“Ανοίξτε τα κομμωτήρια γιατί έχουμε γίνει σαν τη “δείρε με ρε””. Αυτό είναι ένα σχόλιο γυναίκας που αλιεύτηκε τυχαία στο ελληνικό τουίτερ την ώρα που τρεντάρει το βίντεο της φοιτήτριας του ΑΠΘ να φωνάζει “δείρε με ρε” σε άνδρες των ΜΑΤ.
Δεν θα σχολιάσω τις πολιτικές πεποιθήσεις κανενός. Θα εστιάσω στο φαινόμενο του συστημικού σεξισμού. Είναι προσβλητικός και κρύβει μισογυνισμό ο σχολιασμός της εμφάνισης μιας γυναίκας. Κι ακόμη κι αν θεωρεί κανείς την πράξη της φοιτήτριας λανθασμένη δεν του επιτρέπει η κοινωνία να σχολιάσει την εμφάνισή της. Ή μήπως η ίδια η κοινωνία είναι έμμεσα συνένοχη;
Η κοπέλα αντιδρά. Κι αυτό -ειδικά για άτομα της ηλικίας της είναι ενθαρρυντικό. Ειδικά όταν δεν υιοθετεί παραβατικές συμπεριφορές για να εκφράσει την ανυπακοή της απέναντι στα κρατικά μέσα επιβολής της τάξης. Απλά φωνάζει. Δεν παραβιάζει κανένα απολύτως νόμο. Αλλά η διαφωνία της αυτή τρομάζει κι αυτός είναι ο λόγος που θα αποφασίσουν να την ρεζιλέψουν με σχόλια όπως “δηλαδή ένας αστυνομικός δεν βρέθηκε όταν ρώταγε τι έχω τι έχω να της πει «τα χάλια σου έχεις μωρή”. Επίσης από γυναίκα.
Αυτός ο δημόσιος διάλογος προφανώς μας κάνει να ντρεπόμαστε. Όλους μας; Σίγουρα όχι, όπως προκύπτει από τα περαπάνω σχόλια, ελάχιστα σε σχέση με τον όγκο τους. Ας αναρωτηθούμε γιατί. Μια βολική απάντηση είναι πως όσοι τα κάνουν έχουν κανονικοποιήσει συμπεριφορές τοξικής αρρενωπότητας στην οικογένεια τους, στο δρόμο όταν οδηγούν, στο γραφείο τους. Είναι “φυσιολογικό” για εκείνους να σφυρίζουν μόλις δουν μια γυναίκα να περνάει μπροστά τους. Διότι στο στο βαρόμετρο ατσαλάκωτης θηλυκότητας που έχουν στήσει στο κεφάλι τους, τη δική τους επιβράβευση περίμενε αυτή η γυναίκα όταν ντυνόταν το πρωί και επομένως “δικαιούνται” να της δείξουν ότι “εγκρίνεται”. Πιθανόν όλοι αυτοί οι τύποι θα πουν σε μια γυναίκα οδηγό “τράβα να πλύνεις κάνα πιάτο, μωρή”, κατεβάζοντας το παράθυρο σε κόκκινο φανάρι εκστομίζοντας τα σάλια τους και τα βρωμερά συνήθως χνώτα τους προς το μέρος μας. Αυτό btw λέγεται θράσος. Απύθμενο. Και σεξιστικό.
Πριν μερικά χρόνια είχε γίνει viral ένα κομμάτι σε γυναικείο site με συμβουλές για μοδάτο και ιδανικό dress code σε πορεία. Μια αγαπημένη έκφραση θα ήταν “αυτοί είστε” αλλά με την αδιαφορία και την αποδοχή επιτρέπουμε σε ανηλεή σεξιστικά αρθράκια να προσβάλλουν τα γυναικεία δικαιώματα και την αισθητική μας.
Φυσικά και υπάρχει κόσμος εκεί έξω, ο οποίος πιστεύει ότι κάποιες καλοντυμένες γυναίκες είναι πιο σέξι από τις γυναίκες που δεν ντύνονται σύμφωνα με τα πρότυπα που έχουν αυτοί -αυθαίρετα- θεσπίσει. Όπως επίσης πιστεύει ότι η φυσιογνωμία κάποιου είναι ενδεικτική της προσωπικότητάς του. Θα ήταν εύκολο να ρίξω κι εγώ το επίπεδο του διαλόγου και να πω ότι πρόκειται για Ελληνίδες “Κάρεν”, κατίνες δηλαδή, αλλά κι αυτός ο όρος λειτουργεί σεξιστικά σεξιστικά, επομένως δεν θα το κάνω.
Αυτή η ξινίλα και το κύρος της επιβολής της όποιας αισθητικής ποιο προνόμιο εκφράζει ακριβώς στην κοινωνία; Της ψηλής; Της ξανθιάς κι αδύνατης; Της πλούσιας; Της γυναίκας που μετράει στους άνδρες; Είναι κομμάτι κάποιας κοινωνικής κάστας ή alumni; Από πότε η αγένεια και ο σνομπισμός θεωρούνται ενδεδειγμένοι καλοί τρόποι; Αυτό που έγινε σήμερα στη φοιτήτρια ήταν ένα οργανωμένο κοινωνικό bullying και δημόσια διαπόμπευση. Φυσικά και χρειάζεται ένα πλαίσιο δεοντολογία και νομικής υποστήριξης στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης προκειμένου να μπαίνουν φραγμοί στη ρητορική μίσους και βίας κάθε φορά που μια φοιτήρια τώρα ή όποιος άλλος στο μέλλον χαλάει σε πολλούς τη φαντασίωση υπεροχής και κανονικότητας.
Οι άντρες φυσικά αποκάλεσαν το κορίτσι αυτό “αγάμητη”. Αν ήταν 50άρα θα ήταν σίγουρα η γεροντοκόρη. Αυτό λέγεται εσωτερικευμένος μισογυνισμός. Και φυσικά δεν θα αλλάξει τίποτα να τους το εξηγήσεις. Για τις μελλοντικές γενιές πρέπει να φροντίσουμε. Μην θεωρούν κι επόμενοι άνδρες υποχρέωση τους να κρίνουν τη σεξουαλική συμπεριφορά μιας 20χρόνης φοιτήτριας που ύψωσε τη φωνή τους απέναντι σε αυτούς που εκείνη αναγνωρίζει ως καταπίεση. Αυτό που συμπεραίνει κανείς σήμερα διαβάζοντας όλα τα σχόλια κατά της φοιτήτριας ήταν μια έκφραση προσβλητικών απόψεων και εννοείται βίαιων συμπεριφορών. Ίσως το πρόβλημα της βίας δεν είναι μόνο στις πλατείες τελικά.
