Πρωί Δευτέρας και η επικαιρότητα σου θέτει το κλασικό, προβλεπέ δίλημμα: με τι θα ασχοληθείς; Με το καλό ή το κακό; Το γιν ή το γιανγκ; Θα εκνευριστείς ή θα διατηρήσεις την ηρεμία σου; Σοβαρά τώρα, με ποιον θα ασχοληθείς; Με τον χρυσό Τέντογλου, τον χάλκινο Πετρούνια ή την απογοήτευση της Ιωάννας Τούνη που δεν κατάφερε να διαχειριστεί το σπαστό ωράριο των καταστημάτων εστίασης στους Παξούς;

Έχετε και εσείς τα δικά σας, αλλά και εγώ δεν είμαι από τους ανθρώπους που ξενυχτάνε βλέποντας Ολυμπιακούς. Παρόλα αυτά, δεν βρίσκω το πώς θα μπορούσε ένα λυπηρά άστοχο -παντελώς αχρείαστο- σχόλιο να ξεπεράσει αυτή την ανατριχίλα που ομολογώ πως ένιωσα βλέποντας τον Πετρούνια και τον Τεντόγλου να ξεπερνάνε τους εαυτούς τους με κάθε πιθανό τρόπο;

Ο Λευτέρης Πετρούνιας, μετά το χρυσό του Ρίο, φεύγει με ακόμα ένα ολυμπιακό μετάλλιο. Αυτή τη φορά θέατρο επιχειρήσεων του χαρίσματός του έγινε το Τόκιο, όπου και κέρδισε το χάλκινο μετάλλιο, μετά την εξαιρετική απόδοσή του στους κρίκους. Μπορεί ένα μικρό βήμα στην έξοδο να του στέρησε μια από τις δυο υψηλότερες θέσεις, αλλά αυτό που κρατάμε από την επίδοση του αθλητή είναι ότι ήρθε μετά από σοβαρό τραυματισμό στον ώμο και εγχείρηση. Πως πρόκειται για έναν αθλητή που δεν χρειάζεται να αποδείξει τίποτα απολύτως και όμως τα έδωσε όλα, συμμετέχοντας σε αγώνες μέχρι να βρει τη θέση του στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο.

Μιλώντας για το Τόκιο, ο Μίλτος Τεντόγλου, έφυγε με χρυσό, φέρνοντας τη μαγεία των plot twists στους αγώνες. Ο αθλητής, κυριολεκτικά και μεταφορικά, ξεπήδησε από την τέταρτη στην πρώτη θέση, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Υπάρχει κάτι το μαγικό, όταν ένας πρωταθλητής καλείται να σχολιάσει τη νίκη του και, διάολε, ο Τεντόγλου διπλασίασε αυτή τη μαγεία όταν, παρά τους εκφωνητές που δεν βαρέθηκαν λεπτό να διατηρούν μια υποτιμητική στάση απέναντι στους Κουβανούς αθλητές που διεκδικούσαν τα μετάλλια, αποφάσισε να μιλήσει με τα καλύτερα λόγια για εκείνους. Σε μια τεράστια δόση τύχης απέδωσε ο Μίλτος τη νίκη του λέγοντας πως «στο τέλος έκανα ακριβώς την ίδια επίδοση με τον πρώτο Κουβάνο που η αλήθεια είναι πως ήταν καλύτερος από εμένα σήμερα». Γροθιά σε όποιον προβάλει τον αθλητισμό αγκαζέ με την υπεροψία, έδωσε σε άλλα νέα ο Μίλτος, με το χρυσό του μετάλλιο και με το πιο αυθεντικό κούλνες που ίσως έχει αυτή η χώρα να προσφέρει εκεί έξω.

Στο μεταξύ, η στάση του Τεντόγλου από το άλμα του και μετά είναι για βραβείο. Οι σηκωμένοι ώμοι όταν στάθηκε όρθιος και κατάφερε να δει τον προπονητή του να πανηγυρίζει. Η απορία στο βλέμμα του, σαν να μη μπορούσε να πιστέψει πως έκανε ό,τι έκανε. Η ταπεινότητα που μετουσιώθηκε σε ένα επικό «αλητεία;» όταν φόρεσε τη σημαία. «Ευχαριστώ όλους όσους ξενύχτησαν για να με δουν. Δεν πίστευα ότι θα κατακτήσω το χρυσό. Ακόμη και τώρα δεν πιστεύω ότι το αξίζω. Έχω χάσει πολλές φορές από τον Ετσεβαρία. Του βγαίνει πολύ απλά να κάνει μεγάλα άλματα. Δεν του βγήκε σήμερα», δήλωσε, σαν ένα καλό reminder πως η ταπεινότητα -πόσο παράδοξο- σε κάνει ένα τσακ πιο νικητή.

 

Μέσα σε όλα τα πανηγυρικά, από εκείνα που σε κάνουν περήφανο, νέα, ήρθε και η υπερδημοσίευση ενός Instagram story της Ιωάννας Τούνη, στο οποίο απορεί για το πώς είναι δυνατόν τα εστιατόρια στους Παξούς να κλείνουν το μεσημέρι, βάζοντας και μια δόση ειρωνείας. «Μάλλον στους Παξούς έχουν λεφτά», έγραψε αδυνατώντας να σκεφτεί τη σχέση εργαζομένου-εργασίας χωρίς το σύμβολο των ευρώ κάπου εκεί στην άκρη, καταλήγοντας στο συμπέρασμα -το εύκολο, το Κυρανακικό- πως ο κόσμος δεν θέλει να δουλέψει. Προφανώς θα μπορούσαμε να ζήσουμε χωρίς αυτό το story. Χωρίς αυτή την πληροφορία και χωρίς το σαρκαστικό υπονοούμενο περί ευμάρειας. Στα αλήθεια, αυτό που βλέπουμε πίσω από όλες τις λέξεις που επέλεξε να γράψει η Ιωάννα είναι πραγματική άγνοια. Μια μάλλον εμμονική ενασχόληση με έναν προσωπικό μικρόκοσμο, εκτός πραγματικότητας, βουτηγμένο σε αυτή την ψευδαίσθηση ζωής που προσφέρει το Instagram σε όσους το μετατρέπουν σε ολόκληρο σύμπαν. Το προνόμιο και τα παρελκόμενά του.

Ξέρετε, θα μπορούσε αυτό το κείμενο να περιλαμβάνει μια παράγραφο γραμμένη με τον δάχτυλο σηκωμένο, κάνοντας «μαθήματα» στην Ιωάννα Τούνη, αλλά δεν υπάρχει αυτή η περίπτωση. Φανταστείτε τώρα έναν κόσμο, στον οποίο θα καθόμασταν υπομονετικά να νουθετούμε κάθε άνθρωπο που εκφράζει μια άφιλτρη σκέψη. Και ποιοι είμαστε στην τελική;

Με τα social media να έχουν αποδείξει τη δύναμή τους μια μέρα πριν και τον Θοδωρή Ιακωβίδη να εκτοξεύει τους followers τους σε ένα βράδυ, το Twitter κατακλύστηκε με παραινέσεις για unfollow στον λογαριασμό της Ιωάννας Τούνη, ως «τιμωρία» για το σχόλιό της. Το slut-shaming δεν έλειψε, στην προσπάθεια όσων έχουν σεξιστική χολή μαζεμένη, να βρουν μια αφορμή να τη διοχετεύσουν με κάθε κόστος. Social media είναι αυτά και η τοξικότητά τους πολλές φορές δεν βολεύεται με στοχευμένα επιχειρήματα.

Με τον Πετρούνια και τον Τεντόγλου να ασχοληθούμε σήμερα, σε group chats και ίσως σε κανένα απογευματινό καφέ, μόλις πέσει ο ήλιος και η θερμοκρασία γίνει πιο φιλική. Με το θετικό. Γιατί είναι Δευτέρα και γιατί είναι Αύγουστος και γιατί ανάμεσα στην ανατριχίλα και την ανοησία, επιλέγουμε την πρώτη. Ειδικά όταν είναι χρυσή ή/και χάλκινη.