Οι Έλληνες λατρεύουμε τον διχασμό. Το φαινόμενο, ωστόσο, δεν είναι ελληνικό. Με συγχωρείτε, αλλά όχι, τα υπόλοιπα δισεκατομμύρια που ζουν στον πλανήτη δεν ασχολούνται με τους 10 εκατ. κατοίκους της χώρας μας και ούτε εμπνέονται από τις διχαστικές μας τάσεις που βρίσκονται σε έξαρση τον τελευταίο καιρό. Το φαινόμενο είναι παγκόσμιο, απλά, γιατί στην Ελλάδα ζούμε, την δική μας πραγματικότητα βιώνουμε και τις δικές μας καταστάσεις μεγαλοποιούμε.
Στη χώρα μας υπάρχουν συγκεκριμένες ημερομηνίες που οι πολίτες χωρίζονται σε στρατόπεδα. Βέβαια, πάντα θα εμφανίζονται στο ενδιάμεσο «Νέες Σμύρνες» για extra αντιπαραθέσεις, από αυτές που είναι εκτός προγράμματος αλλά τις δεχόμαστε με μεγάλη χαρά γιατί δίνουν νόημα στη βαρετή ζωή μας. Έτσι είμαστε οι άνθρωποι. Μπαλώνουμε τα κενά μας, καλύπτουμε τις αδυναμίες μας και γεμίζουμε το χρόνο μας δημιουργώντας αντιπερισπασμούς που είναι ικανοί να μας αποτραβήξουν -έστω και για λίγο- από τον εαυτό μας.
Για να το πετύχουμε αυτό, εφευρίσκουμε νέους τρόπους κάθε φορά. Οι διαδικτυακές λογομαχίες, που ξεκινούν από μια οθόνη και ύστερα μεταφέρονται στην πραγματική ζωή, μοιάζουν ιδανικές, είναι το καύσιμο που μας δίνει ενέργεια για το αύριο. Και το αύριο ήρθε. Ο εορτασμός της 25ης Μαρτίου και τα 200 χρόνια από την ελληνική επανάσταση, είναι το νέο πεδίο διχασμού. Το περιμέναμε. Η αδιαφορία μας, δυστυχώς, δεν ήταν αρκετή ώστε να αποφύγουμε τον σχολιασμό της επικαιρότητας. Όλοι τον ίδιο ιντερνετικό κόσμο μοιραζόμαστε, ήταν αναπόφευκτο.
Όλα είναι θέμα οπτικής και κατανόησης, είναι γνωστό αυτό. Για κάποιους, η σημερινή μέρα είναι πολύ σημαντική και αυτό γιατί μέσα από την επανάσταση των Ελλήνων, καταλαβαίνουν τη σημασία και την αναγκαιότητα των περισσότερων επαναστάσεων που προηγήθηκαν ή ακολούθησαν αυτή του 1821 και εκτός συνόρων. Ο καθένας τιμά την επέτειο των 200 χρόνων με τον τρόπο του. Άλλοι σε ένα λογικό πλαίσιο, σκεπτόμενοι την παρούσα κατάσταση που επικρατεί στη χώρα και άλλοι με αυταπάτες, ασήκωτους πατριωτισμούς και μπισκότο σουπιάς. Και ναι, το κιτς στοιχείο αυτές τις μέρες είναι έντονο, δεν γίναμε σοφότεροι, το περιμέναμε και αυτό.
Συνήθως, μετά από τις κλασικές πια τοποθετήσεις των χρηστών στα social media που αφορούν τη συγκεκριμένη μέρα, ακολουθεί μια περίοδος κάπως γαλήνια. Τα αστεία λιγοστεύουν, οι edgy αναρτήσεις μπαίνουν στο συρτάρι, οι πατριώτες ξεχνούν για λίγο το ανόθευτο ελληνικό αίμα που κυλά στις φλέβες τους και επικρατεί μια καθολική επιθυμία για εξιλέωση. Μέχρι να φτάσουμε σε αυτό το σημείο, όμως, το Facebook και το Twitter μοιάζουν με εμπόλεμη ζώνη και εμείς με τα ανθρωπάκια στα χαρακώματα που πετάμε πέτρες για να επιβάλλουμε την άποψή μας. Το Instagram ας το αφήσουμε, γεμίζει απλά με παλιές φωτογραφίες από τις παρελάσεις, τότε που ρομποτικά στοιχιζόμασταν και κρατούσαμε αποστάσεις (before it was cool).
Αυτό που μένει στο τέλος, είναι το μπούχτισμα. Ψάχνουμε την ταυτότητά μας. Ακόμα χειρότερα, ψάχνουμε την εθνική ταυτότητά μας μέσα από αναρτήσεις και υπερβολές. Η 25η Μαρτίου είναι μια καλή μέρα να κλείσεις τους λογαριασμούς σου στα social media και να κάτσεις στο μπαλκόνι σου χαζευόντας τις ελληνικές σημαίες που ανεμίζουν, ίσως αυτό αποδειχθεί πιο παραγωγικό. Δεν θα τους λείψεις, ούτε θα σου λείψουν. Κράτα δυνάμεις, αύριο πάλι.
