Η Φώφη Γεννηματά, διαχειριζόμενη για αρκετές μέρες την επιδείνωση της υγείας της, έφυγε σήμερα από τη ζωή. Δεν υπάρχουν ούτε αρκετές, ούτε κατάλληλες λέξεις να μιλήσεις για τον θάνατο ενός τόσο νέου ανθρώπου. Ούτε να δώσεις τα πιο ειλικρινή σου συλλυπητήρια στους οικείους του. Όποιος έχει βιώσει την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου, ειδικά τόσο νωρίς, αντιλαμβάνεται πως τις πρώτες αυτές ώρες, τα συλλυπητήρια ακούγονται σαν κενά, σαν ηχώ, σαν χιόνια σε μια αναμμένη τηλεόραση που παίζει στο backround. Δεν υπάρχει τρόπος να μεταφέρεις με ειλικρίνεια το πόσο συντετριμμένος είσαι από αυτό το θλιβερό γεγονός, αλλά σίγουρα υπάρχουν τρόποι να μην καταλήξεις προσβλητικός, απέναντι στον άνθρωπο που απεβίωσε, την οικογένειά του, αλλά και στους ασθενείς που ζουν με την ασθένεια που του κόστισε κάποια χρόνια ακόμα.
Η κατάσταση της υγείας της προέδρου του ΚΙΝΑΛ είχε γίνει θέμα των ημερών, έχοντας πακεταριστεί πολλές φορές μαζί με την ανακοίνωση της Ντόρας Μπακογιάννη ότι πάσχει από πολλαπλό μυέλωμα. Δεν σταματήσαμε να διαβάζουμε για τη “μεγαλύτερη μάχη της ζωής” των δυο γυναικών, μη μπορώντας να ξεχάσουμε πως η γλώσσα του καρκίνου πρέπει να πεθάνει. Όσοι ζουν με τον καρκίνο, ως χρόνια ασθένεια, έχουν κάνει σαφές μέσα από συνεντεύξεις και δηλώσεις τους, πως δεν θέλουν να χαρακτηρίζονται ως “μαχητές” και “μαχήτριες”. Το “ζω με τον καρκίνο” είναι προτιμότερο από το “παλεύω με τον καρκίνο” και οι λόγοι είναι ευνόητοι.
Σήμερα η τρομολαγνεία και ο νιχιλισμός που ακολουθεί την ασθένεια αυτή, έφτασε εκ νέου σε ένα πικ. Διαβάσαμε πως “η Φώφη Γεννηματά έχασε τη μάχη” και πως “δεν τα κατάφερε”, λες και είχε μια επιτυχία να επιδείξει. Σύμφωνα με αυτή την προβληματική διατύπωση, η κυρία Γεννηματά έπαιξε και έχασε και κάποιος μετράει κάπου δίπλα τα σκορ. Η Φώφη Γεννηματά που είχε κάνει σαφές πως είχε επιλέξει μια ζωή χωρίς φόβο, χωρίς ηττοπάθεια, χωρίς το φλερτ με την τάση να αντιμετωπίζουμε τον καρκίνο σαν αυτό το “θηρίο”, το “κακό”, την “ασθένεια που δεν λέμε το όνομά της”. Σύμφωνα με αυτή την προβληματική διατύπωση, όσοι πεθαίνουν από καρκίνο αποτυγχάνουν, χάνουν, δεν καταφέρνουν να κερδίσουν. Σε μια μάχη που δεν υπάρχει καν, αλλά την έχουμε εφεύρει για να κάνουμε τους τίτλους μας ζοφερούς και μάλλον για να τραυματίζουμε όποιον καρκινοπαθή τους διαβάζει.
Αυτό που αξίζει να μείνει σε τίτλους, άρθρα, γκουγκλαρίσματα και αναφορές στο όνομα της Φώφης Γεννηματά είναι το μάθημα. Το μάθημα ζωής.
“Αν ζεις με τον φόβο, αυτή δεν είναι ζωή, έχει νικηθεί στην πραγματικότητα, στην καθημερινότητά σου. Εγώ δεν έζησα έτσι”, είχε δηλώσει η ίδια μιλώντας για τη ζωή με τον καρκίνο. Η ίδια στον τρόπο που μιλούσε για αυτό, τον πάντρευε με τη ζωή, κόντρα σε όσους επιμένουν να τον παντρεύουν με το τέλος. Με τον θάνατο, την ήττα και έναν τρόμο που πουλάει και που γεννά αρρωστοφοβίες και αμάθεια. Μια συστηματική, σχεδόν προληπτική αποφυγή του ακούσματος της ίδιας της λέξης, λες και είναι μεταδοτική προφορικά.
Είναι άδικο να ανακοινώνουμε τον θάνατο ενός ανθρώπου από την ασθένεια αυτή που ονομάζεται καρκίνος, σαν “ήττα στη μάχη”. Είναι σαν να ρίχνουμε το βάρος στον ασθενή. Λες και αυτός φταίει που τελικά η υγεία και η πορεία της δεν είναι στα αλήθεια μάχες, αλλά στην πραγματικότητα άφεση στο σώμα το ίδιο και στην επιστήμη. Ένας συνδυασμός παραγόντων αστάθμητων, αλλά ταυτόχρονα και προκαθορισμένων.
Αυτό που αξίζει να μείνει σε τίτλους, άρθρα, γκουγκλαρίσματα και αναφορές στο όνομα της Φώφης Γεννηματά είναι το μάθημα. Το μάθημα ζωής.
“Για αρκετά χρόνια ζούσα με το σκεπτικό ότι κάποια στιγμή ο καρκίνος θα χτυπήσει και τη δική μου πόρτα. Μετά η καθημερινότητα μας ξεπέρασε, αρχίσαμε να ζούμε φυσιολογικά και το ξεχάσαμε, το βγάλαμε από τη ζωή μας. Αλλά επανήλθε και αφού επανήλθε μάθαμε να ζούμε με αυτό. Το Σάββατο το διαπίστωσα, τη Δευτέρα χειρουργήθηκα και το επόμενο Σάββατο ήμουν σε ένα συνέδριο και μιλούσα από το βήμα”, είχε πει μια αξιοθαύμαστη γυναίκα, που κράτησε το κόμμα της ζωντανό, αξιοπρεπές, διαχειριζόμενη παράλληλα την προσωπική της ζωής και ένα σοβαρό εμπόδιο στην υγεία της. Ένα εμπόδιο που δεν την ισοπέδωσε ποτέ σαν άνθρωπο. Έκανε ό,τι μπορούσε, με όσα μέσα είχε. Ούτε ηττήθηκε, ούτε έχασε. Εμείς χάσαμε. Μια ικανή γυναίκα, μια ικανή πολιτικό, ένα πολύ απαραίτητο γυναικείο πρότυπο.
