Αγαπημένο μου αντισηπτικό,
Στις 26 Φεβρουαρίου 2020 εγώ και εσύ δεν μαζί δεν ήμασταν καν ιδέα. Θυμάμαι να κοιτάζω με απορία όσους σε κουβαλούσαν στην τσάντα τους χρόνια τώρα και σε έβγαζαν με ευλάβεια από αυτή για να σε περιχύσουν στα χέρια τους. Πόσο λίγα ήξερα. Λίγες μέρες μετά θυμάμαι να μπαίνω σε ένα φαρμακείο, με μια πρωτόγνωρη φοβία προς τους ανθρώπους. Με θυμάμαι να κοιτάζω τον φαρμακοποιό με καχυποψία. Με έναν τρόπο είχε σταματήσει να είναι άνθρωπος για εμένα και είχε μετουσιωθεί σε εν δυνάμει κρούσμα. «Ένα αντισηπτικό θα ήθελα», του είπα, με το πουλόβερ να καλύπτει το μισό μου πρόσωπο. Βρέθηκες στα χέρια μου. Αργότερα συνειδητοποίησα πως θα μπορούσα να έχω βρει και στο πιο κοντινό μίνι μάρκετ ή περίπτερο. Ήξερα πολύ λίγα για εσένα και ομολογώ πως ακόμα και στην πρώτη μας επαφή, δεν περίμενα πως θα σε μάθαινα τόσο καλά.
Βλέπεις, δεν πίστευα ποτέ ότι η σχέση μας θα διαρκέσει τόσο. Δε σου το έχω πει ποτέ, αλλά στην αρχή όλου αυτού ξεχνούσα την ύπαρξή σου, δεν αντιλαμβανόμουν την αναγκαιότητά σου. Έχω ακούσει πως αν το πρώτο φιλί και η μυρωδιά του άλλου δε σε κάνουν να θες να ουρλιάξεις από έρωτα, δεν κάνει για εσένα και η δική σου μυρωδιά όχι απλώς δε μου άρεσε, μου θύμιζε ανέραστα καθαρές επιφάνειες και ιατρεία. Άσε που η συσκευασία σπρέι σου μου θύμιζε εντομοαπωθητικό και κάθε μέρα έσπαγε κάτι μέσα μου όταν σε έπιανα στα χέρια μου. Δεν άργησες να καταλάβεις τη ζωή μου για τα καλά. Δε σου πήρε πολύ χρόνο να κάνεις δικά σου τα πιο δικά μου αντικείμενα. Βρήκες πρόσβαση στο κινητό μου, τα τρόφιμά μου, ακόμα και στα κέρματά μου. ΟΚ, κάποιες φορές. Όλα απέκτησαν τη μυρωδιά σου. Από ένα σημείο και μετά θα μπορούσα να έχω προβλέψει αυτή τη σχέση εξάρτησης που ήταν στα σκαριά.
Ας αντιμετωπίσουμε την κατάσταση ως έχει: έχεις γίνει το κέντρο των πάντων. Έχεις βρει τον θρόνο σου στο χωλ, τη θέση σου σε κάθε τσάντα, έχεις γίνει το κεντρικό αντικείμενο κάθε τραπεζιού, ο λόγος που έχω συναναστραφεί αγνώστους στον δρόμο. «Μήπως έχετε αντισηπτικό;». Τίποτα δε σε αφήνει να ξεχαστείς. Έχεις κλέψει το μεγαλύτερο κομμάτι του εγκεφάλου μου. Πηγαίνοντας στο AΤΜ πρώτα τσεκάρω αν είσαι μαζί μου εσύ και μετά η κάρτα μου. Δε ντρέπομαι να το παραδεχτώ, σου έχω δοθεί, με έναν τρόπο παράδοξο. Γιατί με ενοχλεί ακόμα η αδιάφορη, βαρετή συσκευασία σου, η μυρωδιά σου μου θυμίζει πανδημία, φόβο, lockdown, Netflix και εκείνο το πρώτο φοβικό συναίσθημα που ένιωσα μπαίνοντας σε εκείνο το φαρμακείο για να σε βάλω στη ζωή μου. Είσαι τοξικό, 99% οινόπνευμα, είσαι όσα τραγούδησε η Britney, αυτός ο αταίριαστος σύντροφος που μένει σε ζωές γιατί προκαλεί ασφάλεια. Είσαι το “καλό παιδί” μου δυσκολεύεται κανείς να χωρίσει, γιατί δεν του δίνεις ούτε μια καλή δικαιολογία. Θεέ μου, ακόμα δε μπορώ να πιστέψω πως βρέθηκες στην τσάντα μου και δεν έμεινες μόνο σε αυτή.
Στέκεσαι εκεί, δίπλα στην τηλεόραση, μπροστά από τα μπαμπού, ο βασιλιάς των επίπλων και των συναναστροφών. Τόσο σίγουρο για την αδιαμφισβήτητη αναγκαιότητά σου. Όταν θα διαβάσεις αυτό το γράμμα θα έχει περάσει περίπου ένας χρόνος από την πρώτη μέρα που περάσαμε μαζί την πόρτα αυτού του σπιτιού. Έκτοτε περνάμε μαζί την πόρτα κάθε σπιτιού, με τις αόρατες χειροπέδες μας. Εσύ κι εγώ. Δε σου το έχω πει ποτέ, αλλά όταν έρχεσαι σε πράσινη συσκευασία σε σιχαίνομαι ακόμα πιο παθιασμένα, αλλά νιώθω ακόμα περισσότερη ασφάλεια. Ίσως επειδή αυτό το πράσινο χρώμα μου θυμίζει εκείνη των wet hankies, με τα οποία περνάω το τραπέζι μετά το φαγητό. Ξέρεις πόσο μισώ τα ψίχουλα.
Δε θα σου κρύψω πως βλέπω μια ημερομηνία λήξης σε αυτό που μας δένει. Βαλτώσαμε. Τίποτα δεν κρατάει για πάντα, ούτε καν ο κορωνοϊός. Ας μη γελιόμαστε, υπό κανονικές συνθήκες, εγώ θα συνέχιζα να πιστεύω πως υπάρχεις στις ζωές μόνο των βαθιά υποχόνδριων. Ξέρεις πόσο εύκολα αυτοπαραμυθιάζομαι, αγνοώντας τις πληροφορίες που με συμφέρει να αγνοήσω. Με έχεις μάθει καλά, δε θα το αρνηθώ. Το εμβόλιο, όμως, είναι εδώ και σιγά σιγά θα ανατραπεί η συνθήκη που σε μετέτρεψε σε πολυόπλο. Έπειτα σκοπεύω να σε εξαφανίσω, ακόμα και αν αυτό σημαίνει πως θα χρειαστεί να πλένω τα χέρια μου τις διπλάσιες φορές. Τα ίχνη σου θα εξαφανιστούν από τη ζωή μου, η μυρωδιά σου θα γίνει απλώς η θύμηση ενός δράματος, παρατεταμένου και διαμορφωτικού.
Για τώρα, θα σε πάρω μαζί μου στην κουζίνα, να απολυμάνουμε μαζί ένα μπουκάλι γάλα και ένα κουτί με μπάρες δημητριακών. Ναι, μετά θα σε ξαναβάλω δίπλα στο μπαμπού, με μια ελαφριά κλίση προς τα δεξιά, για να μπορείς να χαζεύεις τηλεόραση. Μέχρι να καταφέρω να σε εξαφανίσω, θα κάνουμε ό,τι θες εσύ. Αυτό σου το υπόσχομαι.
