Γύρω στην ηλικία των 9, του επετράπη τελικά να κόψει τα μαλλιά του κοντά. “Ένιωσα σαν αγόρι“, λέει ο Πέιτζ. “Ήθελα να γίνω αγόρι. Θα ρωτούσα τη μαμά μου αν θα μπορούσα να γίνω κάποια μέρα”. Αυτά είπε στη συνέντευξή του για το πρώτο του εξώφυλλο ως τρανς άντρας στο περιοδικό Time.
Τι λέει συχνά ο Πέιτζ στις συνεντεύξεις του; Τα κόκκινα χαλιά και τα εξώφυλλα στα περιοδικά ήταν όλα αγωνιώδεις υπενθυμίσεις της αποσύνδεσης μεταξύ του πώς ο κόσμος τον έβλεπε και ποιος ήξερε ότι ήταν. “Απλά ποτέ δεν αναγνώρισα τον εαυτό μου”, λέει. “Για πολύ καιρό δεν μπορούσα καν να δω μια φωτογραφία του εαυτού μου. Ήταν δύσκολο να παρακολουθήσω και τις ταινίες, ειδικά αυτές στις οποίες έπαιζα πιο γυναικείους ρόλους”. Δεν μπορούσε να χαρεί την επιτυχία του. Ένιωθε αποξενωμένος. Υπέφερε από κατάθλιψη, άγχος και κρίσεις πανικού επειδή του ζητούσαν -για τις ανάγκες του ρόλου- να φορέσει σέξι κοριτσίστικα φορεματάκια. Αισθάνθηκε εξαντλημένος από τη δουλειά που απαιτείται για να “υπάρχει”, και σκέφτηκε περισσότερες από μία φορές για να εγκαταλείψει την ηθοποιία.
Η ταυτότητα φύλου και ο σεξουαλικός προσανατολισμός είναι, φυσικά, διακριτά, αλλά το 2014 αποκάλυψε την ομοφυλοφιλία του. Ο ηθοποιός άρχισε να φοράει κοστούμια στο κόκκινο χαλί. Βρήκε τον έρωτα, παντρεύτηκε τη χορογράφο Έμμα Πόρτνερ το 2018. Αλλά ένιωθε ακόμη δυσφορία στο σώμα του.
Στη διάρκεια της πανδημίας χώρισε, πέρασε αρκετό χρόνο με τον εαυτό του και εμπνεύστηκε από πρωτοποριακά τρανς ινδάλματα όπως η Janet Mock και η Laverne Cox, οι οποίοι βρήκαν επιτυχία στο Χόλιγουντ ενώ ζούσαν αυθεντικά. Οι τρανς συγγραφείς τον βοήθησαν να κατανοήσει τα συναισθήματά του. Η “ντροπή και η δυσφορία” έδωσαν τη θέση τους στην αποκάλυψη. “Κατάφερα επιτέλους να αποδεχτώ το να είμαι τρανσέξουαλ”, λέει ο Page στην πρώτη του συνέντευξη ως τρανς στο Time, “και επέτρεψα στον εαυτό μου να γίνει πλήρως αυτό που είμαι”.
Τη στιγμή που δημοσίευσε την αποκάλυψή του στο Instagram, ανάρρωνε στο Τορόντο. Όπως πολλοί τρανς άνθρωποι, τονίζει ότι το να είσαι τρανς δεν έχει να κάνει μόνο με τη χειρουργική επέμβαση. Για μερικούς ανθρώπους, είναι περιττό. Για άλλους, είναι απρόσιτο. Ο Πέιτζ περιγράφει τη χειρουργική επέμβαση ως κάτι που, για αυτόν, έχει καταστήσει δυνατό να αναγνωρίσει τελικά τον εαυτό του όταν κοιτάζει στον καθρέφτη, παρέχοντας κάθαρση από την “απόλυτη κόλαση” της εφηβείας.
Για την κοινότητα των τρανσέξουαλ, η ορατότητα δεν οδηγεί αυτόματα σε αποδοχή. Το 41% των διεμφυλικών ανθρώπων έχουν επιχειρήσει να αυτοκτονήσουν. Ως τρανς άτομο που είναι λευκό, πλούσιο και διάσημο, ο Έλιοτ Πέιτζ έχει ένα μοναδικό είδος προνομίων και μαζί μια ευκαιρία να υποστηρίξει εκείνους με λιγότερα.
