Νέα «έξυπνα» μέτρα μας υπόσχονται από το πρωί και η αλήθεια είναι πως τσιμπήσαμε. Στις αισιόδοξες προσπάθειες ανάλυσης αυτής της ξαφνικής «ευφυίας» σκεφτήκαμε εφαρμογές με barcodes και περασμένα αρνητικά τεστ (τι; Δεν είναι έξυπνη η τεχνολογία;) και υποχρεωτική τηλεργασία. Στα απαισιόδοξα, σκεφτήκαμε έναν αστυνομικό έξω από κάθε πόρτα και απαγόρευση κυκλοφορίας όλη τη μέρα. Κι αν έχει μια δόση εξυπνάδας ο απόλυτος εγκλεισμός. Πέσαμε έξω κύριοι, τα έξυπνα μέτρα περιλάμβαναν σούπερ μάρκετ και ATM σε απόσταση δυο χιλιομέτρων το πολύ, κουβεντολόι με το όργανο σε περιπτώσεις μετακίνησης 4 και μετακίνηση 6 μόνο με τα πόδια ή το ποδήλατο. Αφού έτσι το θέλουν τα έξυπνα τα μέτρα, ας γίνει το ποδήλατο το νέο pet.
Στην πρώτη καραντίνα όσοι δεν είχαν σκύλο, τα βρήκαν σκούρα. Πόσοι φίλοι μας πήραν τηλέφωνο να τους δανείσουμε τον δικό μας για μια βόλτα; Πόσα απογοητευμένα πλάσματα είδαμε να συνειδητοποιούν εν μέσω πανδημίας (λες και δεν είχε πιάσει κορυφή το drama) πως η βόλτα με το τετράποδο δεν είναι εύκολη υπόθεση; Θέλει αφοσίωση, δυνατό χέρι, πυγμή, διάθεση να μπεις σε ρόλο άλφα dog. Δεν είναι αστεία υπόθεση. Στο πρώτο λοκντάουν το ορθόδοξο η σκέψη μας ήταν δίπλα σε όσους μετάνιωσαν την ώρα και τη στιγμή που αποφάσισαν πως η ζωή με σκύλο δε θα είναι η δική τους ζωή και δίπλα σε όσους φλέρταραν με την ιδέα να βγουν για περίπατο με τη γάτα ή το χάμστερ. Κάθε εποχή, κάθε παγκόσμια πρόκληση, κάνει μια μερίδα ανθρώπων να νιώθει τυχερή. Ε, στην πρώτη καραντίνα αυτή η μερίδα ήταν η σκυλογονείς.
Κι αυτή η καραντίνα (σε ποια σεζόν της είμαστε, είναι η δεύτερη ή η τρίτη; Μετράνε οι παρατάσεις; Δε θυμάμαι) έχει τους τυχερούς της: όσους έχουν κάπου μέσα στο σπίτι τους ένα ξεχασμένο ποδήλατο. Όσους μπορούν να ανοίξουν το γκαράζ ή την αποθήκη και μπορούν να το βρουν και να το ξεσκονίσουν. Όσους μπορούν, μέσα σε δυο χιλιόμετρα να το φιξάρουν και να του αλλάξουν λάστιχα. Τι εννοείς και αν δε θυμούνται να κάνουν ποδήλατο; Το ποδήλατο είναι σαν το σεξ, δεν το ξεχνάς. Ή το αντίστροφο;
Να πάρουν φωτιά οι μετακινήσεις 6 χωρίς κατοικίδιο. Ας γεμίσουν οι δρόμοι σκουριασμένα ποδήλατα από εποχές ξεχασμένες, ενήλικους -κατά προτίμηση εξαιρετικά ψηλούς- πάνω στα ποδήλατα των παιδιών τους. Ναι, αυτά με τις βοηθητικές ρόδες. Ας γεμίσει η Παραλιακή ποδήλατα, και η δεξιά και η μεσαία λωρίδα. Ας έρθει ο πραγματικός σουρεαλισμός. Να φτάνουμε από το σπίτι μέχρι τον Φλοίσβο με τα ποδήλατα και μετά να μην ξέρουμε αν έχουμε κουράγιο να επιστρέψουμε.
Μέχρι πρότινος πίστευα πως δεν υπάρχουν άνθρωποι που δεν ξέρουν ποδήλατο. Παιδιά, υπάρχουν. Για αυτούς δεν υπάρχει σωτηρία, μόνο το απαραίτητο θάρρος του πρωτάρη. Ήρθε η ώρα να συστηθούν με την ισορροπία, το πετάλ και με την άβολη σέλα. Για όλα υπάρχει πρώτη φορά. Κάπως πρέπει να συμβαδίζεις με την εποχή, της ανάγκες και τα έξυπνα μέτρα της.
