Ούτε σήμερα ξυπνήσαμε νιώθοντας πως το να είσαι γυναίκα είναι ασφαλές

Ούτε σήμερα ξυπνήσαμε νιώθοντας πως είναι εύκολο να είσαι γυναίκα, να ζεις σαν γυναίκα, να πηγαίνεις στο σχολείο σαν γυναίκα, να επιστρέφεις από ένα βραδινό ποτό σαν γυναίκα. Ούτε με τα πόδια, ούτε με ταξί, ούτε με τραμ, σε έναν κεντρικό δρόμο της Νέας Σμύρνης, ακόμα και αν το σπίτι σου είναι λίγα μέτρα μακριά από τη στάση. Ούτε το να είσαι μόλις 13 ετών σε κάνει να νιώθεις ασφαλής, σου επιτρέπει να διατηρήσεις την αθωότητά σου, με νύχια και με δόντια, προτού αυτή αρχίσει να φεύγει σταδιακά από το κάδρο ούτως ή άλλως.

Τις τελευταίες μέρες ξυπνάμε διαβάζοντας ξανά και ξανά το ήδη γνωστό: το να είσαι γυναίκα είναι το εισιτήριό σου για τον φόβο, για το να σκέφτεσαι δεύτερη και Τρίτη φορά αν είναι ΟΚ να μείνεις μόνη με ένα αγόρι που σου αρέσει ή δεν σου αρέσει, για το να μιλάς (ή να παριστάνεις ότι μιλάς) στο τηλέφωνο όσο είσαι στο ταξί, ακόμα και αν τήρησες τον απαράβατο κανόνα του να καθίσεις στο πίσω κάθισμα και ποτέ μα ποτέ δίπλα στον οδηγό. Για το να βγαίνεις από το τραμ με τα κλειδιά του σπιτιού έτοιμα στα χέρια, κρατώντας τα γερά μέσα στην παλάμη σου, περπατώντας χωρίς ακουστικά, χωρίς μουσική με τη μισή σου ψυχή να κοιτάζει πίσω, την περιφερειακή σου όραση να χτυπάει κόκκινο και να τρομάζεις ακόμα και με τη σκιά σου, χωρίς να έχεις καν την πολυτέλεια να νιώσεις ηλίθια και να γελάσεις με τον εαυτό σου. Πάντα κάνοντας βαριά βήματα, γιατί κάπου άκουσες πως αυτό μειώνει τις πιθανότητές σου να πέσεις θύμα παρενόχλησης ή βιασμού.

​

Τη στιγμή που μαθαίνουμε με αυτό το σφίξιμο στο στήθος για τις γυναικοκτονίες στην Τουρκία, για γυναίκες που βιάζονται στο ίδιο τους το γραφείο και έπειτα εκπαραθυρώνονται για να λήξουν όλα με τη σφραγίδα μιας αυτοκτονίας και να συνεχιστεί η ζωή των θυτών χωρίς μισή γρατζουνιά, η ελληνική πραγματικότητα έρχεται να τρίψει στο πρόσωπό μας πως εδώ δεν είμαστε καλύτερα. Το τελευταίο δικαίωμα που έχουμε είναι να μετρήσουμε τη δική μας υπεροχή σε δικαιώματα και προστασία των γυναικών από τους κινδύνους που φαίνεται να ενέχει a priori η φύση τους σε αυτό το πατριαρχικό, δυστοπικό περιβάλλον στο οποίο αναπνέουμε.

Δεν έχουν περάσει δυο εβδομάδες από τότε που μια 27χρονη δεμένη, βασανίστηκε και βιάστηκε σε διαμέρισμα της Νέας Σμύρνης, μπροστά σε τουλάχιστον δτο άτομα, καταφέρνοντας να πάει στο αστυνομικό τμήμα σε κατάσταση σοκ. Τώρα, μια 20χρονη φοιτήτρια έζησε τον εφιάλτη της απόπειρας βιασμού σε ένα ταξί που υποτίθεται θα την πήγαινε σπίτι της, γιατί το να βλέπεις τον οδηγό να προσπερνά την πόρτα σου, προσπαθώντας να σε φέρει κοντά του, τραβώντας το πόδια σου και θωπεύοντας το στήθος σου είναι ο εφιάλτης για κάθε θηλυκότητα έχει προετοιμαστεί για αυτό το σενάριο, λες και είναι το πιο δεδομένο πράγμα στον κόσμο. Μια 13χρονη μαθήτρια στην Κρήτη βιάστηκε από συμμαθητή της, με μια κάμερα να καταγράφει, αλλά και με κοινό άλλους συμμαθητές της. Έπειτα απειλήθηκε πως αν δεν επαναληφθεί ο εφιάλτης της ακόμα μια φορά, το βίντεο του ίδιου της του βιασμού θα διαρρεύσει. Μια κοπέλα στη Νέα Σμύρνη, ακολουθήθηκε από τη στάση του τραμ μέχρι και το σπίτι της από έναν νεαρό άντρα ο οποίος είχε προτάξει το πέος του, μέχρι την είσοδο της πολυκατοικίας. Η ίδια ανέφερε στην ανάρτησή της πως δεν θέλει καν να σκέφτεται τι θα της είχε συμβεί αν δεν είχε ήδη τα κλειδιά της στα χέρια ή αν δεν είχε φροντίσει να κλείσει καλά την πόρτα. 

Τη στιγμή που γράφεται αυτό το κείμενο, σε μια εκπομπή του Star γίνεται συζήτηση για το περιστατικό με το ταξί. «Αν πιστέψουμε αυτό που λέει η κοπέλα, αν δηλαδή όντως έγιναν έτσι τα πράγματα», αναφέρει ένας καλεσμένος ψυχολόγος, προτού πει το αυτονόητο: πως ο οποιοσδήποτε προχωρά σε απόπειρα βιασμού θα πρέπει να καταδικάζεται και να μην αντιμετωπίζεται απλώς σαν ένα άτομο με διαταραχή προσωπικότητας. Γιατί μια γυναίκα που βρίσκει τη φωνή της, που καταγγέλλει, πρώτα αξίζει να αμφισβητηθεί, να μπει στο μικροσκόπιο, να μελετηθούν οι προθέσεις της και να βγουν από το τραπέζι ύποπτα κίνητρα. Γιατί όταν το θύμα είναι γυναίκα, αντιμετωπίζεται σαν θύτης και παντρεύεται το παράδοξο, μέχρι και ΑΝ βρει το δίκιο της.