”Πάντα σκέφτομαι πριν μιλήσω”, είχε πει ο Γιάννης Μπέζος σε μια παλαιότερη δήλωσή του. Είχε προηγηθεί μια αναφορά σε μία ακόμα παρελθοντική του δήλωση. ”Το πιο ακραίο ίσως που έχω κάνει είναι πως είχα κάνει μια δήλωση κάποτε ότι καλό είναι κάποιοι άνθρωποι να πάνε στο σπίτι τους. Να τελειώνουμε. Πρέπει τα πράγματα να ξεκαθαρίσουν και να καταλάβουμε ότι αυτή η δουλειά δεν είναι για όλους. Το ότι είχε αντιδράσεις το θεώρησα φυσικό. Θα ήταν και ανώμαλο να μην έχει αντιδράσεις αλλά, ένας από τους λόγους που την έκανα, ήταν για να δημιουργηθούν και αντιδράσεις να ξεκουνηθούμε λιγάκι”. Η αλήθεια είναι πως ξεκουνηθήκαμε, ο καθένας με τον τρόπο του.

”Είμαι λίγο σνοπ εγώ. Το ομολογώ. Δεν θέλω να μιλάω με ηλίθιους. Δηλαδή υποφέρω. Προτιμώ να τους αφήσω στην ηλιθιότητά τους, να μεγαλώσουν και να εξαφανιστούν”. Τα λόγια αυτά ανήκουν επίσης στον ηθοποιό ο οποίος, αποδεδειγμένα, αφήνει τις απόψεις του ελεύθερες χωρίς λουρί. Δικαίωμά του να είναι σνομπ, όπως επίσης είναι δικαίωμά του να μην θέλει να μιλάει στα άτομα που θεωρεί ηλίθια. Το δικαίωμα αυτό δεν έρχεται πακέτο με την επαγγελματική του ιδιότητα ή με το ”βαρύ” του επώνυμο. Ο καθένας έχει αυτή την επιλογή, απλά όταν αυτές οι δηλώσεις γίνονται ανοιχτά από κάποιον με μεγάλη φήμη, είναι επόμενο να δημιουργήσουν αντιδράσεις. 

Η αλήθεια είναι πως ο Γιάννης Μπέζος δεν κρύβεται πίσω από το δάχτυλό του. Ό,τι έχει να πει, το λέει. Στην τελευταία του συνέντευξη, σε ερώτηση για το πώς θα ήθελε να ήταν ο κόσμος, απάντησε ότι ”θα ήθελε να εξαλειφθεί η βλακεία. Αλλά έχω ηττηθεί κατά κράτος”. Η βλακεία, όπως και η ομορφιά, είναι υποκειμενική. Επίσης, η βλακεία μεταβάλλεται ανάλογα τις περιστάσεις. Το ύφος του Γιάννη Μπέζου, ωστόσο, παραμένει τα τελευταία χρόνια ακριβώς το ίδιο: υπεροπτικό. Μπορεί αυτό να πηγάζει από την καθαρότητα της σκέψης του και το πώς αντιλαμβάνεται τον κόσμο γύρω του. Μπορεί οι απόψεις του να βασίζονται αποκλειστικά στο υποκριτικό του ταλέντο και να θεωρεί πως ανήκει στην κατηγορία με τους ”καλύτερους”. Ίσως και να ανήκει, ποιοι είμαστε εμείς που θα κρίνουμε; Άλλωστε, υποκειμενικό είναι αυτό.

Ας το παραδεχτούμε όμως. Όλοι έχουμε σκεφτεί ένα ζεστό απόγευμα του καλοκαιριού ότι θα θέλαμε να εξαλειφθεί η βλακεία. Είναι μια αντίδραση λογική απέναντι σε ό,τι μας ενοχλεί. Φυσικά, ηττηθήκαμε και εμείς, όπως και ο Γιάννης Μπέζος. Αυτό που μας ενοχλεί στον ηθοποιό, δεν είναι το περιεχόμενο των δηλώσεών του ή των όσων πιστεύει, αλλά ο τρόπος που το επικοινωνεί. Το ”δεν θέλω να μιλάω με ηλίθιους”, είναι επίσης μια φράση που χρησιμοποιούμε συχνά, ιδίως μετά από ένα αχρείαστο τηλεφώνημα που δεχτήκαμε μια δύσκολη μέρα στο γραφείο. Τι είναι, λοιπόν, ο Γιάννης Μπέζος; Ένας υπερόπτης ή ένας ρεαλιστής; Εφόσον το πρώτο ερώτημα έχει απαντηθεί, ίσως δεν χρειάζεται να απαντηθεί και το δεύτερο.