Καλεσμένη στην εκπομπή της Σίσσυς Χρηστίδου, η Ελισάβετ Κωνσταντινίδου, μεταξύ άλλων, αναφέρθηκε και στον Πέτρο Φιλιππίδη. Αναφέροντάς τον η ίδια με αφορμή την ιδιότητα του σκηνοθέτη, έδωσε την τέλεια πάσα στους παρουσιαστές να εκμαιεύσουν την άποψή της για όσα τον μετέτρεψαν σε κεντρικό πρόσωπο του ελληνικού me too και τον οδήγησαν στη φυλακή. Όποια δήλωση μετατρέπεται σε πλυντήριο είναι βαθιά προβληματική, αλλά η κατάσταση γίνεται πολύ πιο δύσκολη όταν τη γρήγορη τηλεοπτική πλύση αναλαμβάνει μια ηθοποιός που εκτιμά κανείς πολύ.
Κάπως έτσι, η Ελισάβετ Κωνσταντινίδου είναι σαν να έδωσε τη χαριστική βολή στην ελπίδα όσων θεωρούσαμε πως στη γενιά ηθοποιών με τους οποίους μεγαλώσαμε, υπάρχουν άνθρωποι που δεν είναι διαθέσιμοι να ρίξουν ευθύνες σε ιδέες και αιθέρα, όταν τα υποκείμενα είναι απλώς ένοχα. Χωρίς δικαιολογίες, χωρίς παραμύθια για συνάφια που κρύβουν μέσα τους σκοτάδι που γεννά ταλέντο, χωρίς μύθους για τον εκφυλισμό της εξουσίας. Για κάποιο παράξενο λόγο, η Ελισάβετ Κωνσταντινίδη δεν είναι ανάμεσα σε αυτούς, όσο και αν το ευχόμασταν.
Τι μάθαμε από τις δηλώσεις της;
Πως ο Πέτρος Φιλιππίδης είναι ένας σπουδαίος ηθοποιός
«Μιλάμε για έναν σπουδαίο σκηνοθέτη και ηθοποιό. Δεν μπορώ να πω τίποτα. Ο κάθε άνθρωπος έχει το δικό του σχέδιο ζωής. Για κάποιο λόγο συνέβησαν όλα αυτά», ανέφερε η ηθοποιός, συνεχίζοντας: «Όλοι ερχόμαστε προ των ευθυνών μας. Και ο ίδιος ήρθε αντιμέτωπος με τις δικές του», κάνοντας μια σύγκριση με τον Κέβιν Σπέισι, του οποίου τις ταινίες -όπως είπε- θέλει να ακόμα να παρακολουθεί. «Οι ηθοποιοί είναι και αυτοί άνθρωποι με αδυναμίες. Πάντα ήταν έτσι. Η δικαιοσύνη είναι εδώ και αν πρέπει να τιμωρηθεί θα τιμωρηθεί. Πόσο αθώοι είμαστε όλοι μας;»
Πέραν του αυτονόητου πως το αν μπορεί κανείς να διαχωρίσει το ταλέντο και την ιδιότητα από τις καταγγελίες για σεξουαλική βία, είναι μια καθαρά προσωπική υπόθεση για γερά στομάχια, η μείωση της βίας η οποία περιγράφεται σε αυτές τις καταγγελίες, που οδήγησαν τον Πέτρο Φιλιππίδη στη φυλακή, δεν χωράει στον άψυχο, στεγνό όρο «σχέδιο ζωής». Σχέδιο ζωής είναι να εύχεσαι, μέσα στο απρόβλεπτο της ζωής, πως θα καταφέρεις με τον κόπο σου να χαίρεις της εκτίμησης των ανθρώπων που είδαν τις σειρές σου και τις παραστάσεις σου. Όχι το να παίζεις τον ρόλο του ταλέντου, βολεμένος στο απυρόβλητο, βιάζοντας, απειλώντας και παρενοχλώντας.
Πως οι βιασμοί συμπεριλαμβάνονται στις «αδυναμίες» του Πέτρου Φιλιππίδη
«Οι ηθοποιοί είναι και αυτοί άνθρωποι με αδυναμίες. Πάντα ήταν έτσι. Η δικαιοσύνη είναι εδώ και αν πρέπει να τιμωρηθεί θα τιμωρηθεί. Πόσο αθώοι είμαστε όλοι μας;»
Το να απειλείς, να επιτίθεσαι, να βιάζεις, να κλειδώνεις ένα άτομο στο αυτοκίνητό σου, και όταν αντιλαμβάνεσαι πως η αντίστασή του θα κρατήσει όσο μπορεί να το πετάς έξω, δεν είναι αδυναμία. Δεν μπορεί να είναι αδυναμία. Είναι προβληματική θεώρηση του έμφυλου -και όχι μόνο- ρόλου σου, είναι κατάχρηση της εξουσίας την οποία θεωρείς πως έχεις και είναι και μια νότα βιαιότητας που όπως και να έχει σε μετατρέπει σε έναν επικίνδυνο άνθρωπο. Είναι όλα αυτά μέσα σε όλα όσα άλλα μπορεί να είναι.
Πως για όλα φταίει η εξουσία
Μιλώντας για εξουσία, να αναφέρουμε πως σε αυτή την «ιδέα» έριξε τις ευθύνες η ηθοποιός αναφέροντας πως «όταν έχεις θέατρο, θίασο, είσαι πρωταγωνιστής, όταν έχεις οτιδήποτε παρακαλάνε οι άνθρωποι να μπουν, είναι πολύ εύκολο να συμπεριφερθείς αλαζονικά. Χωρίς αυτό να δικαιολογεί τίποτα. Μετά θα πρέπει να βρεθείς αντιμέτωπος με τις πράξεις σου. Αυτό δεν αλλάζει. Αλλά είναι τρομακτικό το πώς μπορείς να γλιστρήσεις, ακόμα κι όταν από άγνωστος γίνεσαι γνωστός».
Η εξουσία μπορεί να γίνει διαβρωτική και να εκφυλίσει αξίες και ακεραιότητα. Δοσμένα αυτά. Παρόλα αυτά, δεν σε κάνει βιαστή. Βιαστής είσαι ούτως ή άλλως και η εξουσία είναι ακόμα ένα μέσο σου για να επιβάλεις το θέλω σου χωρίς τη συναίνεση του άλλου.
Κάπου εδώ να πούμε και ένα «πάλι καλά» που η Ελισάβετ Κωνσταντινίδη δεν αντιτίθεται στο κύμα των καταγγελιών που γέννησαν το Me Too. Που δεν είναι από εκείνους που δεν αντιλαμβάνονται το timing τους ως πρόβλημα. Να πούμε τελοσπάντων ένα πάλι καλά που δεν αναρωτήθηκε γιατί τώρα. Κατά τα άλλα, μας θύμισε με ποιους έχουμε να κάνουμε, με πόση ευκολία βρίσκει κανείς δικαιολογητική βάση για εγκλήματα, στρίβοντας το μαχαίρι σε πληγές γυναικών που ακόμα δεν έχουν καταφέρει να επουλώσουν τραύματα. Κατά τα άλλα, όλο αυτό μπορεί και να θυμίζει λίγο Σύνδρομο Στοκχόλμης, μιας γενιάς που κληρονόμησε το πάντρεμα της βίας με το θέατρο και μετά συνήθισε, μη έχοντας τα όπλα και τα μέσα να κόψει τον γόρδιο δεσμό.
