Δεν γεννήθηκα χθες, δεν απέκτησα μόλις την πρώτη μου τηλεόραση, δεν έκανα για πρώτη φορά πριν λίγα λεπτά το παρθενικό μου σκρολ. Το ξέρω καιρό. Τίποτα δεν είναι αρκετά ιερό για να μην το μετατρέψει σε μίασμα η διψασμένη για θέματα που πουλάνε επικαιρότητα. Την περασμένη Πέμπτη ξυπνήσαμε με την είδηση του θανάτου του Mad Clip και χωρίς καλά καλά να έχουμε ξεμουδιάσει από τον χαμό ενός νέου ανθρώπου, τόσο ξαφνικά, παρακολουθούμε ανέκφραστοι ρεπορτάζ από το σημείο πρόσκρουσης του αυτοκινήτου του, από τη μάντρα στην οποία κατέληξε ως άμορφη πια μάζα, δηλώσεις από τον ενδυματολόγο που τον “ετοίμασε” για την κηδεία, “σπαρακτικά στιγμιότυπα” από την κηδεία του τράπερ.

Πού σταματάει η ηδονοβλεπτική σκοπιά του απόλυτου αναπόφευκτου του θανάτου; Δεν θα βγάλω την ουρά μου απ’ έξω. Κλικάρα και ξανακλίκαρα κείμενα για την είδηση του θανάτου του, τον δίωρο απεγκλωβισμό, τον αριθμό των πυροσβεστών που χρειάστηκαν ώστε να βγάλουν τον Mad Clip από το σοκαριστικά κατεστραμμένο αυτοκίνητό του. Δεν αργεί να σε πιάσει αηδία όσο συνειδητοποιείς το πώς ο κιτρινισμός, η λεπτομέρεια, το στοιχείο του σοκ δεν αργούν να βουλιάξουν τον θάνατο και τον θρήνο στην αριθμολαγνική λάσπη του συμφέροντος, των clicks, της τηλεθέασης. Διαβάζεις τις “σπαρακτικές στιγμές που κανείς δεν είδε”, που αναφέρονται στα δάκρυα πρώην συντρόφου του τράπερ, μη τυχόν και δεν μετατραπεί σε reality στιγμή -από τις πιο ντροπιαστικές- ο θρήνος οικογένειας, φίλων, πρώην συντρόφων και συνεργατών στην κηδεία. Μη τυχόν και ξεφύγεις από τη νίκη των κατώτερων ενστίκτων απέναντι στην θέληση για απόλυτο σεβασμό σε ό,τι αποκαλούμε “τελευταίο αντίο”, αντιλαμβανόμενοι τη σημασία της έννοιας. 

Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από όταν η γυναικοκτονία στα Γλυκά Νερά μας έκανε να αδυνατούμε να δούμε πού διαχωρίζεται η ενημέρωση από το φθηνό reality και να ‘μαστε εδώ, να διαβάζουμε για το πώς αγκαλιάστηκαν ο Light και η πρώην σύντροφος του Mad Clip στην κηδεία του δεύτερου, που στην τελική, προβλήθηκε σε live streaming, αφαιρώντας το προνόμιο του “αποκλειστικού” από όποιον φιλοδοξούσε να καρπωθεί κέρδη από την τραγωδία. Για το αν η Ελένη Φουρέιρα έφτασε “υποβασταζόμενη” και “με δάκρυα στα μάτια”. Για την “σπαρακτική κραυγή της μητέρας του”, σε δημοσιεύματα που πόνταραν στην ανατριχίλα για ένα κλικ. Για εκατομμύρια κλικς. “Σπαρακτική”, “ραγίζει καρδιές”, “συγκλονίζει”. Άνω κάτω τελεία. Κλικ. Τέλος. Η δουλίτσα έγινε. Ρεπόρτερ όρθιοι μπροστά στο σημείο με το μικρόφωνο στο χέρι. Ρεπόρτερ έξω από τη μάντρα, πίσω από τα κάγκελα. Η κάμερα ζουμάρει στο διαλυμένο αυτοκίνητο. Πουλάμε έναν από τους πιο τραγικούς θανάτους της χρονιάς και θα αγοράσετε. Για πόσο μπορείτε να αντιστέκεστε στον κιτρινισμό αιμοδιψείς μας τηλεθεατές;; 

Από την Πέμπτη ως σήμερα, αδυνατώ να μετρήσω τις φορές που άκουσα ήχους από τη μουσική του Mad Clip, να αφήνει τα χνάρια της έξω από αυτοκίνητα που με προσπερνούν στη Βουλιαγμένης ή που βρίσκονται σταματημένα δίπλα μου στο κόκκινο φανάρι. Δεν μπορώ να φανταστώ πως μπορεί να είναι να πεθαίνει ένας καλλιτέχνης που πραγματικά ακούς/θαυμάζεις/σε εκφράσει/ή θα ήθελες να σε εκφράζει το 2021, αλλά για  κάποιο λόγο είμαι σχεδόν σίγουρη πως αυτά ακριβώς τα πλάσματα εξοργίζονται λίγο παραπάνω από εμένα με το χυδαίο ξεπούλημα αυτού του θανάτου. Ο στυλίστας και φίλος του Mad Clip, μαθαίνουμε πως τον έντυσε “με το αγαπημένο Gucci κοστούμι του” και αναρωτιόμαστε, τι δεν χάνει ποτέ την ιερότητά του για τα media; Ίσως τίποτα τελικά.