Την πόρτα του ανακριτή πέρασαν οι 7 αστυνομικοί που εμπλέκονται στην υπόθεση της καταδίωξης στο Πέραμα που έληξε με τον θάνατο του 18χρονου Ρομά, Νίκου Σαμπάνη. Έξω από το δικαστικό Μέγαρο Πειραιά είχαν συγκεντρωθεί συνάδελφοί τους και πολίτες, οι οποίοι τους χειροκρότησαν, φωνάζοντας «είστε ήρωες».
Για ποιο λόγο χειροκροτήθηκαν οι 7 αστυνομικοί και γιατί είναι «ήρωες»; Μήπως γιατί αφαίρεσαν τη ζωή του 18χρονου Νίκου Σαμπάνη; Όχι. Χειροκροτήθηκαν διότι αφαίρεσαν τη ζωή του Ρομά Νίκου Σαμπάνη ο οποίος υπέδειξε παραβατική συμπεριφορά κλέβοντας ένα αυτοκίνητο. Με αυτόν τον τρόπο, λοιπόν, με τις 38 σφαίρες από τους αστυνομικούς, τα άτομα που χειροκρότησαν σήμερα το πρωί έξω από το δικαστικό Μέγαρο Πειραιά θεωρούν ότι θα μπει ένα τέλος στην ανομία και την ειδική μεταχείριση των περιθωριοποιημένων κοινωνικών ομάδων. Επικίνδυνο σκεπτικό.
Κάτω από κάθε είδηση που αφορά την υπόθεση καταδίωξης στο Πέραμα, η συντριπτική πλειοψηφία των σχολίων τάσσεται υπέρ του «καλά του κάνανε». Είναι θλιβερό. Δεν έχουμε να κάνουμε με μεμονωμένες απόψεις, έχουμε να κάνουμε με μία και μόνο άποψη που μοιάζει να έχει δημιουργηθεί σχεδόν συγκεντρωτικά, λες και όλοι αυτοί που σχολιάζουν πιστεύουν από γεννησιμιού τους στην ίδια ιδέα. Αυτό θέλουμε; Να εξασφαλίζουμε την «ασφάλεια» με 38 σφαίρες και πίσω από κάθε μας κίνηση να υποβόσκουν ρατσιστικά κίνητρα και τυποποιημένα συμπεράσματα που βασίζονται σε τσουβαλιάσματα και προκαταλήψεις.
Τα χειροκροτήματα και οι επευφημίες ανήκουν κυρίως στους μικροαστούς, τα άτομα δηλαδή που θα έπρεπε να φοβόμαστε περισσότερο.
Μιλούν για νομιμότητα και επιβολή της τάξης ενώ την ίδια στιγμή, οι διάλογοι μεταξύ της ομάδας ΔΙΑΣ και του κέντρου επιχειρήσεων της ΕΛ.ΑΣ. μαρτυρούν το ακριβώς αντίθετο. Δεν υπάρχει νόμιμη χρήση των όπλων και είναι ξεκάθαρο ότι οι 7 είχαν αυτονομηθεί, παραβιάζοντας τις εντολές απεμπλοκής. Οπότε, για ποια νομιμότητα κάνουν λόγο όλοι αυτοί που χειροκροτούν από κοντά ή από το πληκτρολόγιό τους, ενώ είναι ξεκάθαρο ότι οι αστυνομικοί έδρασαν παράνομα; Καμία λογική.
Συνήθως, αυτές οι επικροτήσεις δεν ανήκουν στην αστική τάξη, τους καλοπιασμένους και τους «πνευματικά ανώτερους», άλλωστε όλοι αυτοί δεκάρα δε δίνουν αφού ζουν στο δικό τους κόσμο. Τα χειροκροτήματα και οι επευφημίες ανήκουν κυρίως στους μικροαστούς, τα άτομα δηλαδή που θα έπρεπε να φοβόμαστε περισσότερο. Δεν έχουν σταθερό ιδεολογικό έρεισμα, έχουν όμως σταθερή αντίληψη των πραγμάτων:
Είναι γύφτος; Κλέβει.
Τον σκότωσαν; Αφού ήταν κλέφτης.
Το απαραίτητο zoom out, λοιπόν, η διαδικασία του να κρατάω τις αποστάσεις μου από ένα ζήτημα μέχρι να αναλύσω το πώς αυτό προέκυψε, με ποιο τρόπο οδηγηθήκαμε εκεί που οδηγηθήκαμε και ποιοι είναι ο βασικοί λόγοι που ένας άνθρωπος έφτασε στο σημείο να κλέψει, περνάει σε δεύτερη, σε τρίτη μοίρα. Ο «κοινωνικός αποκλεισμός» είναι για εκείνους μια έννοια άγνωστη και όπως φαίνεται, θα παραμείνει άγνωστη.
Πού κολλάει εδώ ο μικροαστισμός; Στη χώρα μας παντού κολλάει.
