Ο Βασίλης έκανε όλα τα «σωστά» βήματα. Κατήγγειλε την κακοποίησή του από γνωστό σκηνοθέτη, αφού μίλησε με τη δικηγόρο του, και έπειτα μίλησε στη βραδινή εκπομπή της Ελεονώρας Μελέτη για να κάνει γνωστή την ιστορία του και να δώσει τη δύναμη και σε άλλα θύματα να τον ακολουθήσουν σε αυτό το σπάσιμο της ομερτά και στην πορεία για λύτρωση. Ναι, η δικαιοσύνη έχει τον καταπραϋντικό ρόλο της εξυγείανσης των τραυμάτων, σε ένα πρακτικό τουλάχιστον επίπεδο.

Ο Βασίλης, χθες το βράδυ, έφερε μπροστά στα μάτια μας μια σχετικά συνηθισμένη ιστορία αποπλάνησης ανηλίκου. Γνώρισε τον θεατράνθρωπο -όπως επέλεξε να τον αποκαλεί σε όλη τη διάρκεια της συνέντευξης- και θύτη σε μια θεατρική παράσταση στην οποία είχε βρεθεί με το σχολείο του. Ο θεατράνθρωπος τον «ξεχώρισε» και με μερικές κινήσεις και επικοινωνιακά κόλπα, κατάφερε να τον συναντήσει το επόμενο πρωινό και να τον πάει στο σπίτι του. Αυτό δεν είναι ένα δύσκολο κατόρθωμα όταν είσαι επιτυχημένος άνθρωπος του θεάτρου και απέναντί σου έχεις έναν 15χρονο που διψάει να μπει σε αυτόν τον χώρο και έχει ήδη πάρει την απόφαση να μη δώσει καν πανελλήνιες και να προετοιμαστεί από εκείνη κιόλας την ηλικία για τις εισαγωγικές εξετάσεις σε κάποια θεατρική σχολή. Για αυτόν τον έφηβο, ο γνωστός ηθοποιός δεν ήταν παιδεραστής, ούτε καν κοντά, ήταν το εισιτήριό του για το όνειρο.

Ο ηθοποιός δεν άργησε να δείξει τις προθέσεις του. Από την πρώτη μέρα συνάντησής τους τον φίλησε, καθοδηγώντας τον χειριστικά, με στόχο να τον κάνει να πιστεύει πως εκείνος φταίει, δική του βαθιά επιθυμία είναι όλο αυτό. Ο Βασίλης, όντας ένα πλάσμα που ήδη από μικρή ηλικία ήρθε αντιμέτωπο με τη σεξουαλικότητά του, που τον διαφοροποιούσε ούτως ή άλλως από τους συνομιλήκους του, άρχισε να βλέπει να διαμορφώνονται μπροστά του δυο καθοριστικές για τη ζωή του ταυτότητες: η επαγγελματική και η σεξουαλική. Ήταν μόλις 15 και είχε ήδη αρχίσει να βιώνει τον πρώτο του έρωτα και μάλιστα με κάποιον που θα τον βοηθούσε να σταδιοδρομήσει στον επαγγελματικό χώρο που ήθελε.

Αν αφαιρέσουμε τις ηλικίες από την ιστορία και ξεχάσουμε πως μιλάμε για έναν 31χρονο άντρα που προσπαθεί να βάλει την ερωτική διάσταση στη σχέση του με έναν 15χρονο, είναι μια ιστορία ερωτικής έλξης. Η ηλικία όμως εδώ είναι η διαφορά. Η χειριστικότητα και η λείανση του ψυχολογικού υποβάθρου ενός εφήβου από έναν ενήλικο, με στόχο την αποπλάνηση, είναι στοιχεία του grooming.

Το grooming είναι μια τακτική με την οποία ένας παιδόφιλος προσπαθεί να χτίσει μια σχέση εμπιστοσύνης, εξάρτησης και συναισθηματικού βάθος με ένα παιδί, με στόχο να κερδίσει την εμπιστοσύνη του, να το μανιπιουλάρει και να το κακοποιήσει. Η περιγραφή του Βασίλη κουμπώνει ακριβώς σε αυτή τη στρατηγική. Ο ηθοποιός έδειξε ενδιαφέρον για τις φιλοδοξίες του, του εξέφρασε την πεποίθησή του πως τον βρίσκει «ξεχωριστό», «διαφορετικό από τους άλλους» και «ώριμο για την ηλικία του» και βρήκε τη θέση του ανάμεσα στα άτομα -λίγα τότε- που αποδέχονταν τον Βασίλη, ένα παιδί που έπεφτε συχνά θύμα bullying στο σχολείο.

Μετά άρχισαν οι άβολες στιγμές, που έκαναν τον Βασίλη να «παγώνει» και να σοκάρεται περισσότερο από το να χαίρεται με τις συναντήσεις του με έναν άνθρωπο που είχε αρχίσει να ερωτεύεται. Έβλεπε στο σπίτι σου συχνά ανήλικα παιδιά, η σχέση τους είχε διαμορφωθεί στη βάση του να δέχεται εντολές από τον 31χρονο τότε ηθοποιό, με αποκορύφωμα το να τον εγκαλεί να κάνουν τρίο με ένα άλλο ανήλικο κορίτσι. Χρειάστηκαν αρκετά χρόνια, για να καταλάβει πως όχι μόνο εκείνο το κορίτσι, και τα άλλα ανήλικα πλάσματα που συναντούσε εκεί ήταν θύματα, αλλά και ο ίδιος. Αυτή η συνειδητοποίηση σε άλλο χρόνο, πολύ αργότερα, αποτελεί κοινό στοιχείο και με την εμπειρία του Δημήτρη Μοθωναίου. Παίρνει καιρό μέχρι το θύμα να βγει από το σύννεφο των τοξικών χειρισμών και να συνειδητοποιήσει τι ακριβώς του έχει συμβεί. Χρειάστηκε να φτάσει στα 19 του για να συνειδητοποιήσει πως ο ηθοποιός γινόταν απόμακρος σιγά σιγά μαζί του, γιατί απλώς είχε ενηλικιωθεί. Δεν ήταν πια παιδί. Ήταν ενήλικος, τον οποίο σταμάτησε να βλέπει σεξουαλικά, επειδή είχε μεγαλώσει. Χρειάστηκε να φτάσει στα 19 του για να τον αποκαλέσει παιδεραστή.

Με μια γρήγορη ματιά κάτω από τις δημοσιεύσεις της καταγγελίας του Βασίλη, εύκολα βρίσκει κανείς και αμφισβητίες. «Την πρώτη φορά σε φίλησε. Τη δεύτερη τι περίμενες να κάνεις δηλαδή;» αναρωτιέται ανοιχτά ένας χρήστης του Facebook, που μάλλον αγνοεί το νομικό πλαίσιο στο οποίο υπάγεται μια περίπτωση σαν του Βασίλη. Πού ακριβώς στηρίζεται η κατηγορία του βιασμού, αναρωτήθηκε και η Ελεονώρα Μελέτη, μιλώντας με τη Μαρία Κουρτέση, τη δικηγόρο που έχει αναλάβει την υπόθεση. «Υπάρχουν θεσμοί, υπάρχει πολιτεία, υπάρχει ένα πλαίσιο που προστατεύει», ξεκαθάρισε η ίδια, εξηγώντας πως το νομικό σύστημα προβλέπει, έστω και καθυστερημένα, για περιπτώσεις όπως αυτή, έχοντας λάβει υπόψη του την αδυναμία διαχείρισης τέτοιων καταστάσεων από παιδιά στην εφηβική ηλικία.

Ο Βασίλης και η Μαρία Κουρτέση έχουν έρθει σε επαφή ήδη με δυο ακόμα θύματα του θεατρανθρώπου, εκ των οποίων το ένα καταγγέλει γεγονότα που συνέβησαν το 2017, γιατί μπορεί τα τραύματα του Βασίλη σε θεσμικό επίπεδο να παραγράφηκαν, μπορεί η δικαιοσύνη να αφήνει ακόμα λίγο χρόνο μέχρι αυτά να μετουσιωθούν σε θάρρος, να καταγγελθούν και να εκδικαστούν, αλλά ένας παιδεραστής δε σταματάει τη δράση του. Θα χρησιμοποιήσω μια φράση του Βασίλη, που όπως είπε «ένας παιδεραστής δεν παίρνει ένα χάπι και γίνεται καλά». Όχι, δεν γίνεται καλά και δεν έχει γίνει καλά. Μέχρι πρότινος έκανε ακόμα οντισιόν σε ανήλικα πλάσματα, δίνοντάς τους θέση σε παραστάσεις, μέχρι πρότινος χρησιμοποιούσε τακτικές για να μπει στα κεφάλια τους και όταν δεν τα κατάφερνε, τα κακοποιούσε χρησιμοποιώντας μεταλλικά αντικείμενα. Έφερνε τα βιώματα χαρακτήρων κλασικών έργων ως νομιμοποιητική βάση για την ικανοποίηση των διαστροφών του στον βωμό της τέχνης. Όχι δεν υπάρχει χάπι για αυτό, αλλά η ζωή έχει αποδεδειγμένα βασιστεί στην τιμωρία των «κακών» και τη λύτρωση των καλών. Την κάθαρση περιμένουμε σε αυτή την υπόθεση, γιατί προς το παρόν, οι μόνοι τιμωρημένοι είναι οι «καλοί» της «παράστασης».