Καλεσμένος του Νίκου Χατζηνικολάου στην εκπομπή «Ενώπιος Ενωπίω» βρέθηκε ο Σταμάτης Σπανουδάκης, ο οποίος κλήθηκε να ξανατοποθετηθεί για τις απόψεις που κατά καιρούς έχει εκφράσει για τους ομοφυλόφιλους και τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα, με δηλώσεις ευγνωμοσύνης που είναι παιδί ενός ετερόφυλου ζευγαριού και όχι ενός ομόφυλου. Όχι, δεν κλήθηκε να επανέλθει στο ζήτημα για να δώσει διευκρινίσεις λίγο πιο ήπιες στα αυτιά όσων παλεύουν για τα δικαιώματα κάθε πλάσματος που περπατάει σε αυτό τον κόσμο με βήματα που ιστορικά αμφισβητούνται, αλλά για να προσφέρει τον γνωστό σε όλους ρευστό επιχείρημα, που άγαρμπα προσπαθεί να κρύψει την ομοφοβία «έχω φίλους ομοφυλόφιλους», που συνήθως προηγείται ενός «αλλά».
“Είπα ότι μου αρέσει το ζευγάρι να είναι η Σοφία και ο Γιάννης και όχι ο Γιάννης και ο Γιάννης και με αποκάλεσαν ομοφοβικό.”
«Οι καλύτεροι φίλοι μου ήταν ομοφυλόφιλοι. Οι κολλητοί μου φίλοι ήταν πάντα ομοφυλόφιλοι. Δεν έχω απολύτως τίποτα εναντίον τους», ανέφερε συγκεκριμένα ο μουσικοσυνθέτης, θεωρώντας πως αυτή είναι η μαγιά που θα κάνει την υπόλοιπη δήλωσή του μη ομοφοβική, αποστασιοποιημένη από διακρίσεις και σε επιχειρήματα που καταπιέζουν έναν κόσμο που έφτασε εδώ χάρη στην καταπίεση την ίδια. Χάρη σε στερεότυπα, νόρμες και καλούπια για το ποιος είναι τι σύμφωνα με την έμφυλη διάσταση της ύπαρξής του με binary οπτική και μόνο.
Το αλλά του Σταμάτη Σπανουδάκη ήρθε ως εξής:
«Δεν ήταν ομοφοβικό το σχόλιο για το Γιάννης και Σοφία και όχι Γιάννης και Γιάννης. Αν ζούσε ο Ρήγας Φεραίος και έλεγε τώρα αυτά που έλεγε τότε θα τον θεωρούσαμε ομοφοβικό και τόσα άλλα. Και εμένα δεν με θεωρούν ομοφοβικό οι κανονικοί Έλληνες, αλλά οι politically correct. Οι καλύτεροι φίλοι μου ήταν ομοφυλόφιλοι. Οι κολλητοί μου φίλοι ήταν πάντα ομοφυλόφιλοι. Δεν έχω απολύτως τίποτα εναντίον τους. Στο Παρίσι ζούσα με φίλο μου ομοφυλόφιλο, εγώ δεν ήμουν.
Δεν έχω τίποτα απολύτως τίποτα εναντίον αυτών των ανθρώπων ή εναντίον του Μάνου Χατζηδάκη ή του Βασίλη Φωτόπουλο που ξέρω ότι ήταν. Είναι 100% άντρες στην συμπεριφορά τους και πολλές φορές περισσότερο από εμάς αλλά το να βγαίνω στην πλατεία Συντάγματος με ένα μαστίγιο κι ένα σορτς ως άντρας ότι γ…ε και δέρνουμε, δεν είναι αυτό άντρας. Το κάνουν γιατί θέλουν να ενοχλήσουν. Ξέρω ότι έχουν υποστεί τα πάνδεινα, ότι τους κοροϊδεύαν και στις ελληνικές ταινίες και λοιπά. Δεν έχω τίποτα μαζί τους, έχω με τους οργανωμένους που πηγαίνουν να επιβάλλουν μια άποψη, όπως και με τους πολιτικούς που τρέχουν σε όλες τις παρελάσεις για να κάνουν τους προοδευτικούς».
Η φοβία του σύγχρονου δημόσιου λόγου φαίνεται να είναι η πολιτική ορθότητα, και προφανώς έχει κάνει τη δουλειά της, σε ένα εμβρυακό ακόμα στάδιο, μιας και προς το παρόν κάνει την εμφάνισή της μόνο για να παίξει τον ρόλο του υπερβολικού “μπαμπούλα”. Δεν αντιλαμβάνομαι τι σημαίνει «κανονικοί Έλληνες» και γιατί αυτοί, όποιοι και αν είναι, δεν ενδιαφέρονται ο δημόσιος λόγος να μη χτυπάει στις άγριες γωνίες των διακρίσεων, του ρατσισμού και της ομοφοβίας. Επίσης δεν καταλαβαίνω πώς η ευγενής τέχνη της ενσυναίσθησης χάνεται στα αχρείαστα νοητικά σταυροδρόμια που οδηγούν στη λήθη του λόγου ύπαρξης και της χρησιμότητας του Pride, των συλλογικοτήτων και των παρελάσεων, ακόμα και αν αυτές γίνονται με μαστίγια και σορτσάκια. Την τελευταία φορά που τσέκαρα, οι άνθρωποι δεν έβγαιναν στους δρόμους να διεκδικήσουν, αν κάποιο δικαίωμά τους δεν ήταν ακόμα μετέωρο ανάμεσα στο «υφίσταται» και «δεν υφίσταται». Ανάμεσα στο είναι δεδομένο και δεν είναι.
Θα μου πεις εδώ δεν καταλαβαίνω τι σημαίνει «κανονικός άντρας» και τι θα έπρεπε και να σημαίνει στην τελική. Αλήθεια, εξυπηρετεί κάποιο μεγάλο, ιδανικό σκοπό το να βάζουμε στο ζύγι εκδηλώσεις «αντρίλας» και να τις συγκρίνουμε; Το να παντρεύουμε ταυτότητες φύλου με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που όταν δεν συναντιούνται εξυπηρετούν δηλώσεις που ως αποτέλεσμα έχουν και άλλες αμφισβητήσεις ταυτοτήτων, αξιών, δικαιωμάτων; Και άλλες διακρίσεις και άλλες διεκδικήσεις και πάλι από την αρχή, σε έναν φαύλο κύκλο αμφισβήτησης της ίδιας της αυτοδιάθεσης ατόμων και υποστάσεων;
Δεν μπορώ να αντιληφθώ πως συγχέεται η ενόχληση με τη διεκδίκηση και πώς αυτή η σύγχυση προκαλείται από ένα κομμάτι ύφασμα. Ούτε πώς ένας άνθρωπος που έχει βιώσει τόσο έντονα τον χλευασμό, την περιθωριοποίηση, την κωμικοποίηση μιας σεξουαλικής προτίμησης, μπορεί μέχρι και σήμερα να αμφισβητεί και να μη χαρίζει απλόχερα την ουσία του απλούστατου “live and let live” σε μια ομάδα ανθρώπων που για να το απολαύσουν χρειάστηκε ιστορικά να αρνηθούν την ίδια τους τη φύση.
Στο τέλος της μέρας μπορεί να είναι αποκλειστικά δικό μου πρόβλημα. Δικό μου και όσων δεν δέχονται «αλλά» σε δηλώσεις αποδοχής και προσβεβλημένα «εγώ» μπροστά σε σορτσάκια, μαστίγια, συλλογικότητες και παρελάσεις με σκοπό.
