Τίποτα δεν είναι ΟΚ, όσο τρεντάρει η Καρύδη και το MeToo έχει μπει σε παύση

Η εκπομπή της Καρύδη ξεκίνησε και αυτό δεν πήγε και πολύ καλά: Το #καρύδηεκτοςμεγκα τρεντάρει στο Twitter, γίνονται αναλύσεις για τα της συγκάλυψης του Λιγνάδη από την ηθοποιό και εμείς έχουμε μείνει με ένα MeToo που έχει πάρει τη μορφή του σκηνοθέτη και του δικηγόρου του, έχοντας μπει στη παύση για να μετατρέπει πομπούς άστοχων τοποθετήσεων σε πρόσωπα των ημερών.

Το Twitter είχε μια όχι και τόσο βολική απάντηση στο άκουσμα της πρεμιέρας της Σμαράγδας Καρύδη: #καρυδηεκτοσμεγκα. Τόσο απλά. Γιατί τόσο μένος για την πρεμιέρα μιας ακόμα εκπομπής; Γιατί όταν ξεκίνησε να ξετυλίγεται αργά και σταθερά το σκάνδαλο Λιγνάδη, η ηθοποιός με ανάρτησή της στο Facebook, έδωσε το απόλυτο μάθημα ίσων αποστάσεων σε όποιον πιθανότατα γεννήθηκε χθες. Το πρόβλημα με τις ίσες αποστάσεις της Καρύδη είναι πως υπάρχει μια διαφορά ανάμεσα στο «κρατάω ίσες αποστάσεις από τον χτυπημένο διαδηλωτή και τον χτυπημένο αστυνομικό» και στο «κρατάω αποστάσεις ανάμεσα στον παιδοβιαστή και τα θύματά του». Στην πρώτη περίπτωση, μπορεί να βρει κανείς δυο τρεις πρόχειρες εξηγήσεις για αυτή την πεισματική ακινησία στα μέσα ακριβώς της απόστασης, ο ανθρωπισμός είναι ένας από αυτούς. Στη δεύτερη, ειλικρινά, δεν υπάρχει καμία εύκολη εξήγηση, που σαν μαγικό χέρι, μπορεί να φιλτράρει αυτή την τοποθέτηση και να την περάσει στις ακίνδυνες, αδιάφορες, μπορούσαμε-να-ζήσουμε-και-χωρίς-αυτήν τοποθετήσεις.

Η Σμαράγδα Καρύδη δέχτηκε απόλυτη κατακραυγή και όχι άδικα, ενώ από χθες το Twitter απαιτεί τη διακοπή συνεργασίας της με το Mega. Πράγματι, στις ΗΠΑ, στη χώρα που γέννησε το MeToo και την κάθαρση που οδηγεί η καταγγελία μιας ερμητικά αποσιωπημένης κακοποίησης, ένας επαγγελματίας που υπονόησε όσα υπονόησε η Καρύδη, δε θα είχε κανάλι, δε θα είχε μισθό, δε θα είχε τηλεοπτικό χρόνο σε πρωινές εκπομπές που τελούν χρέη promo. Από χθες κάνει και πάλι τον γύρο του διαδικτύου μια σέλφι της ηθοποιού με τον Δημήτρη Λιγνάδη στην Αίγινα, σαν αποδεικτικό της φιλίας της με έναν θύτη που επάξια θα μπει στη λίστα με τους πιο επικίνδυνους predators της Ελλάδας, μιας φιλίας που η ίδια αρνείται σε μια τοποθέτησή της που διαδέχτηκε την πρώτη και που στόχο πάνω-κάτω είχε να σώσει ό,τι σώζεται.

Πριν λίγο καιρό ένα τεράστιο κεφάλαιο άνοιξε στη χώρα, με την καταγγελία της Σοφίας Μπεκατώρου να μιλά ανοιχτά για τον βιασμό της, να μοιράζει μπαρούτι στην πλατεία του χωριού που λέγεται ελληνικός δημόσιος διάλογος. Τη σκυτάλη πήρε με κάτι παραπάνω από απλό θάρρος η Ζέτα Δούκα και από εκεί και μετά τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Στο τραπέζι μπήκε ο αθλητισμός, το θέατρο και οι τέχνες σαν τομείς πρωτοπόροι στην κάθαρση από κακοποιητικές συμπεριφορές, σεξουαλικές παρενοχλήσεις, παιδική σεξουαλική κακοποίηση και όλα εκείνα τα τραύματα που κουβαλά κανείς άθελά του, με μια αχρείαστη ντροπή από εκείνες που οδηγούν τα θύματα στη σιωπή και τους θύτες σε επιτυχία και χειροκροτήματα. Μέσα σε όλο αυτό το κύμα φωτός, η υπόθεση Λιγνάδη κέρδισε χώρο και χρόνο στη δημόσια σφαίρα και σε όσα απασχολούν, βάζοντας ακόμα και την υπουργό πολιτισμού σε θέση απολογίας, την οποία προφανώς δεν έφερε εις πέρας επιτυχώς.

Από τη στιγμή που έγιναν οι πρώτες συγκεχυμένες, αλλά φωτογραφικές αναφορές, μέχρι και την πρώτη καταγγελία μεσολάβησε επαρκής χρόνος για να καλυφθεί ό,τι έπρεπε να καλυφθεί και να εκτεθεί όποιος έπρεπε να εκτεθεί. Μια από αυτούς ήταν και η Σμαράγδα Καρύδη, παρασυρόμενη από την τεράστια δύναμη του όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας.

​Το αν έφαγε γιουβέτσι ο Λιγνάδης έγινε μια πληροφορία που φορτώθηκε η προσπάθεια των Ελλήνων ηθοποιών να εξιλεώσουν το θέατρο το ίδιο από όσους δε σεβάστηκαν ούτε το ίδιο

Το ελληνικό MeToo πήρε το όνομα και τη μορφή του Δημήτρη Λιγνάδη, χρωματισμένο και από τις νότες του συνηγόρου του, ο οποίος κατάφερε να παίξει ρόλο διαβόλου ακόμα και σε βίντεο του Ατζαράκη. Ο κιτρινισμός και η κλειδαρότρυπα ήταν τα αμέσως επόμενα βήματα και το ελληνικό MeToo από πότισμα με άπλετο φως, μεταμορφώθηκε σε ενημέρωση για τις σχέσεις του σκηνοθέτη με τους υπόλοιπους φυλακισμένους, το βιβλίο που διαβάζει για να περνάει η ώρα στο κελί και το μενού της φυλακής. Το αν έφαγε γιουβέτσι ο Λιγνάδης έγινε μια πληροφορία που φορτώθηκε η προσπάθεια των Ελλήνων ηθοποιών να εξιλεώσουν το θέατρο το ίδιο από όσους δε σεβάστηκαν ούτε το ίδιο, ούτε τους επαγγελματίες τους. Από εκεί και έπειτα, όποια νέα καταγγελία δεν αφορούσε την πολύκροτη υπόθεση Λιγνάδη, περνούσε στα ψιλά γράμματα, σαν μια μικρή αλλά θλιβερή απόδειξη πως αν δεν είσαι ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου, δε μας απασχολούν και ιδιαίτερα οι κακοποιητικές τάσεις σου. Θα ασχοληθούμε με το γιουβέτσι του βεζίρι και με την εκπομπή της φίλης του ή μιας υποτιθέμενης φίλης του, που υπό άλλες συνθήκες δε θα μας ενδιέφερε καν αν έχει πρεμιέρα ή αν δεν έχει. Ο Μπουκόφσκι θα το έλεγε αλλιώς αυτό το τελευταίο.

Από το Twitter ξεκίνησαν οι αποκαλύψεις για όσους κακοποιητές ξέρουμε σήμερα με ονόματα. Από το Twitter ξεκαθαρίστηκαν θολά τοπία και ρευστά ψέματα για γεγονότα που πληροφορούμασταν λανθασμένα. Το Twitter έχει αποτελέσει πολλές φορές ασφαλές καταφύγιο για αλήθειες που κανείς δεν θέλει να δημοσιοποιήσει. Ας γίνει το Twitter για ακόμα μια φορά η εστία στην οποία θα ξανανάψει η φωτιά του ελληνικού MeToo. Τα της Σμαράγδας Καρύδη μόνο χώρο από τα πραγματικά σημαντικά πράγματα κλέβουν.

*Κάποια μου είπε ότι και με τη Σμαράγδα Καρύδη πρέπει να ασχοληθούμε και με όποιον συγκαλύπτει κακοποιητές, παιδοβιαστές, εθισμένους με την εξουσία, με το σεξ, με την παρενόχληση. Ναι, αλλά μπορούμε να ασχοληθούμε με αυτούς αφού έχουμε μπροστά μας όλους τους θύτες και μια καθαρή, λευκή σελίδα για όποιον θέλει να μοιραστεί την ιστορία του; Την κακοποίησή του; Για όποιον δε φοβάται; Ας κρατήσουμε το spotlight για εκείνον και όχι για τους «εμένα δε μου έτυχε» και τους ισαποστάκηδες. Ας καταπιαστούμε μια άλλη ώρα με δαύτους.