Αρχές Αυγούστου και ο τραγικός απολογισμός των γυναικοκτονιών του προηγούμενου μόλις μήνα εντείνει τον ήδη υπάρχοντα φόβο. Αυτή την ανασφάλεια που μερικές φορές ξυπνάει μέσα στο πακέτο του να είσαι γυναίκα σε μια χρονική καμπή που σε οδηγεί στο να δολοφονείσαι για αυτό. «Χάλασε η φάση», «τη ζήλευε», «νόμιζε ότι τον απαντάει». Όλες οι δικαιολογίες μαζεμένες, απόδειξη πως η πατριαρχία οπλίζει τα χέρια αντρών που εμπιστευόμαστε, κάναμε διακοπές μαζί τους, έχουν τα κλειδιά του σπιτιού μας, κοιμούνται στην άλλη πλευρά του κρεβατιού μας. Σήμερα το πρωί, η είδηση της δολοφονίας μιας ακόμα γυναίκας, από τα χέρια του συζύγου της, σε κατάστημα στη Λάρισα, κάνει την ανάγκη μιας παραπάνω από άμεσης, παραπάνω από ικανοποιητικής, θεσμικής απάντησης στην έμφυλη βία. Αλλά αυτό που παίρνουμε είναι ο οκνηρός καθησυχασμός του γεγονότος πως… ΟΚ, μωρέ, δεν είμαστε και Βενεζουέλα.
“Χάλασε η φάση”
Η Γαρυφαλλιά, στις πρώτες της διακοπές στη Φολέγανδρο, δολοφονήθηκε από τον σύντροφό της, ο οποίος εξοργίστηκε από το πόσο επικίνδυνο τον θεώρησε η Γαρυφαλλιά τη στιγμή που σήκωσε απότομα το χειρόφρενο, αφήνοντας το αμάξι μετέωρο δίπλα σε έναν γκρεμό. Τον προσέβαλε λέει που θεώρησε εκείνη πως ήταν ικανός να της κάνει κακό και φώναζε, ζητώντας βοήθεια, τρέχοντας πανικόβλητη έξω από το αυτοκίνητο. Και τελικά τι έγινε; Επικίνδυνος, επιβεβαιώνοντας με τον χειρότερο τρόπο τον φόβο της κοπέλας. «Χάλασε η φάση». Έτσι δικαιολόγησε τη δολοφονία του, αναφέροντας πως η Γαρυφαλλιά του έδινε λάθος οδηγίες, παρακούοντας το GPS και μάλωσαν. Η Γαρυφαλλιά ήταν η γυναικοκτονία που ήρθε μετά από εκείνη της Καρολάιν, εκεί που πιστέψαμε πως είχε μπει ένα άγαρμπο τέλος στη λίστα με όσες από εμάς φεύγουν από τα χέρια πρώην και νυν συντρόφων που πακετάρουν τις θηλυκότητες με τους τίτλους ιδιοκτησίας.
“Τη ζήλευα”
Μια γυναίκα μαχαιρώθηκε μέχρι θανάτου στο κρεβάτι του σπιτιού της στη Δάφνη. Με ένα από τα μαχαίρια της κουζίνας της. Μέσα στο ίδιο της το σπίτι, από έναν άντρα, που από ό,τι φαίνεται φοβόταν από καιρό. Μια μια έρχονται στη δημοσιότητα λεπτομέρειες από την κοινή ζωή με τον θύτη της: η γειτόνισσα που είχε καλέσει την αστυνομία, γιατί κατάλαβε πως δεχόταν τη βία του συζύγου της. Η κυνική ομολογία του 30χρονου γυναικοκτόνου, που παραδέχτηκε πως η γυναίκα κρυβόταν στα δωμάτια του σπιτιού, αλλά εκείνος άκουσε τις συμβουλές ενός γνωστού και αφαίρεσε τα κλειδιά από όλες τις πόρτες. Η ψυχραιμία την οποία έδειξε ο γυναικοκτόνος όταν της αφαιρούσε τη ζωή και η προσπάθειά της να αντισταθεί να σωθεί.
“Νόμιζα πως με απατούσε”
Ένας άντρας στη Λάρισα, εισέβαλε στο κατάστημα του αδερφού της συζύγου του και την πυροβόλησε οχτώ φορές. Γιατί; Γιατί ήταν γυναίκα. Γιατί «νόμιζα πως με απατάει». Έτσι απλά. Οι άντρες σκοτώνουν τις γυναίκες αντί να τις χωρίζουν και είναι απλώς Τρίτη. Οι πληροφορίες θέλουν τον γυναικοκτόνο να έμαθε πως η σύζυγό του έχει εκκινήσει διαδικασίες διαζυγίου, ταξιδεύοντας μέχρι τη Λάρισα για να τη σκοτώσει. Αφού ολοκλήρωσε την αποστολή του, σήκωσε το όπλο του ψηλά και φώναξε «σκότωσα τη γυναίκα μου. Καλέστε την αστυνομία».
Με τις γυναικοκτονίες να παίρνουν διαστάσεις επιδημίας, και στον απόηχο του περιστατικού της Δάφνης, η υφυπουργός Εργασίας και πρώην Γενική Γραμματέας για την Ισότητα των Φύλων, Μαρία Συρεγγέλα, έκανε δηλώσεις σε τηλεοπτικές εκπομπές, θεωρώντας πως το «δεν είμαστε και Βενεζουέλα» είναι επιχείρημα κατευνασμού του φόβου που προκαλείται σε κάθε θηλυκότητα, στο άκουσμα των απανωτών γυναικοκτονιών. Πως το «δεν είμαστε και Βενεζουέλα» είναι μια καλή εξήγηση στο γιατί ο φόβος των γυναικών δεν μειώνεται σε μια -ανύπαρκτη- θεσμική διάσταση. Στο γιατί στις περισσότερες περιπτώσεις οι αρχές και οι θεσμοί είναι κάτι ακόμα πιο απογοητευτικό από ανεπαρκείς. Όχι, δεν έχουμε ξεχάσει την εύκολη παραίτηση των αστυνομικών που κλήθηκαν στην πολυκατοικία της Δάφνης, λίγες μέρες πριν η γυναίκα τελικά δολοφονηθεί από τον κακοποιητή της, αλλά ούτε και το κορίτσι της υπόθεσης trafficking της Ηλιούπολης, που ενώ κατάφερε να ξεφύγει από το σπίτι του διακινητή της, έγινε μπαλάκι στα χέρια των αστυνομικών για ώρες.
Όχι, δεν είμαστε Βενεζουέλα, αλλά αυτό δεν είναι λόγος για πανηγυρισμούς, τη στιγμή που μετά τον σκόπελο της πατριαρχίας και της έμφυλης βίας, τον κίνδυνο να μας σκοτώσουν γιατί «χάλασε η φάση» δεν υπάρχει ασφαλές μέρος, με την αξιοπιστία ενός θεσμού, για να απευθυνθούμε. Δεν είμαστε Βενεζουέλα και για να μη γίνουμε θέλουμε ένα θεσμικό όργανο στο οποίο να μπορούμε να απευθυνθούμε. Θέλουμε ενημέρωση για τα ζητήματα έμφυλης βίας. Θέλουμε ξενώνες φιλοξενίας κακοποιημένων γυναικών, που να τις γλιτώνουν από τα χειρότερα. Όχι παρά τρίχα. Θέλουμε η διαδικασία από την οποία περνά κάθε φοβισμένη, κακοποιημένη θηλυκότητα να σέβεται το βίωμά της, την κατάστασή της, προβλεπόμενες και απρόβλεπτες απολήξεις που μπορεί να έχει στην ψυχολογική της κατάσταση και στη διαμόρφωση της ζωής της από εκεί και έπειτα. Θέλουμε ένα στελεχωμένο όργανο, με εκπαιδευμένα άτομα, που να ασχολείται με ζητήματα έμφυλης βίας και ενδοοικογενειακής βίας. Ασφάλεια θέλουμε.
