Μόλις μια μέρα μετά και έχουμε φτάσει να γνωρίζουμε στιγμή προς στιγμή το χρονικό της δολοφονίας μιας μητέρας, δίπλα στο μωρό της. Τα πάντα: τη μέθοδο, τη χρονική σειρά με την οποία τη βρήκαν μπροστά στην κούνια, το ύφασμα που χρησιμοποιήθηκε για να τη στραγγαλίσουν οι ληστές, το αν φώναξε, το αν δεν φώναξε. Έχουμε φτάσει να γνωρίζουμε τα πάντα και να «ανοίγουμε» την κάθε λεπτομέρεια ενός από τα πιο αποτρόπαια εγκλήματα που ζήσαμε για να δούμε, σε ξεχωριστά ταμπς στον υπολογιστή μας. Ναι, δώσαμε τα κλικς μας στις λεπτομέρειες, καθώς για κάποιο λόγο ό,τι σε τρομάζει σε προσελκύει και αυτό που έγινε στα Γλυκά Νερά όχι μόνο μας τρομοκράτησε αλλά μας έκοψε την ανάσα.

Μια μητέρα δολοφονήθηκε στο ίδιο της το σπίτι, δίπλα στο παιδί της και τον δεμένο σύζυγό της και με έναν παράξενο τρόπο, η αναπαραγωγή των νεότερων και των καινούργιων στοιχείων της δολοφονίας είναι κατανοητά. Το ρεπορτάζ τρέχει και η πληροφορία ένα χρέος έχει: να φτάνει στον κόσμο ατόφια. Ακόμα και αν αυτή η πληροφορία μας κάνει να σφίγγουμε γερά τις γροθιές μας με έναν κόμπο στον λαιμό. Αυτό που δεν χωνεύεται με τίποτα, είναι τα μάλλον εκτός τόπου και χρόνου «αυτή είναι η 20χρονη κοπέλα που δολοφονήθηκε στα Γλυκά Νερά». Τα κείμενα που βιάζουν τα προσωπικά δεδομένα της Καρολάιν, με μοναδικό στόχο τα κλικ, και χωρίς καμία χρησιμότητα.

Υπάρχει μια σειρά από λόγους για τους οποίους υποθέσεις εγκλημάτων και οι λεπτομέρειές τους μας κρατούν από τη μύτη και τις ακολουθούμε από σάιτ σε σάιτ. Σε κείμενο του Mental Floss ψυχίατροι μας καθησυχάζουν λέγοντας πως το να μας συναρπάζουν τα εγκλήματα είναι σχεδόν υγιές. Ενδέχεται πίσω από αυτή την εμμονή με αυτά, να κρύβεται και μια βαθιά ευγνωμοσύνη που δεν είμαστε οι θύτες ή τα θύματα ή ακραίος φόβος. Αυτός ο φόβος είναι που γεννά και την ανάγκη μας να μαθαίνουμε όλο και περισσότερα αλλά και την απεγνωσμένη προσπάθειά μας να δώσουμε λύσεις για προστασία, να πάρουμε ένα μάθημα, να αποτρέψουμε άλλα τέτοια γεγονότα. Άλλοι μίλησαν για νόμιμη οπλοκατοχή, με τη βιτρίνα της αυτοάμυνας. Άλλοι πάλι για ισόβια κάθειρξη που να μην είναι απλώς ισόβια, με την πάντα παρούσα αισιόδοξη σκέψη πως οι δράστες θα συλληφθούν. Αργά ή γρήγορα θα συλληφθούν. Όλα θεωρίες και προτάσεις ενός αποστασιοποιημένου χορού, πάνω στα συντρίμμια μιας τραγωδίας πριν καλά καλά φτάσει στην κάθαρση.

Κάθε λεπτομέρεια που μαθαίνουμε για το έγκλημα στο Γλυκά Νερά γυρνάει άτσαλα το μαχαίρι στην πληγή ανθρώπων που γνώρισαν την Καρολάιν ή ανθρώπων που έχουν βιώσει τραύματα και εμπειρίες που είναι έτοιμα να ξαναπάρουν φωτιά με την παραμικρή αφορμή. Κάθε λεπτομέρεια που μαθαίνουμε για τα Γλυκά Νερά εμπορευματοποιεί μια οικογενειακή τραγωδία που ακόμα μας μουδιάζει στο άκουσμά της. Κάθε δημοσίευση φωτογραφιών της 20χρονης κοπέλας μετατρέπει σε ριάλιτι τη ζωή της ίδιας και της οικογένειάς της. Και το χειρότερο; Δεν είναι εδώ για να υπερασπιστεί τα προσωπικά της δεδομένα, τις στιγμές της, τις λεπτομέρειες για τη ζωή της, τη σχέση της με την Αλόνησο και ό,τι άλλο άσχετο με την υπόθεση και σχετικό με τον κιτρινισμό που πια κινδυνεύει να καλύψει κάθε πτυχή της ζωής μας έχει αποτελέσει θέμα-clickbait σχετικό με την υπόθεση. Στο τέλος όμως της μέρας, οι πληροφορίες αυτές δεν είναι χρήσιμες σε κανέναν. Ούτε στην αστυνομία και σε ό,τι αφορά τη σύλληψη των δραστών ούτε σε εμάς, που έχουμε μείνει με το βλέμμα καρφωμένο στη φωτογραφία του 11 μηνών μωρού που μεταφέρεται από αστυνομικούς εκτός σπιτιού, ανίκανοι να διανοηθούμε την τραγωδία με τις λεπτομέρειες -χρήσιμες και μη, χυδαίες και ακίνδυνες- που τροφοδοτούμαστε καθημερινά.

Πριν λίγο διάστημα η αστυνομία μας υποσχόταν απόλυτη ασφάλεια και ο υπουργός διατυμπάνιζε πως τα όργανά της δέχονται συγχαρητήρια για την καλή τους δουλειά. Πως οι πολίτες δηλώνουν πως νιώθουν ασφαλείς. Λοιπόν τώρα που η συμβολή των αστυνομικών δυνάμεων είναι πιο απαραίτητη από ποτέ, τώρα που το χρέος της δεν είναι το ξύλο σε πλατείες και πορείες ή το «σπάσιμο» πορειών και συναθροίσεων, αλλά κάτι ασύγκριτα πιο σοβαρό, ας βασιστούμε σε αυτή, ελπίζοντας με -τυφλή- αισιοδοξία πως θα σταθεί αντάξια των περιστάσεων.