τον ανεβάσαμε βλέποντάς τον GNTM, αναπολογητικό, ταλαντούχο, με ψηλοτάκουνα, που ρίχνει Χ σε κανόνες και νόρμες φύλων. Τον κατεβάσαμε όταν δεν ένιωσε πως είναι τουλάχιστον υποχρέωσή του να στηρίξει όλα εκείνα τα πλάσματα τα οποία θεωρούσαμε πως εκπροσωπεί. Τα άτομα που παίρνουν την “κανονικότητα” και την τοποθετούν στο ράφι της απόλυτης ανυπαρξίας. Μιας τοξικής ανυπαρξίας.
Όποιος μιλάει πολύ, λέει και πολλές βλακείες.
Το πραγματικό πρόβλημα με τον Ξιαρχό είναι πως επιβεβαιώνει ένα κακό σερί. Το στερεότυπο ενός αδούλευτου ψυχισμού, ενός “εξτρίμ” αυθορμητισμού, όπως είπε και ο ίδιος, που ποτέ δεν έχει κάνει το ελάχιστον παραπάνω μίλι: να αμφισβητήσει τον εαυτό του. Ο χορογράφος έχει δηλώσει πως έχει δεχτεί bullying, έχει δεχτεί ρατσισμό,και όμως, αυτά δεν αποτέλεσαν αρκετά καλές αφορμές για να ψηλαφήσει και μετά να απορρίψει την παθολογία του να ασχολείσαι με τον διπλανό σου σαν να σε αφορά. “Κομπλεξικούς” είχε χαρακτηρίσει όσους φέρονται σε άτομα διαφορετικά από τους ίδιους, καταφεύγοντας στο bullying λες και είναι ο μοναδικός τρόπος αντιμετώπισης όσων δεν τους μοιάζουν. Τι σύμπτωση; Αυτή ακριβώς είναι η λέξη που θα περιέγραφε τον λόγο της ακύρωσής του: άφεση χωρίς αντιστάσεις σε συμπλέγματα.
Και αν είναι να πάρουμε ένα μάθημα ψηφιακού περιεχομένου από όλο αυτό, είναι πως δεν χρειάζεται πάντα να έχουμε κάτι να πούμε. Μπορεί το section των στόρι μας να μείνει κενό για 24 ώρες. Δεν θα τρέξει ρουθούνι, ο κόσμος θα συνεχίσει να κινείται. Άλλωστε, ως γνωστόν, όποιος μιλάει πολύ, λέει και πολλές βλακείες. Και κάποιες από αυτές μπορούν να γίνουν επικίνδυνες και για τους αποδέκτες, αλλά κυρίως για τον ίδιο τον πομπό.
